'Ik kan niet meer stappen of lopen, maar verder zijn de mogelijkheden eindeloos. Ik voel me bijna nooit beperkt.'
Linda (32) brak haar rug bij een frontale botsing en voelt sindsdien haar benen niet meer
In luttele seconden veranderde het leven van Linda (32) drastisch. Sinds 2009 is Linda gedeeltelijk verlamd door een auto-ongeval.
‘Ik was 23 toen ik in 2009 zes maanden in Australië verbleef voor mijn stage. Ik studeerde toerisme, en in het laatste jaar van de opleiding was een buitenlandse stage verplichte kost. Dat ik naar het verre Australië mocht, was een droom die uitkwam, want ik hou van reizen en nieuwe bestemmingen. Mijn vriend Misha en ik maakten algauw plannen om na mijn stage het land verder te verkennen. Met z’n tweeën trokken we eropuit met een kleine camper. Een zalige periode, maar na drie weken op de baan nam onze reis een drastische wending.’
Eén foute reflex
‘Ik herinner me nog dat we op een landweg reden. Mijn vriend zat achter het stuur, ik uitgestrekt op de passagiersstoel, met mijn benen op het dashboard. We waren bijna bij onze volgende stop toen Misha plots moest uitwijken voor een tegenligger. Hij maakte een inschattingsfout en draaide per ongeluk zijn stuur de verkeerde kant op, waardoor het tot een frontale botsing kwam met de 4×4. Door de impact en het feit dat ik op dat ogenblik geen gordel droeg, werd ik tegen het dak van onze camper gekatapulteerd en verloor ik het bewustzijn. Enkele minuten later werd ik wakker en had ik een heel warm gevoel ter hoogte van mijn rug. Misha – die gelukkig het ongeval overleefde, maar ook ernstig verwond was – probeerde me gerust te stellen en legde zijn hand op mijn been, maar ik voelde zijn aanraking en warmte niet. Ik besefte toen al dat er iets grondig mis was. Het is nooit een goed teken als je plots je benen niet meer voelt.’
Ik besefte toen al dat er iets grondig mis was. Het is nooit een goed teken als je plots je benen niet meer voelt.
Twee uur vast in het wrak
‘De bestuurder van de 4×4 was niet gewond en verwittigde de spoeddiensten. Nog geen 30 minuten later was er een reddingshelikopter ter plaatse, maar Misha en ik zaten nog ruim twee uur gekneld in het wrak. De brandweer moest ons zelfs bevrijden met een hydraulische schaar. Meteen daarna kregen we de eerste zorgen toegediend en werden we overgevlogen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Mijn vriend had een ernstig letsel ter hoogte van zijn slagader en moest onmiddellijk onder het mes. Mijn rug bleek gebroken te zijn, waardoor de dokter besloot me over te brengen naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Brisbane, waar ik een rugoperatie van ruim acht uur onderging. Toen ik ontwaakte, vernam ik niet alleen dat mijn rug was gebroken, maar ook dat ik een dwarslaesie had. Een ernstige beschadiging van mijn ruggenmerg, met als gevolg dat ik verlamd ben aan mijn benen. Ik was niet verbaasd toen ik dat verdict te horen kreeg. Toen ik nog in het wrak vastzat, wist ik instinctief al dat ik nooit meer zou stappen of lopen.’
Een tweede kans
‘Door het ongeval voel ik mijn benen dan wel niet meer, maar ik leef nog. Misha en ik kregen een tweede kans, en daar ben ik erg dankbaar voor, want niet iedereen heeft zoveel geluk. Wat we hebben meegemaakt, wens je niemand toe, maar we kunnen het nog navertellen, wat wellicht niet het geval was geweest als ik wél had vastgezeten. Dit is geen pleidooi voor het niet dragen van een gordel, maar in deze situatie is het min of meer mijn redding geweest. Na het ongeval had ik veel schrik voor inwendige bloedingen, maar daar werd ik gelukkig van gespaard. Na vier dagen op intensieve zorgen verbleef ik nog drie weken in het ziekenhuis van Brisbane vooraleer Misha en ik werden gerepatrieerd naar een Nederlands hospitaal. Enkele weken later kon mijn revalidatieproces starten.’
Het onderste uit de kan
‘Die eerste keer in een rolstoel was niet confronterend. Ik lag al weken in een ziekenhuisbed, en dankzij die rolstoel kon ik weer zelf dingen ondernemen. Het gaf me mijn vrijheid en zelfstandigheid terug, en dat was een heerlijk gevoel! In het revalidatiecentrum ging ik op zoek naar lotgenoten. Ik ontmoette tal van mensen met een dwarslaesie, die ondanks hun beperking nog steeds het onderste uit de kan halen. Daar putte ik veel inspiratie uit, want voor het ongeval was ik een sportief type. Ik hield van skiën en wakeboarden, hobby’s waarvan ik dacht dat ik ze nooit meer zou beoefenen. Maar zij bewezen het tegendeel. Eigenlijk kan ik nog alles, mits aanpassingen. Ik kan niet meer stappen of lopen, maar verder zijn de mogelijkheden eindeloos. Ik voel me bijna nooit beperkt.’
Ik kan niet meer stappen of lopen, maar verder zijn de mogelijkheden eindeloos. Ik voel me bijna nooit beperkt.
Opnieuw leren skiën
‘Dankzij Misha kwam ik in contact met een paralympisch zitskiër, die me uitnodigde om eens te gaan skiën, een aanbod dat ik met een glimlach accepteerde. In het begin was het wel een beetje raar, maar al snel kreeg ik de smaak te pakken. Het beviel me zo goed dat ik aangepaste skilessen volgde in Frankrijk en uiteindelijk terechtkwam op een talentendag van de Nederlandse Ski Verenging. Zij vonden dat ik aanleg had en vroegen of ik met hen wilde trainen. Dat leek me leuk, want als je in een rolstoel terechtkomt, moet je op zoek naar een nieuwe hobby. Niet veel later ging ik mee naar trainingsweken in het buitenland en begon ik deel te nemen aan wedstrijden. Inmiddels ben ik gekwalificeerd voor de Paralympische Winterspelen van 2018 in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang, die plaatsvinden van 9 tot 18 maart. Door middel van financiële ondersteuning kan ik de sport zelfs fulltime beoefenen!’
Helemaal niet ongelukkig
‘Als ik in Nederland ben, train ik in het nationaal sportcentrum, waar we voornamelijk focussen op kracht- en conditietraining. Maar het merendeel van het jaar vertoef ik in het buitenland. Ik reis met de sneeuw mee, zodat ik zo veel mogelijk kan oefenen. Het overtreft mijn stoutste dromen. Toen ik begon met wedstrijden, waren de Winterspelen het ultieme doel, maar het is geweldig dat het me ook effectief is gelukt. Ik ben allesbehalve ongelukkig. Soms kijken mensen me vol medelijden aan, maar dat neem ik hen niet kwalijk. Voor het ongeluk deed ik het waarschijnlijk ook. Als ik hulp nodig heb, aarzel ik zeker niet om het aan een onbekende te vragen. Natuurlijk heb ik af en toe een baaldag, maar wie niet? Iedereen draagt bagage met zich mee, beperkt of niet. Misschien kan ik goed relativeren, maar ik grijp mijn tweede kans met beide handen, en ik hoop dat al mijn lotgenoten dat ook doen. Denk in mogelijkheden! Dat ik na dat vreselijke ongeluk naar Zuid-Korea mag, beschouw ik als een mijlpaal. Ik hoop op medailles. Dat zou werkelijk de kers op de taart zijn.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
