De sportklik van Mieke (28):

“Mijn lief ging lopen, ik bleef thuis chips eten. Ik wilde van het schuldgevoel af.”

“Er was een tijd dat ik het vreselijk vond om te sporten. Het kostte me gewoon te veel energie en mijn lichaam protesteerde al na een paar minuten. Ik vulde mijn vrije tijd liever met dingen die ik wél leuk vond, sporten kwam niet eens in me op. Tot ik mijn vriend leerde kennen, een fervent hardloper. De eerste weken wimpelde ik zijn uitnodiging om mee te gaan joggen af, maar uiteindelijk ben ik toch gezwicht. Ik wilde van het schuldgevoel af dat me overviel wanneer ik hem bezweet zag thuiskomen en ik nog snel de zak chips kon verstoppen. Dus trakteerde ik mezelf op een paar stevige loopschoenen. De eerste weken waren rampzalig, maar omdat mijn vriend zo geduldig het looptempo bleef aanpassen aan mijn niveau heb ik toch volgehouden. Ik kan hem nu alleen maar gelijk geven: het geeft een geweldig gevoel om doodmoe thuis te komen. Dan is dat avondje zetel plots dubbel zo aangenaam.”

De sportklik van Cindy (34):

“Mijn badpak werd te groot, en toen wist ik het: ik stop níét met zwemmen.”

“Ik heb elk dieet geprobeerd, maar de verloren kilo’s kwamen er daarna weer dubbel en dik bij. Ik voelde me steeds meer een dikke kluizenaar. Ik had de hoop opgegeven en sloot me op voor mijn beste vrienden. Omdat ik wel wilde sporten, maar me zo schaamde voor mijn lichaam, koos ik ervoor om heel vroeg te gaan joggen. Helaas liep ik door de overtollige kilo’s al snel blessures op. Mijn knieën begaven het. Joggen was geen optie meer, maar bewegen in het bijzijn van anderen wilde ik niet. De gedachte dat iedereen elk vetrolletje zou zien, maakte me gek. Toch raadde de diëtiste me aan om te gaan zwemmen. Door de gewichtloosheid in het water zou de druk op mijn gewrichten veel lager liggen. De drempelvrees die ik moest overwinnen, was gigantisch. De diëtiste sprak de troostende woorden: ‘Eens je in dat zwembad bent, is alleen je hoofd nog zichtbaar.’ Ik ben meteen op zoek gegaan naar een zwembad dat niet te populair was en moest even doorbijten elke keer als ik in en uit het zwembad stapte. Het moment waarop mijn badpak te groot werd omdat ik stilaan gewicht verloor, heeft me doen inzien dat ik die sport écht niet wilde opgeven. Ik zwem zo’n 150 baantjes per week en voel me daar heel goed bij.”

De sportklik van Laura (26):

“Ik hoef me niet te pletter te bewegen, maar word toch fitter. Yoga is fantastisch.”

“Omdat ik als kind gedwongen werd om te sporten, ontwikkelde ik gaandeweg een afkeer van alle soorten beweging. Drie keer per week sleepte ik me, met steeds meer tegenzin, naar de zwemles. De koude kleedhokjes, de echo’s in die grote hal, met natte haren weer naar huis fietsen... Ik haatte het. Maar al snel merkte ik dat ik steeds meer kilo’s ging meezeulen. Toen ik naar een diëtist ging, vroeg die meteen of ik aan sport deed. Samen doorliepen we de lijst met opties, en zo kwam ik bij yoga terecht. Het bleek het perfecte antwoord op mijn sportallergie. Ik hoef me niet te pletter te bewegen en toch voel ik hoe ik steeds fitter word. Ik volg drie lessen per week en als ik eens niet kan gaan, loop ik bijna de muren op. Ik zou niet meer zonder yoga kunnen.”

De sportklik van Karen (23):

“Ineens stond hij daar, mijn prins op het witte paard. Mét paard.”

“Op school waren de lessen lichamelijke opvoeding een grote kwelling. Ik voelde me enorm geviseerd door de turnleraar. Alsof hij er een sport van maakte om me voor de hele klas voor schut te zetten. Dat resulteerde in een afkeer van groepsporten. Ik weigerde ooit nog een sportzaal te betreden. Maar ik wilde mijn conditie onderhouden en zocht een sport die me wél zou liggen. En die vond ik via mijn nieuwe vriend, een fervent paardrijder. Het was een sport die ik over het hoofd had gezien, maar nu ik ze ontdekt heb laat ik ze niet meer los. We denken er zelfs over om een manege op te starten.”

Klik hier voor meer sportklikverhalen.