De meeste vrouwen hebben een kinderwens. Maar wat als die droom in het gedrang komt? Jasmien (35) vond de man van haar leven nog niet, maar wilde er wel zeker van zijn dat ze ooit mama wordt.
‘Het was mijn zus die me voor het eerst vertelde over eicellen invriezen. Ik was 32 op dat moment en had een half jaar eerder mijn relatie beëindigd. Zelf was ik ervan overtuigd dat ik snel weer iemand zou tegenkomen, maar dat blijkt intussen toch niet zo makkelijk te zijn (lacht). De meeste van mijn vriendinnen hebben kinderen intussen, en net daarom besefte ik dat mijn biologische klok aan het tikken is.’
‘Misschien hoef je het nooit te gebruiken, zei mijn zus, maar dan heb je jezelf wel wat meer zekerheid gegeven. Ze had gelijk. Want stel je voor dat ik pas over twee jaar iemand vind en dat we na een tijd aan kinderen willen beginnen, maar dat het niet lukt omdat ik niet genoeg eicellen meer heb? Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Iemand vinden heb ik niet in de hand, maar dat was iets wat ik wél zou kunnen controleren.’
Toost op mijn eieren
‘Toch stond ik niet meteen te springen om het te laten doen. Zo’n ingreep kost immers héél veel geld, en ik moest ook wat wennen aan het idee. Uiteindelijk besloot ik om te gaan informeren in het ziekenhuis, daar was ik tenslotte niets mee verloren. De arts legde me uit wat me te wachten stond als ik ermee door zou gaan, gaf me extra uitleg en beantwoordde mijn vragen.’
Stel je voor dat ik pas over twee jaar iemand vind en dat we na een tijd aan kinderen willen beginnen, maar dat het niet lukt omdat ik niet genoeg eicellen meer heb?
‘Wat me misschien nog het meest geruststelde, was dat ik op geen enkel moment het gevoel kreeg dat ik iets geks of raars van plan was. Het hele proces werd een beetje zakelijk benaderd, alsof het iets heel normaal is, en dat vond ik echt heel fijn. En dus hakte ik de knoop door. Kort erna ging ik op gesprek bij een psycholoog, onderging ik een aantal testen en nog geen maand later legde een verpleegster me uit hoe alles precies in zijn werk ging, wat ik moest doen en hoe ik die spuiten moest zetten bij mezelf.’
‘Om zeker te zijn dat alles duidelijk was, kreeg ik nog een dvd met alle info mee naar huis. Dat stuk over die spuiten heb ik echt nog tientallen keren bekeken, want ik wilde zeker zijn dat ik het juist deed. Die eerste spuit was dan ook behoorlijk beangstigend, vond ik, en meteen erna belde ik een van mijn vrienden op met de boodschap dat ik echt wel een wijntje had verdiend. Op mijn eieren! lachten we. Want in plaats van er heel emotioneel over te gaan doen, wilde ik alles met de nodig portie humor benaderen.’
Moodswings en een lege agenda
‘In de twee weken die volgden, gaf ik mezelf elke ochtend een injectie in de buik. Dat klinkt behoorlijk eng, en dat was het in het begin ook zeker wel, maar elke dag lukte het me een beetje beter. Gelukkig had ik – buiten een opgezwollen buik – geen kwaaltjes en vielen ook de moodswings best mee. Al moet je dat misschien even checken bij mijn vrienden (lacht). Nu ja, op het einde had ik er misschien een beetje last van, maar dat kan evengoed liggen aan de autorit van en naar het ziekenhuis langs die verschrikkelijke Brusselse tunnels.’
‘Ik denk dat het lastigste deel mijn noodgedwongen lege agenda was. De eerste week hoefde dat nog niet zo, maar vooral de tweede week moest ik me toch behoorlijk flexibel opstellen. De spuiten zorgden ervoor dat de eitjes in mijn eileiders gingen rijpen, maar niemand wist vooraf exact hoe lang dat precies zou duren. Dus toen de dokter dacht dat het wel oké zou zijn, bleek op de echo in het ziekenhuis dat ik me toch nog een dag langer moest inspuiten en weer naar huis moest. Ik kreeg nog een exact tijdstip mee voor mijn allerlaatste spuiten om zo zeker te zijn dat alles goed getimed was met het moment van de pick-up. Of die pick-up pijn deed? Goh, aangenaam was het zeker niet, maar ik vond een spiraal laten plaatsen echt véél pijnlijker.‘
Die tweede kuur was een beetje een verjaardagscadeau aan mezelf, zo dacht ik, al is dat – toegegeven – wel een raar cadeau.
Bijzonder verjaardagscadeau
‘Vlak voor mijn 35ste verjaardag besloot ik om nog een tweede keer eicellen te laten invriezen. Ik wist vooraf dat ik best een achttiental eitjes had om te laten invriezen, en omdat ik er maar half zoveel had van mijn eerste sessie, wilde ik op zeker spelen. Het was opnieuw mijn zus die me dat finale duwtje in de rug gaf, al speelde mijn naderende 35ste verjaardag ook zeker mee. Die tweede kuur was een beetje een verjaardagscadeau aan mezelf, zo dacht ik, al is dat – toegegeven – wel een raar cadeau. Gelukkig hoefde ik de tweede keer het hele proces niet opnieuw te doorlopen en mocht ik al een week na mijn telefoontje aan de slag met de medicatie en spuiten. En ook deze pick-up leverde weer een tiental eitjes op.’
Tweedehandsauto of hele mooie reis
‘Dat twee behandelingen me in totaal behoorlijk wat geld hebben gekost, mag je wel stellen. Ja, ik had van die 7500 euro een goeie tweedehandsauto kunnen kopen, een hele mooie reis kunnen maken of een profiel kunnen aanmaken op een hele dure datingsite met vele etentjes. Maar voor mij was het veel belangrijker dat ik er tijd mee had gekocht en mezelf zo meer zekerheid geef dat ik ooit mama word. Ik zie het als een investering in mezelf. En zo vertel ik het ook aan anderen. Want meer en meer krijg ik vragen van vriendinnen van vriendinnen over het hoe en waarom van mijn beslissing. Meestal zeg ik dan dat ik het heb gedaan omdat ik graag kinderen wil en dat ik mezelf rust wilde gunnen. Bovendien benadruk ik dat ik het zie als iets heel zakelijks: een soort verzekering voor mijn kinderwens.’
‘Voor sommigen lijkt het alsof ik dan de hoop op een goeie relatie opgeef, maar dat is helemaal niet zo. Het is nooit mijn keuze geweest om nog steeds single te zijn, en ik zou het oneerlijk vinden dat ik gestraft word omdat ik de man van mijn leven nog niet heb ontmoet. Nee, wat mij betreft heb ik over een paar jaar een fantastische man met wie ik kinderen heb. Want een alleenstaande mama wil ik liever nooit worden.’
Meer straffe verhalen:
