'Op het moment van de crash was ik bijna volwassen, plots moest ik zoals een kind alles opnieuw leren.'
Kubra (22) zit door een zwaar auto-ongeval al meer dan twee jaar in een rolstoel
In enkele luttele seconden veranderde het leven van Kubra (22) drastisch. Door een zwaar auto-ongeval zit ze al meer dan twee jaar in een rolstoel.
‘Ik was een echte fitnessfreak. De sportclub om de hoek was mijn tweede thuis. Ik vond het zalig om me in het zweet te werken, het was dé manier om mijn emoties te uiten. Vandaag echter raak ik geen fitnesstoestel meer aan. Sinds oktober 2015 ziet mijn leven er immers heel anders uitziet. Op een regenachtige avond zat ik als passagier in een wagen toen het noodlot toesloeg: de auto slipte en vloog uit de bocht. Enkele seconden voordien had ik mijn gordel losgemaakt omdat ik iets uit mijn rugzak wilde nemen. Daardoor werd ik uit de auto geslingerd tijdens het tollen. Ik vloog tegen de vangrail en verloor het bewustzijn. Daarna kwam het voertuig mijn richting uit, met alle gevolgen van dien.’
Bijna-amputatie
‘Ik hield een waslijst van letsels over aan het ongeval, van een gebroken rug tot klaplongen. Omdat mijn rug een serieuze klap gekregen had, liep ik een dwarslaesie (beschadiging van de zenuwbanen in het ruggenmerg, red.) op. Ik had gekneusde en gebroken ribben, en mijn rechterbeen was grotendeels verbrijzeld. Er werd overwogen om mijn rechtervoet te amputeren, maar zo ver kwam het gelukkig niet. Daarnaast waren mijn nieren ernstig beschadigd, waardoor ik aan de dialyse moest. In totaal lag ik drie dagen in coma. Toen ik wakker werd, stonden er meerdere artsen en chirurgen aan mijn bed. Kubra, het enige wat wij weten, is dat je nooit meer kan stappen, zeiden ze. Het was als een donderslag bij heldere hemel. Ik geloofde hen in eerste instantie niet maar het was en is de bitterharde realiteit: tot net iets onder mijn navel voel ik niets meer.’
Het was een donderslag bij heldere hemel. Ik geloofde hen in eerste instantie niet, maar het was en is de bitterharde realiteit: tot net iets onder mijn navel voel ik niets meer.
Een hoofddoek voor een tweede kans
‘Vijf maanden heb ik moeten revalideren. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Ik had geen energie en gaf elke dag meermaals over, gewoon door simpelweg rechtop te zitten. Bovendien was ik erg bang om omver te vallen, maar beetje bij beetje lukte het me uiteindelijk toch. Toen ik eindelijk het revalidatiecentrum mocht verlaten, was ik dolgelukkig. Een maand nadat ik werd ontslagen, vierde ik mijn twintigste verjaardag. Ik ben moslima, maar voor het ongeval droeg ik geen hoofddoek. Het klinkt ongewoon maar voor ik ontwaakte uit mijn coma, had ik een nare droom, alsof ik deels besefte wat me was overkomen. Ik zag een fel licht en smeekte God om een tweede kans, in ruil zou ik een hoofddoek dragen. Sinds mijn twintigste verjaardag draag ik hem dan ook met trots.’
Dankbaar hulpmiddel
‘Elke dag word ik geconfronteerd met de gevolgen van het ongeval. Er is geen ontsnappen aan. Ik kan maar moeilijk accepteren dat ik verlamd ben. Dat zal ik waarschijnlijk nooit doen. Ik schrik soms nog als ik mezelf in de spiegel zie. Ik vind het niet leuk dat ik al meer dan twee jaar aan een rolstoel gekluisterd ben, al is het een dankbaar hulpmiddel – het vervangt in zekere zin mijn benen. Maar het is lastig dat ik mijn lichaam overal heen moet rollen. Mijn benen wegen het zwaarst, mijn rolstoel weegt vijftien kilogram. Ik neem dus veel extra gewicht mee, terwijl ik alleen mijn bovenlichaam kan gebruiken.’
Ik schrik soms nog steeds als ik mezelf in de spiegel zie. Ik vind het niet leuk dat ik al meer dan twee jaar gekluisterd ben aan een rolstoel.
Katheder om te plassen
‘Ik probeer positief te zijn, maar ik geef toe dat ik het soms lastig heb. Ik hou van mode maar kan zelfs geen jeansbroeken meer dragen. Wanneer ik kleren koop, moet ik rekening houden met de stof. Knopen en zakken zijn uit den boze, die kunnen drukplekken veroorzaken. Ook schoenen koop ik tegenwoordig twee maten groter om blaren te vermijden. Het zijn dingen waarmee iemand die niet verlamd is geen rekening hoeft te houden. Ik moet zelfs nadenken over een toiletbezoek: vijf keer per dag moet ik een katheder inbrengen om te kunnen plassen. Gek hoe je hele leven zo kan veranderen... Wat het extra zwaar maakt, is dat mijn ouders nu twee dochters in een rolstoel hebben. Mijn jongste zusje van twaalf is al vanaf haar geboorte rolstoelafhankelijk. We begrijpen elkaar dan ook als geen ander. Toen ik nog maar net thuis was, stond ze elke ochtend aan mijn bed en vroeg ze of ik mijn benen voelde. Ze hoopt dat ik op een dag weer kan stappen. Dat raakt me uiteraard. Ze wil het zelfs meer voor mij dan voor zichzelf.’
Niet in de hand
‘Het ongeval heeft niet alleen gevolgen voor mezelf, ook voor mijn gezin. Dat doet me mentaal veel pijn. Mijn familie is overbezorgd. Wees voorzichtig, krijg ik standaard te horen als ik het huis verlaat met mijn rolstoel of handbike. Ze bedoelen het goed, maar ik zat niet achter het stuur toen het ongeluk gebeurde. Ik had het zelf niet in de hand, al ben ik dankbaar voor mijn tweede kans. Als ik in een auto zit, voel ik me nog steeds niet op mijn gemak, zeker niet als het regent of sneeuwt. Na het ongeval was ik ook bang voor stilstaande auto’s. Wat als hun rem het begeeft? Die angst is intussen al minder, al spookt het af en toe nog door mijn hoofd. Ik vind het vooral jammer dat ik aan zelfstandigheid moet inboeten. Op het moment van de crash was ik bijna volwassen, en plots moest ik zoals een kind alles opnieuw leren.’
Op het moment van de crash was ik bijna volwassen, en plots moest ik zoals een kind alles opnieuw leren.
Rolstoelvlogster
‘Omdat ik me niet langer kan afreageren in de fitness, heb ik nog maar weinig hobby’s. Ik probeer stilaan andere dingen uit om mijn verdwaalde ik terug te vinden, maar dat vergt tijd. Sinds enkele maanden heb ik een YouTube-kanaal en vlog ik over mijn kijk op de wereld. Ik laat zien hoe het leven is vanuit een rolstoel. Ik ben 1 meter 79, maar omdat ik zo laag zit, zijn konten tegenwoordig mijn uitzicht. Ondanks mijn beperking probeer ik alles uit het leven te halen. Die boodschap hoop ik ook over te brengen met mijn vlogs. Zo kreeg ik door mijn koppigheid de kans om in Duitsland met een exoskelet te stappen. Bijna twee jaar na het ongeval kon ik weer rechtstaan en rondlopen. Onbeschrijfelijk! Ik zag geen billen meer, wel gezichten (lacht). Hoewel ik mijn benen niet voelde, was het wel zalig om ze te zien bewegen. Ik hoop dat ik ooit kan paardrijden en indoor-skydiven. Ik wil ook graag met dolfijnen zwemmen. Als me dat lukt, maak ik er zeker een vlog over! Toch ben ik niet zeker of vloggen wel 100% mijn ding is. Het is een uitlaatklep en helpt me bij mijn verwerkingsproces, maar het vraagt veel energie en tijd.’
Van dag tot dag
‘Morgen wordt ons niet beloofd. Als iemand vraagt hoe mijn leven er over vijf jaar uitziet, lach ik die persoon gewoon uit. Ik durf daar geen antwoord op geven, voor het ongeval had ik ook een andere visie op hoe mijn leven er zou gaan uitzien. Zulke zaken heb je niet in de hand en daarom probeer ik niet te ver vooruit te kijken. Ik leef van dag tot dag.’
Tekst: Marijke Clabots
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
