Mieke krijgt al sinds haar kindertijd bakken kritiek van haar ouders. Ze wordt voortdurend vergeleken met haar zussen, die in alles beter zijn. Toch blijft ze vechten voor hun goedkeuring.
Mieke: "Onlangs was het weer zover: een zondagse brunch bij mijn ouders, een onschuldig gesprek over borstvoeding. En lap, ruzie. En dat terwijl ik eigenlijk alleen maar had gezegd dat borstvoeding een keuze was die elke vrouw voor zichzelf moest maken. 'Néé, borstvoeding was dé manier', riepen ze bijna in koor, 'elke vrouw móést dat gewoon doen', en voor ik het goed en wel doorhad was ik in een enorme ruzie verzeild geraakt en werd ik weer maar eens een grote egoïst genoemd. Met z'n vieren namen ze het op tegen mij – mijn vader, moeder en mijn twee zussen.
Zo is het eigenlijk al sinds mijn kindertijd. Mijn zussen, ik ben de middelste, zijn twee handen op een buik. Mij tolereren ze de ene keer al wat meer dan de andere, maar close zijn we nooit geweest. Mijn moeder is de derde musketier: samen sterk, een voor allen, alleen voor een. Ik hoorde er nooit bij. Mijn vader laat het meestal maar begaan, maar als er partij moet worden gekozen, kiest hij voor hen. Hoe vaak is het niet al gebeurd dat ik de dag na een etentje of een familiefeest een telefoontje van hem krijg: 'Ik vond het echt niet kunnen wat je gisteren tegen je zus zei.' Of: 'Gisteren ben je echt te ver gegaan, Mieke!' Een keertje heeft hij me zelfs naar huis gestuurd toen ik een discussie had met mijn moeder. Terwijl ik mezelf in mijn ogen alleen maar aan het verdedigen was tegen hun kritiek. Mijn zussen verwijten me dan weer dat ik grof ben tegen mijn ouders. De boodschap is elke keer duidelijk: ik verpest de sfeer. Ik ben de stoker en de lastigaard."
Lees het vervolg van Miekes verhaal in Flair.
