Voor ik meedeed aan de Flairmodellenwedstrijd was ik niet echt bezig met mode. Natuurlijk wilde ik er goed uitzien, zoals alle meisjes van zestien, ik knipte zelfs mijn haar bij als ik ‘s morgens vond dat het niet goed zat! Maar naast Kate Moss kende ik geen enkel model bij naam en van de Flairmodellenwedstrijd had ik zelfs nog nooit gehoord.
Ik was net geslaagd voor m’n vierde jaar woord-drama en de vakantie stond voor de deur. Het beloofde een supermooie zomer te worden, want ik had massa’s plannen gemaakt: twee weken naar Italië met mijn oom, tante en nicht, dagtripjes met vrienden en een maand vakantiewerk. Maar zoals je weet, gebeuren de dingen zelden zoals je ze gepland had...
Ik zie het nog zo voor me: we kwamen net terug van het strand en liepen langs een krantenwinkeltje. Mijn nicht en ik keken wat rond en vonden een Flair. Wow! Hier in Italië? Die moesten we kopen! De aankondiging van de wedstrijd had ik niet eens gezien, en toen ik ‘s avonds na het douchen weer ik de woonkamer kwam, had m’n tante het briefje ingevuld op tafel gelegd.
“Leuk he? Je moet gewoon een paar foto’s opsturen en wie weet zit je erbij!” Mijn eerste reactie was: nee, aan zo’n wedstrijd doe ik niet mee. Ik had het realityprogramma Miss Belgian Beauty achter de schermen, dat toen uitgezonden werd gezien, en met zulke toestanden wilde ik niets te maken hebben.
Toch bleef het de hele vakantie door m’n hoofd spoken. Zou ik?
Uiteindelijk heb ik dan toch besloten om mee te doen. Wat was er nu zo vreselijk aan een paar foto’s opsturen? Het ergste wat er kon gebeuren, was dat ik geen antwoord kreeg...
(Volgende keer: een brief in de bus... Spannend!)