De grootmoeder van Caro (30) stierf een paar jaar geleden aan alzheimer

‘Mijn oma, mijn moeke, ze was mijn alles. Mijn eigen moeder had veel problemen toen ik klein was, en daarom werd ik vooral door mijn oma opgevoed. Ik had er mijn eigen kamer, ze hielp me met mijn huiswerk, ze troostte me wanneer ik verdrietig was, ze bleef wakker tot ik thuiskwam van een fuif... Kortom, ze was er altijd voor me. We waren als twee handen op één buik.’

Enkele jaren geleden begon oma steeds meer te vergeten. Ze voelde zelf dat er iets mis was en de diagnose was hard: alzheimer.

‘Oma had altijd al wat medische problemen, kleine dingen die normaal waren op haar leeftijd. Maar enkele jaren geleden begon ze steeds meer te vergeten. Ze voelde zelf dat er iets mis was en de diagnose was hard: alzheimer. Ik was er het hart van in, waarom moest dit mijn moeke overkomen? Maandenlang heb ik haar verzorgd, heb ik haar geholpen met stappen, eten en douchen. Ik praatte ook vaak met haar over vroeger en liet elke dag foto’s zien. We zijn ook nog naar al haar favoriete plekjes gegaan. De leukste dag was toen we in de taverne zaten waar we al jaren koffie gingen drinken. Ik had haar twee beste vriendinnen uitgenodigd en samen hebben we er urenlang gebabbeld en gelachen.’

Aan de laatste dagen met mijn oma heb ik geen goede herinneringen. Ze was helemaal afgetakeld en zag af.

‘Ze schepte ook de hele tijd op over mij, over hoe mooi en slim ik was. Het was een superleuke dag. Maar daarna ging het steeds slechter met haar, tot ze niet meer wist wie ik was. Aan de laatste dagen met mijn oma heb ik geen goede herinneringen. Ze was helemaal afgetakeld en zag af. Het was verschrikkelijk. Nu, twee jaar later, ga ik nog regelmatig terug naar dezelfde taverne, zit ik aan hetzelfde tafeltje en mijmer ik over alle mooie momenten met mijn moeke.’

Heb je vragen over zelfdoding en/of behoefte aan een goed en anoniem gesprek? Neem contact op met de zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of surf naar www.zelfmoord1813.be

Tekst: Chaima Saysay