Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Tim De Backer

'Ik had het gevoel dat mijn vader me misschien wel zou begrijpen, maar hij was er niet meer.'

Jellis (26) maakte op zijn 18de plannen om uit het leven te stappen



In Vlaanderen zijn er maar liefst 28 geregistreerde suïcidepogingen per dag. Ook Jellis (26) was ervan overtuigd dat de wereld beter af was zonder hem, maar nu is
hij net opgelucht dat hij er nog is.




‘Als kind was ik best gelukkig, al draag ik al vanaf jonge leeftijd een zware rugzak met me mee. Ik was drie jaar toen ik mijn papa verloor, waardoor ik weinig levendige herinneringen heb aan een van de belangrijkste personen in mijn leven. Mijn mama deed haar best om de zorg voor twee jonge kinderen op zich te nemen, maar de dood van mijn vader was iets waar binnenshuis nooit over werd gesproken. Niet dat het taboe was, maar mijn mama wist niet goed hoe ze met dat verlies moest omgaan, wat maakte dat mijn zus en ik ook niet wisten hoe we onze emoties moesten uiten. Dat er niet over gesproken werd, was in eerste instantie niet problematisch, maar hoe ouder ik werd, hoe groter het gemis.’

Verstikkend gevoel


‘Toen ik van de lagere school naar de middelbare school ging, zat ik steeds minder goed in mijn vel. Het leven werd ineens veel serieuzer. Ik had het gevoel dat ik op mijn twaalfde al mijn hele toekomst moest uitstippelen, terwijl ik werkelijk geen flauw idee had welke richting ik wilde uitgaan, laat staan dat ik wist wie ik was. Dat gevoel was verstikkend. Ik liep rond met het idee dat ik mezelf geen foute keuzes kon veroorloven, want anders zou ik later nooit de job van mijn leven vinden.

‘Door al die twijfels en vragen die voortdurend door mijn hoofd spookten, vond ik mijn weg binnen het schoolsysteem maar niet. In de lagere school had ik meestal goede punten, maar vanaf het middelbaar gingen die drastisch achteruit. In het derde middelbaar kreeg ik een B-attest, en dat was iets wat mijn zelfbeeld geen deugd deed. Ik ben dom en zal nooit iets bereiken, dat was het beeld dat ik over mezelf had.’

Ik was ervan overtuigd dat ik de enige was die zich zo voelde. Mijn vrienden zouden het nooit begrijpen, dacht ik.


‘Toen ik mijn jaar moest dubbelen, lag ik alsmaar vaker met mezelf in de clinch en kreeg ik steeds meer donkere gedachten. Ik verloor de zin om nog iets te ondernemen en bracht bijna al mijn vrije tijd in mijn eentje op mijn slaapkamer door. Als het kon, gamede ik urenlang aan een stuk, wat voor mij een manier was om te ontsnappen aan de realiteit. Niemand wist toen hoe ik me werkelijk voelde. Ik had wel een paar vrienden, die wellicht wel hadden geluisterd als ik bij hen mijn hart had gelucht, maar we zaten op een jongensschool, en daar werd helemaal niet over diepe emoties gesproken. Bovendien was ik ervan overtuigd dat ik de enige was die zich zo voelde. Ik dacht dat mijn vrienden het nooit zouden begrijpen.’

Erg eenzaam


‘Hoewel ik werd omringd door mensen die het beste met me voorhadden, voelde ik me erg eenzaam. Dat gevoel van eenzaamheid werd steeds groter, en dan helpt het niet wanneer je niet in staat bent om je emoties te uiten en je een belangrijke persoon in je leven mist. Ik had het gevoel dat mijn vader me misschien wel zou begrijpen… In het middelbaar heb ik ooit eens een poging ondernomen om tegen een leerkracht, met wie ik een relatief goede band had, te vertellen wat er aan de hand was. Ik heb niet letterlijk gezegd hoe ik me voelde. Dat kreeg ik niet verwoord, maar zij pikte niet op dat ik in feite in een heel diepe put zat, dat elke dag een gevecht was en ik het gevoel had dat ik de strijd aan het verliezen was.’

‘Omdat ik mijn ware gevoelens niet onder woorden kon brengen of durfde te tonen aan mijn omgeving, zocht ik onbewust naar een manier om met die emoties te kunnen omgaan. Voor mij was dat automutilatie (zelfverwonding, red.). Ik begreep niet waarom ik dat deed, maar op dat moment was fysieke pijn beter dan emotionele pijn. Automutilatie heb ik een tijdlang gedaan, maar na verloop van tijd was ik op zoek naar een permanente oplossing. Ik wilde dat het leven stopte, en die gedachte kreeg ik niet meer uit mijn hoofd.’

‘Je zal ooit doodgaan. Misschien moet je toch even kijken wat het leven nog brengt’, zei ik tegen mezelf toen ik mijn plannen wilde uitvoeren.


‘Op mijn 18de, toen ik al zes jaar met mezelf worstelde, bedacht ik een plan om uit het leven te stappen. Op de bewuste avond, toen ik al fysiek op de locatie was waar het zou gebeuren, begon ik ineens heel hard te twijfelen. Het is misschien raar om te zeggen, maar ik was enorm bang voor mezelf, alsof ik pas toen écht besefte hoe diep ik zat. “Je gaat ooit dood, dus misschien moet je toch nog even kijken wat het leven nog brengt”, zei ik tegen mezelf. Die nacht besefte ik dat niemand me zou komen redden. Het was aan mij om het tij te doen keren. Ik moest mezelf redden.’

Eigen weg uitstippelen


‘De volgende dag zat ik terug op de schoolbanken, wat bizar was, want niemand wist wat ik de avond voordien van plan was geweest. Ik durfde mijn emoties al niet te tonen, laat staan dat ik zou meedelen dat ik bijna een zelfmoordpoging had ondernomen. Naar school gaan voelde nog steeds aan alsof ik vastzat in een gevangenis, maar niet veel later stuitte ik op een project in Zuid-Afrika. Ze zochten nog vrijwilligers om een schooltje te bouwen, wat mij geweldig leek om tijdens de zomervakantie te doen. Ik had behoefte om even van huis te zijn en trok mijn stoute schoenen aan om mijn mama te overtuigen om me te laten gaan. Zij wist intussen wel hoe slecht ik in mijn vel zat en wilde mijn reis sponsoren. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor, want tijdens die twee maanden leerde ik zo veel over het leven en mezelf. Mijn donkere gedachten kregen geleidelijk aan opnieuw kleur. Voor het eerst zag ik dat er ook andere opties waren, dat ik niet per se de meest gangbare paden moest bewandelen. Ik kon mijn eigen weg uitstippelen.

‘Na het project in Zuid-Afrika keerde ik terug naar België, maar eigenlijk wilde ik niets liever dan de wereld verder ontdekken. Om die droom te verwezenlijken besliste ik om te stoppen met school en trok ik vervolgens richting Noorwegen en Ierland, waar ik op boerderijen werkte. Toen dat avontuur erop zat, boekte ik een ticket naar Australië.’

Eindelijk emoties uitdrukken


‘In Australië bleef ik langer dan een jaar en volgde ik een overlevingscursus bij een voormalig SAS-commandant. Die man was de eerste persoon in wie ik een soort van vaderfiguur zag. Tijdens een cursus van tien dagen vertelde hij dingen over het leven die ik nog nooit eerder had gehoord. Hoewel we eigenlijk vreemden waren voor elkaar, kon ik tegen hem wel eerlijk zeggen hoe diep ik ooit had gezeten. Hij gaf me de raad om boeken te lezen over de mens en gevoelens, een hobby waar ik sindsdien niet meer mee kan stoppen. Dankzij boeken was ik wel in staat om mijn emoties uit te drukken, wat voor mij een gigantische stap in de goede richting was.’

‘De afgelopen zeven jaar heb ik vooral rondgereisd, al heb ik even behoefte om op een vaste plek te zijn. Ik woon momenteel in Antwerpen, en dat bevalt me. Ik kan oprecht zeggen dat ik het goed stel. Ik kan zelfs zeggen dat ik gelukkig ben, al zijn er nog wel wonden die verder moeten helen, zoals het verlies van mijn vader. Ik heb soms nog eens een mindere dag, maar zit niet meer in een neerwaartse spiraal. Ik timmer verder aan mijn toekomst. Drie jaar geleden stampte ik Inner Picture Stories uit de grond. Dit is een online platform met artikels die ik schrijf over depressie, eenzaamheid en zelfdoding. Een platform dat ik graag ter beschikking had toen ik eenzaam en suïcidaal was. Intussen volg ik een opleiding tot traumatherapeut en een tijdje geleden werkte ik als vrijwilliger voor de zelfmoordlijn. Ik vond dat belangrijk, want ik weet als geen ander hoe het voelt als je geen uitweg meer ziet. Maar geloof me: de toekomst kan écht nog rooskleurig zijn.

Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via Zelfmoord1813.be.

Lees ook: 


 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '