Julie (22) deed jarenlang aan zelfverminking

De eerste keer dat ik mezelf sneed, voelde ik me opgelucht. Even verlost van die pijn in m'n hoofd en hart.

Als kind werd ik jarenlang seksueel misbruikt. Het heeft me getekend voor het leven. De emotionele chantage, de geheimdoenerij en vooral het misbruik zelf maakten me tot een heel angstig kind. Op mijn dertiende kreeg ik het alsmaar moeilijker. Ik kon niet langer omgaan met wat me was overkomen. Ik wilde vluchten, weg van de pijn. De eerste keer dat ik mezelf sneed, voelde ik me meteen opgelucht, alsof het me heel even verloste van die vreselijke pijn in mijn hoofd en hart. Maar al snel volgde de paniek: wat had ik toch gedaan? Ik was gek, dacht ik. Ik besefte dat het fout was. En toch ging ik het opnieuw doen, steeds vaker. Krassen werd een manier om te overleven, me staande te houden.

Gemene opmerkingen

Aan mijn ouders heb ik pas meer dan een jaar later verteld dat ik mezelf sneed. Ik was dronken thuisgekomen van een feestje en floepte het eruit. Ze schrokken enorm en stuurden me naar een psycholoog. Maar ik was nog een puber en zette me af tegen alles wat de therapeut me wilde zeggen. Tot ook de school erachter kwam. Tijdens de aardrijkskundeles was mijn mouw omhoog geschoven. Snel trok ik mijn trui weer naar beneden, maar ik was te laat. 'Wat is dat?' Een klasgenote greep mijn arm en bekeek alle wonden die ik maandenlang zorgvuldig had verborgen. Vanaf toen moest ik de ene gemene opmerking na de andere slikken. 'Hier, snij mijn appelsien een keer, jij kan dat goed.' Hilariteit alom. Ik lachte maar mee, want het enige wat ik wilde, was normaal zijn.

Er zijn dagen dat ik helemaal niet kras, maar echt stoppen lukt me niet. Nog niet.

Met horten en stoten

Jarenlang heb ik het misbruik voor alles en iedereen verzwegen. Niemand wist wat me was overkomen. Mijn ouders niet, mijn vriendinnen niet, mijn leerkrachten niet. Zelfs nadat ze te weten waren gekomen dat ik mezelf verwondde, bleef ik zwijgen over de oorsprong van al mijn leed. Uiteindelijk heb ik op mijn vijftiende aan de leerlingbegeleidster op school mijn verhaal gedaan. Met horten en stoten vertelde ik over het misbruik. Of toch een deel ervan, want de échte details, het échte verhaal, heb ik nog jarenlang verzwegen. Alle nachtmerries en pijnlijke herinneringen had ik weggeduwd. Er waren zo veel dingen die ik niet meer wílde weten. Zelfs toen ik na een zelfmoordpoging vijf maanden werd opgenomen, bleef ik maar een heel klein beetje vertellen van wat me allemaal was overkomen. En ondertussen bleef ik krassen.

Geen freak

In totaal heb ik meer dan drie jaar in instellingen en op de kinderpsychiatrie verbleven. Maar geen enkele psycholoog, psychiater of therapeut is erin geslaagd echt tot me door te dringen. Geen enkele specialist kon het krassen doen stoppen. Tot ik op mijn negentiende besloot om ambulante hulp te zoeken. De psycholoog waar ik sindsdien naartoe ga, is de allereerste bij wie ik me helemaal goed voel. Ze luistert naar me, staat open voor alles wat ik zeg, oordeelt nooit en vooral: ze verbiedt me niet te krassen. Dat klinkt gek, maar als ze 't me zou verbieden, zou ik het stiekem gaan doen en sta ik weer terug bij af.

Vooral het laatste half jaar merk ik grote vooruitgang bij mezelf. Ik ben veel meer opgebloeid. Voor het eerst durf ik te zeggen dat ik gelukkig ben. Ik zie weer een toekomst en heb niet langer zelfdodingsgedachten. Er zijn dagen dat ik helemaal niet kras, maar echt stoppen lukt me niet. Nog niet. Want ik ben zeker dat het me ooit zal lukken. Ik ben de laatste tijd zoveel veranderd en gegroeid. Dat heb ik te danken aan de psychologe, maar ook aan mijn nieuw project Huid. Daarvoor maak ik foto's van anderen die zichzelf verwonden en laat ik hen hun verhaal vertellen. Door hen kan ik nu ook zelf makkelijker over mijn zelfverwonding praten. Ik schaam me niet langer dat ik het doe, waarom zou ik? Ik wil het taboe over zelfverminking helpen doorbreken. Want, nee, wij zijn geen freaks of weirdo's. Mensen die krassen zijn echt heel gewoon, zoals jij. En ik.

Het project van Julie vind je op www.facebook.com/projecthuid.

Interview: Lies Van Kelst
Foto's: Karel Daems
 

Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.

Lees meer straffe verhalen:

• Joni raakte zwanger op haar vijftiende
• Elien (28) verloor haar man in een auto-ongeluk
• Mieke is zwanger van haar neef