Het enige dat ik weet is dat ik op maandagnacht op een geheime locatie in Brussel moet zijn.
COLUMN ‘Groetjes uit Den Haag’: Hollywood, here I come?!
Ik schrik van het mailtje. In die zin dat de vraag die erin staat wel het allerlaatste is dat ik verwacht nu ik in Den Haag zit. Ver weg van de spotlights in België. Maar de regisseur van een nieuwe politiereeks wil me graag voor een klein rolletje als nieuwsanker. Ik twijfel. Voel me vereerd door de lieve vraag. Maar ben ik niet weg uit België om die glitter & glamour te mijden? De camera’s? De ego’s (waaronder het mijne)? Aan de andere kant vind ik het best spannend om op een filmset te staan, te kijken hoe alles werkt. En tenslotte gaat het maar om een heel klein rolletje dat de weg naar Hollywood heus niet zal plaveien. Ik stuur een mailtje terug en even later verschijnen de teksten op mijn scherm. Ik begrijp er geen snars van. Maar toelichting komt er niet. Het scenario is top-secret, net als de acteurs die erin meespelen. Het enige dat ik weet is dat ik op maandagnacht op een geheime locatie in Brussel moet zijn. En dat ik vooral niet gevolgd mag worden. (grapje).
Het is kwart voor 1 ’s nachts als ik de slecht verlichte parking van een klein, hotelletje oprijd. Het lijkt wel een rendez-vous hotel waar je kamers per uur kan boeken. Al zijn er in de verste verte geen gelegenheidskoppels te zien. Wel lijkt er iemand weg te duiken in een struik. En in een donkere auto licht plots het puntje van een sigaret op. Een rilling gaat door mijn lijf. En plots vraag ik me af of ik niet naar hier ben gelokt met een vals emailadres. Omdat één of andere bende me gaat ontvoeren om veel losgeld te kunnen vragen. Al denk ik dat mijn marktwaarde geen ontvoering waard is. “Doe normaal” man ik mezelf toe. En ik ren zo snel als ik kan naar de ingang van het hotel. “De filmploeg zit acheraan,” zegt de man achter de desk als ik me aanmeld. En eindelijk durf ik weer ademhalen.
Het verschil met de griezelige parking kan niet groter zijn. Hier in de omgebouwde vergaderzaal heerst een gezellige drukte. Visagiste en styliste bekijken me van kop tot teen terwijl de productie-assistente me brieft over het verloop van de nacht. “Straks word je naar een andere plek in Brussel gebracht, waar je scène wordt opgenomen. De chauffeur pikt je zo op”. Wat spannend allemaal, ik lijk wel in een thriller te zitten. De visagiste maakt me op en even voel ik me terug de oude Yasmina. In de make-upstoel van tvbrussel, klaar om het nieuws te brengen. Enig verschil is dat ik nu voor een filmploeg van 16 mensen zit. (Filmen is lang wachten, dus ik heb tijd om ze te tellen). De regisseur, cameraman, technici, productie-medewerkers, regie-assistente, mensen die m’n haar, kleding en make-up nauwlettend in het oog houden, en de jongen die het bordje laat klappen als ik mijn tekst moet opzeggen. Het is best intimiderend, maar ik voel meteen hoe de jarenlange ervaring het van me overneemt. Ik ontspan me, zet een glimlach op en breng het nieuws alsof ik nooit iets anders deed.
De regisseur is tevreden en dat zet me toch even aan het denken. Is het niet zonde om te stoppen met iets dat vanzelf gaat? Ben je jezelf niet verplicht om te doen waar je goed in bent? Ook al maakt het je niet altijd even gelukkig? De filmopname heeft me weer aan het denken gezet over mijn carrière. Maar nu even niet. Want op de parking van het hotel zie ik nog steeds de donkere auto. Met oplichtende sigaret. Voor ik ook maar enig ontvoerder de kans geef om toe te slaan, zet ik koers richting Den Haag. Nadenken kan gelukkig ook daar.
Heb je de andere blogs van Yasmina al gelezen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
