Ine (27) kan moeilijk gezichten uit elkaar houden

‘Ik heb lang rondgelopen zonder het besef dat er iets mis was. Als ik vroeger iemand niet herkende, was dat voor mij bijna vanzelfsprekend. Mijn vader heeft hetzelfde probleem, dus ik dacht dat het iedereen weleens overkwam. Pas toen ik ouder en zelfbewuster werd, viel het op dat ik meer moeite had dan een ander met gezichten. Wanneer ik door iemand werd begroet, had ik soms geen flauw idee wie er zwaaide, terwijl ik diezelfde persoon een dag eerder nog had gezien. Ik heb slechte ogen. Ik ben bijziend, maar ik wist dat het daaraan niet lag. Als je bijziend bent, zie je niet scherp in de verte. In bepaalde situaties kan ik gewoon letterlijk en figuurlijk geen gezicht op mensen plakken, en dat heeft volgens mij niets met mijn ogen te maken.’

Door de grond zakken van schaamte

‘Enkele jaren geleden zag ik toevallig een reportage over mensen die aan gezichtsblindheid lijden. Dat waren extreme gevallen die zelfs hun ouders, lief en soms ook zichzelf niet herkenden. In die mate heb ik er gelukkig geen last van, maar na die reportage is mijn frank wel gevallen. Ik vermoed dat ik een lichte vorm heb, al heb ik me nooit officieel laten testen. Het is voor mij niet onmogelijk om iemand te herkennen, maar het gaat niet altijd vanzelf. Het speelt me vooral parten op professioneel vlak. Ik werk als dierenarts in een groepspraktijk, en wanneer iemand met zijn huisdier langskomt, lijkt het vaak alsof het de eerste keer is dat ik hem of haar zie. Ik raadpleeg tegenwoordig hun dossier al op voorhand, in de hoop dat ik gênante situaties vermijd, maar dan nog leg ik niet meteen de link. Wanneer ik zie dat ze een dag eerder ook al op consultatie zijn geweest, kan ik wel door de grond zakken van schaamte.’

Geen flauw idee

‘Een van onze klanten, bij wie we altijd op huisbezoek gaan, heeft veel paarden. Daar is altijd een vrouw aanwezig, die net zoals een collega-dierenarts blond haar heeft en smal gebouwd is. Enkele maanden geleden kwam ze onverwacht de praktijk binnen en vroeg ze of ik de boekjes van de paarden kon invullen. “Zijn dat jouw klanten?”, vroeg ik haar nietsvermoedend. Het duurde minstens vijf minuten vooraleer ik doorhad dat niet mijn collega, maar die vrouw van de paarden voor mijn neus stond. Auwtch! Als ik haar op huisbezoek zie, weet ik wie ze is, maar toen kon ik de juiste context niet ophalen. Nog een voorbeeldje: onlangs moest ik voor mijn werk naar een bijscholing. De gastspreker gaf een lezing in het Nederlands, maar toen hij tijdens de pauze naast mij stond en plots Engels sprak, had ik geen flauw idee dat hij diegene was waar ik net drie uur naar zat te luisteren. Meestal lul ik me uit dergelijke situaties, maar zo’n zaken zijn lastig. Ik wil immers geen onprofessionele indruk geven. Volgens mij zou ik misschien zelfs geen vriendinnen herkennen als ik ze in een onverwacht kader tegenkom.’

Film kijken = mission impossible

‘Ook wanneer ik naar een film of serie kijk, merk ik dat ik moeite heb met gezichten. Mijn vriend Karel en ik kijken momenteel naar Breaking Bad, en om de vijf à tien minuten moet hij pauzeren omdat ik het verhaal anders niet kan volgen. Als een van de personages een baard heeft, dan is dat voor mij de persoon met de baard. Wanneer er nog een personage met een baard opduikt, ben ik in de war, tenzij Karel specifiek zegt wie het is. Ik herken personages meestal aan opvallende kenmerken, zoals een getinte huidskleur of apart kapsel, maar zodra ze op elkaar lijken, kan ik ze maar moeilijk onderscheiden. Als die verduidelijking er niet is, heb ik de grote lijnen wel mee, maar de nuances van het verhaal mis ik helemaal.’

Geen handicap of beperking

‘Als ze me ooit zouden vragen om een robotfoto te maken van mijn vriendje, zou ik niet weten waar en hoe te beginnen. Ik weet hoe Karel eruitziet, maar zodra ik me zijn gezicht probeer in te beelden, zie ik het niet glashelder, hoewel we toch al zeven jaar een koppel zijn. Het is me nog nooit overkomen dat ik Karel niet herkende, maar stel je voor dat je elke ochtend het gevoel hebt dat je naast een wildvreemde wakker wordt? Dat lijkt me eng, al heb ik het gelukkig nog nooit ervaren. Ik beschouw mijn probleem dan ook niet als een handicap of beperking. Ja, het is af en toe lastig, maar voor mij is het ondertussen de normaalste zaak van de wereld. Zolang ik maar de gezichten van mijn ouders, lief en vrienden herken, maak ik me weinig zorgen.’

Tekst: Marijke Clabots