IK GA TROUWEN! In het jaar (ondertussen acht maanden) voor de grote dag neem ik je mee achter de schermen van alles wat er komt kijken bij het plannen van een huwelijk. The real shit: van de planning, de stress, de kosten (ja, ook die!) tot de liefde in de reeks ‘The Road to I Do’.
Ik wist dat dit moment ooit zou komen. Dat moment waarop ik niet meer op een roze wolk van Pinterestwaardige ideetjes vol bloemen en prachtige (veel te dure) jurken kon blijven zweven, maar moest beseffen: het wordt écht menens. De trouw komt dichterbij en, eerlijk is eerlijk, de trouwstress ook.
Lees hier deel één van ‘The Road to I Do’: ‘Na 12 jaar samen vroeg hij me eindelijk ten huwelijk en ik had het niet zien aankomen’
Ik ben een enorme uitsteller. Altijd geweest. En nu blijkt dat dus niet bepaald een topkwaliteit als je gaat trouwen. Ik wil al jaren trouwen, en in mijn hoofd was ik de supergeorganiseerde bruid die maanden op voorhand lijstjes maakt, alles strak plant en elke dag met een glimlach iets van haar to-dolijst afvinkt. In realiteit… Heb ik nog geen dj, geen fotograaf, geen trouwjurk en zelfs geen trouwuitnodigingen. Die laatste had ik eigenlijk in juli al willen versturen. Juli! We zijn ondertussen maanden verder en ze zijn nog niet eens besteld.
Uitstelgedrag
Ik probeer het te verklaren. Ligt het aan mijn (niet gediagnosticeerd, maar redelijk duidelijk) ADHD-brein dat overloopt van ideeën, maar vastloopt zodra er iets ‘moet’? Of aan het feit dat ik me soms wat onzeker voel en bang ben om de verkeerde keuzes te maken? Misschien is het gewoon omdat ik het absoluut niet leuk vind om constant berichtjes te sturen en te beantwoorden? Zo probeer ik al maanden een afspraak vast te leggen bij een winkel voor mijn jurk, maar blijf ik het uitstellen door mijn vlagen van onzekerheid.
Lees hier deel twee van ‘The Road to I Do’: ‘Weten dat ik de ochtend van mijn huwelijk niet nog zelf vazen moet vullen, geeft me zoveel rust’
Ik krijg nu al stress van het idee dat ik tientallen mails moet sturen naar fotografen en winkels en die dan ook weer moet opvolgen. Dus stel ik het uit. Morgen is nog een dag, toch?
Alleen voel ik ondertussen de druk wel toenemen. Vrienden en familie beginnen vragen te stellen (’En, heb je al een jurk?’ – NEEEEEEE!). En ik begrijp dat helemaal. Want eerlijk, ik zou die druk moeten voelen. Misschien heb ik dat zelfs nodig om in gang te schieten.
Waarom stel ik iets uit waar ik al jaren van droom?
Dat is misschien nog het raarste van alles. Ik wil al zo lang trouwen. Jarenlang dacht ik: ‘Wacht maar tot ik écht mag beginnen plannen.’ En nu het eindelijk zover is, loop ik mezelf voorbij. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het goed wil doen. En omdat ik bang ben dat het plezier verdwijnt als ik er te veel stress op leg.
Lees hier deel drie van ‘The Road to I Do’: Wat er op mijn wedding-moodboard staat (en wat écht haalbaar is met ons budget)
Ik wil dat dit proces iets leuks blijft, niet een reeks deadlines of verplichtingen die ik moet afvinken. Want trouwen draait toch om liefde, om verbinding, om vieren? Niet om Excel-sheets, stressmailtjes en lastminute-paniek (al hoort dat er blijkbaar ook een beetje bij).
Trouwstress
Ik weet dat het tijd is om in actie te schieten. Ik moet beginnen met zoeken naar een dj, een fotograaf en dat budgetproof trouwkleed. En tegelijk wil ik mezelf eraan herinneren dat het oké is om even stil te staan. Om niet alles perfect te doen.
Lees hier deel vier van ‘The Road to I Do’: Zo vroeg ik mijn bruidsmeisjes mét leuke (budgetproof) activiteiten
Ik heb een locatie (met eten, drinken en decoratie), ik heb mijn bruidsteam gevraagd, en dat was allemaal zó mooi en positief. Nu komt het tweede hoofdstuk: de praktische kant. De minder glamoureuze, iets chaotischere kant, maar wel de kant die uiteindelijk alles tot leven brengt.
Misschien moet ik dus stoppen met wachten tot de stress me verlamt, en ze in plaats daarvan gebruiken als een soort brandstof. Want ergens weet ik dat zodra ik begin, die trouwkriebel vanzelf terug zal komen.
The road continues
Dus ja, ik ben een bruid met trouwstress. Een bruid die alles uitstelt, die te veel nadenkt, en die nog geen idee heeft waar ze haar trouwjurk zal vinden. Maar ook een bruid die zich vastberaden voelt om van dit proces iets moois te maken, ook al gaat het met horten en stoten. Het zal wel lukken!
The road to I do is blijkbaar geen rechte, geplaveide weg met bloemen langs de kant. Eerder een hobbelig pad met omwegen, veel twijfels en extreem uitstelgedrag. Maar hé, zolang ik de weg zo nu en dan weer terugvind, komt het wel goed. Toch?
Lees ook:
