Sylvia keek die middag uit naar halfvier, het moment waarop ze haar kinderen dacht terug te zien. Ze had nooit kunnen vermoeden dat ze zou belanden in de grootste nachtmerrie van haar leven.
Sylvia: “13 juli 2008, late namiddag. Ik stap binnen in het ouderlijke huis van mijn man. Buiten zie ik politiewagens arriveren, binnen liggen de knuffels van Hannelore en Sebastiaan verweesd op tafel. Ik hou hun beertjes heel dicht bij me terwijl ik bij de recherche blijf aandringen om mijn kinderen te zien. Tot dan wil en kan ik niet geloven dat ze dood zijn. Ze lagen in het mortuarium, vermoord door hun vader. De man met wie ik 7 jaar geleden ben getrouwd en van wie ik sinds kort gescheiden leef. Na de moorden pleegde hij zelfmoord.”
Haar verhaal vind je in Flair van 4 januari
