Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Tijdens het bouwen van ons huis toonde mijn man geen enkele interesse, maar toen ik 'm verliet, wilde hij het absoluut houden. Komaan!'

Katrien (31) en haar ex-man hadden net een huis gebouwd en een tweede kindje gekregen maar toen liep het fout

De redactie

Met hun nieuwe huis en kersverse baby hadden ze álles om gelukkig te zijn… Maar schijn bedriegt. Na nog geen jaar liep het mis: Katrien werd verliefd op een andere man.


‘Zó ironisch vond ik het: het huis waarvoor hij tijdens het bouwen geen enkele interesse had getoond, wilde hij nu absoluut houden. Toen ik hem vertelde dat ons huwelijk voorbij was, besloot hij dat hij in het huis wilde blijven. In míjn droomhuis, op een grond van míjn familie. Alles in dat huis heb ik alleen gedaan, het was hem allemaal om het even geweest. De vloeren, de deuren, de ramen... het kon hem niet schelen. Kies jij maar, zei hij. Dat lijkt misschien makkelijk, maar fijn is dat niet. Ik was zwanger van ons tweede kindje toen we bouwden, maar moest wel alles in m’n eentje doen.’

Tijdens het bouwen van ons huis toonde mijn man geen enkele interesse, maar toen ik ‘m verliet, wilde hij het absoluut houden.


‘De paar maanden dat we er uiteindelijk maar samen gewoond hebben, werd hij er depressief. En nu wilde hij er koste wat het kost wonen? Komaan! Ik kan het me niet veroorloven hem uit te kopen, hij wel. Tuurlijk heb ik het er moeilijk mee gehad, ik had er mijn hele hart in gestoken. Maar ik heb het leren loslaten. Ik ben weggegaan bij hem en ik wist dat mijn leven er heel anders zou gaan uitzien. Ja, ik woon nu op een appartementje, dat nog van mijn opa was, veel minder mooi en modern. Maar hij mag het hebben, dat grote huis, ik ben tenminste gelukkig nu. Ik lééf weer.’

Helemaal alleen


‘Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat ik sinds de komst van onze kindjes op automatische piloot heb geleefd. Zonder verwachtingen, zonder emoties. De eerste jaren met Pieter waren heel tof. We waren collega’s toen we verliefd werden. Ik kwam uit een relatie waarin ik in een gouden kooi leefde. Met een man die leefde voor zijn carrière, die me alles gaf wat ik maar kon wensen, maar zonder spanning. Pieter brak mijn wereld open: we reisden veel, deden leuke dingen samen, maakten veel plezier. Al snel gingen we voor kinderen, samen, we voelden dat we er klaar voor waren. Maar toen ons zoontje er was, leek het alsof mijn leven stopte en dat van hem doorging. In een hogere versnelling. Terwijl ik thuis voor de baby zorgde, ging hij nog méér uit. Ik stond er helemaal alleen voor. Voor hem was dat de normaalste zaak van de wereld, voor mij werd het steeds zwaarder.’

‘Loop weg, trouw niet met hem!’, flitste het even door m’n hoofd op onze huwelijksdag. Maar ik dacht dat ik gewoon last had van cold feet.


‘Ik heb het er toen met hem over gehad, maar hij zag het probleem niet. Mijn ouders en vrienden vroegen het toen al: Katrien, gaat het wel met je? Mijn laconieke antwoord: ik heb voor hem gekozen, dus ik moet met hem verder. Ik zei het al lachend, maar ergens moet ik toen al gevoeld hebben dat dit het niet was. Toch gingen we voor een tweede kindje én een eigen huis. We waren zelfs getrouwd intussen, al was dat een zakelijke aangelegenheid, omdat dat beter uitkwam voor de bouw. Romantisch was het niet. Even is het zelfs door mijn hoofd geflitst die dag: loop weg, trouw niet met hem! Maar ik dacht dat ik gewoon last had van cold feet. Tuurlijk ging het er niet beter op toen ons tweede zoontje geboren was. Wat had je gedacht? Alles kwam nog méér op mijn nek terecht. Maar omdat ik mezelf erop had ingesteld, kon ik er beter mee omgaan. Gelatenheid, dat was wat ik voelde. Als ik al eens twijfelde, dacht ik: dit was toch wat ik altijd had gewild? Een mooi huis, een man met een goede job, twee kindjes… Mijn meisjesdroom. Waarom was ik dan niet gelukkig?’

Coup de foudre


‘De klik is er gekomen toen ik een citytrip deed met mijn vriendinnen, toen ons jongste zoontje een maand of zes was. Voor het eerst deed ik weer iets voor mezelf. Twee dagen was ik weg, twéé dagen. Om de haverklap kreeg ik telefoon, van Pieter, meestal met een huilende baby op de achtergrond. Niet om me iets leuks te vertellen, nee. Het eten geraakte niet klaar, de body’s waren zoek, het kind bleef maar huilen… En het ergste was dat Pieter nog liet uitschijnen dat het mijn schuld was. Mijn vriendinnen keken me meewarig aan: dat is niet normaal, Katrien, doe er wat aan. Volgens mij heb ik toen alle hoop opgegeven dat het ooit nog echt zou goedkomen tussen ons. Ik kreeg zelfs een fysieke afkeer van hem. Ik rilde als ik hem moest aanraken, een knuffel voelde zo geforceerd.’

Michael is niet de reden waarom ik bij Pieter ben weggegaan, maar hij heeft me wel doen inzien dat er méér was.


‘Hoe het komt dat het nog een jaar heeft geduurd voor ik bij hem ben weggegaan? Ik weet het niet. Misschien vond ik dat ik mijn lot moest dragen, dat ik mijn kinderen hun gezin niet mocht afnemen, dat er ergere mannen zijn... En toen werd ik verliefd op Michael, mijn beste vriend. Tot over mijn oren. Totaal onverwacht. Razend passioneel. Ik voelde dingen die ik al jaren niet meer had gevoeld. Ik ben er niet trots op, maar hij werd mijn minnaar. Voor enkele maanden dan toch, want in tegenstelling tot wat Pieter blijft denken: Michael is niet de reden dat ik bij hem ben weggegaan. Op dat moment was het over tussen ons. Maar Michael heeft me wel doen inzien dat er méér was, dat ik me niet tevreden moest stellen met een man die zo afwezig was en me geen liefde gaf. Dat er een ander leven op me wachtte. Om hem heb ik liefdesverdriet gehad, om Pieter niet.’

Verf & tranen


‘Makkelijk was het niet, om uiteindelijk voor een leven alleen te kiezen. Onze kinderen waren nog zo klein. Kon ik hen dat aandoen? Maar ik kón gewoon niet meer anders. Opeens vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Mijn opa’s appartementje kwam vrij, de ideale plek om opnieuw te beginnen. Pieter schrok toen ik het hem vertelde, wilde dat ik zou blijven. Maar we waren al veel te veel uit elkaar gegroeid. Voor mij was er geen weg terug.

Toen ik mijn appartementje stond te schilderen, kon ik wel janken tussen de verfpotten.


‘Het gesprek met mijn zoontjes, waarin Pieter en ik vertelden dat we zouden scheiden, is het moeilijkste dat ik ooit gevoerd heb. Voor kinderen lijkt het simpel: word toch gewoon weer verliefd op elkaar? Wat heb ik gehuild toen ik hen de eerste keer moest achterlaten! Ik ben eenzaam geweest, heel eenzaam. Toen ik mijn appartementje stond te schilderen, kon ik wel janken tussen de verfpotten. Maar voor hen hield ik me sterk: ik wilde niet dat ze mijn tranen zagen. Voor hen was het al moeilijk genoeg. Tegelijk was ik blij dat ik weer kon huilen, na jaren zó vlak te hebben geleefd. Het was een opluchting. Een verademing.’

Gelukkige jongens


‘Bang voor de reacties van anderen ben ik nooit geweest. Het was mijn keuze en ik wist dat het de juiste was. Ook voor de kinderen. Ik merk wel dat sommige zogenaamde vriendinnen het leuk vinden om wat te stoken, om de vuile was van Pieter en mij buiten te hangen. Maar we hebben nooit ruzie gemaakt, en dat doen we nu ook niet. Het gekke is: sinds ik weg ben, is Pieter veel meer een papa dan vroeger. Hij moet natuurlijk wel, omdat de kinderen ook bij hem blijven. Eindelijk hebben ze een band. Eerlijk, ik vind mezelf ook een betere mama sinds onze breuk. Ik ga onze scheiding niet verheerlijken, want ik had onze zoontjes het liefst in een fijn gezin-met-mama-en-papa zien opgroeien, maar ik weet wel dat we het beste maken van de situatie zoals ze nu eenmaal is.’

Mijn huwelijk met Pieter heeft me getekend, ja, maar spijt kan ik er niet van hebben.


‘Ze zijn zes en twee nu, en twee zorgeloze, gelukkige jongens. Op school kreeg ik onlangs nog complimenten van de juf omdat we het in haar ogen heel goed aanpakken. Daar ben ik trots op, maar vooral opgelucht: bovenal wil ik hen gelukkig zien. Dat ik zelf gelukkig ben, helpt hen óók. Mijn huwelijk met Pieter heeft me getekend, ja, maar spijt kan ik er niet van hebben. Die twee geweldige jongens hebben we wel samen op de wereld gezet. Ik heb een nieuwe vriend intussen en ik hoop oprecht dat Pieter ook nog de liefde vindt. Of ik ooit nog kinderen krijg, daar durf ik geen antwoord op te geven. Ik heb geleerd me niet meer te laten leiden door naïeve dromen of verwachtingen.’

Tekst: Barbara De Coninck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '