Maaike speelt in 'De Twaalf' een vrouw die beschuldigd wordt van de moord op haar dochtertje en haar beste vriendin.
Maaike Cafmeyer over ‘De twaalf’: ‘Als ik tijdens het filmen te veel aan m’n kinderen dacht, ging het niet meer’
Veelbelovend is een understatement in het geval van ‘De twaalf’, de gloednieuwe zondagavondserie op Eén. Als het feit dat de reeks nu al internationaal verkocht werd en een prestigieuze prijs won op Canneséries geen indruk maakt, kan hoofdrolspeelster Maaike Cafmeyer je misschien overtuigen. ‘Ik kan me niet voorstellen dat deze reeks niet zou werken. Daarvoor is ze echt te goed’, klinkt het bij de West-Vlaamse.
Maaike Cafmeyer (45) speelt in ‘De twaalf’ de rol van Frie Palmers, een gerespecteerde schooldirectrice die beschuldigd wordt van de moord op haar dochtertje Roos en haar beste vriendin Brechtje (Lynn Van Royen). Hoewel Frie in haar beklaagdenstoel het middelpunt van de plot is, draait ‘De twaalf’ niet enkel rond haar verhaal. De serie volgt ook zes van de twaalf leden van de volksjury, onder wie de bedeesde Delphine (Maaike Neuville). Week na week ziet de kijker hoe het zogenaamde Millenniumproces hun leven meer en meer beïnvloedt, en omgekeerd.
‘De twaalf’ is van de hand van het schrijversduo Sanne Nuyens en Bert Van Dael, die ons in 2017 al ‘Beau Séjour’ bezorgden. Hun scenario kwam bij Maaike Cafmeyer terecht, en zij wist al snel dat ze iets strafs in handen had. ‘Maar tijdens de auditie zag ik veel bekend volk. Toen dacht ik: het zal wel niet voor mij zijn’, lacht de actrice. Wel dus.
Het zal voor het overgrote deel van de kijkers even wennen zijn om je te zien in een dramaserie.
Maaike Cafmeyer: ‘De mensen kennen me inderdaad niet zo. In het begin van mijn carrière werd ik nochtans nooit gevraagd voor komische dingen. Het is me een beetje overkomen. Tof, want ik doe dat heel graag. Maar ik ben wel blij dat het andere spectrum me nu zowat heeft teruggevonden. Voor mij lag dit ook helemaal niet uit mijn comfortzone. Ik ben als actrice afgestudeerd, dus dan wordt er van je verwacht dat je meerdere genres aankan.’
Het is dan ook nog een hoofdrol, in een serie die nu al internationaal succes kent. Voelt dit als de grootste rol van je carrière tot nog toe?
‘Ik weet het niet. Ik ben ook heel trots op Chantal in “Eigen kweek”. Dat is ook een erg intense vrouw, maar dan op een andere manier (lacht). Ik vind het heel leuk dat ik met een rol als die van Chantal mensen gelukkig kan maken nadat ze zich een hele week kapot hebben gewerkt. Maar het is net zo tof als mensen aangegrepen worden door een reeks, zoals hier waarschijnlijk het geval zal zijn. Ik ben vooral heel blij dat ik de kans heb gekregen om dit te doen en dat ik gekozen ben in de audities. Ik heb de rol moeten verdedigen en ze vonden dat ik het goed deed, dus daar ben ik wel trots op.’
Wist je onmiddellijk toen je het scenario las dat je auditie zou doen voor de rol van Frie?
‘Ja. Het gebeurt niet vaak dat er zo’n goed scenario op m’n bureau valt. Je zou dom zijn om te zeggen: “Goh jongens, ik denk het toch niet (lacht)”. Ik heb ondertussen geleerd hoe ik me best opstel tegenover zo’n auditie. Soms wil je iets zó graag en als je ‘t dan te veel verdedigt, kiezen ze je waarschijnlijk niet. Dus ik heb voor deze rol eigenlijk niet te veel moeite gedaan. Ik dacht gewoon: dit is het dan. Zo zou ik het doen. En toen belden ze me toch terug. Ik had het niet verwacht, want op de auditie liep heel wat bekend volk rond. Het zal wel niet voor mij zijn, dacht ik.’
Hoe bereid je je erop voor om een mama te spelen die beschuldigd wordt van de moord op haar eigen kind?
‘Ik ben zelf moeder, dus ik kan me er wel iets bij voorstellen. En tegelijkertijd kan ik me er helemaal niets bij voorstellen. Soms hield ik tijdens het acteren mijn eigen kinderen voor ogen, maar dat duurde nooit lang. Dan werd het te persoonlijk en ging het niet meer.’
Het gevoel dat mijn personage moet hebben gehad, kon ik in mezelf opzoeken. Ik weet wat het is om aan de kant gezet te worden, me alleen te voelen of extreem verdrietig te zijn.
‘Ik heb ter voorbereiding vooral veel research gedaan. Ik bekeek assisenprocessen, waarbij ik lette op de beschuldigde en hoe die reageerde op vragen. In de gevangenis in Brugge zitten enkele vrouwen die al dan niet hun kind hebben vermoord. Hun zaken heb ik vanop afstand bestudeerd. Ik heb hen niet bezocht, omdat ik dat niet echt menselijk vond. Wie ben ik als actrice om tegenover die vrouwen te gaan zitten en hen te ondervragen? Mij interesseerde vooral in welke omstandigheden dat is kunnen gebeuren, of net niet gebeurd is. Maar het gevoel dat die vrouwen in hun situatie moeten hebben gehad, kon ik op een manier wel in mezelf opzoeken. Ik weet wat het is om aan de kant gezet te worden, me alleen te voelen of extreem verdrietig te zijn.’
De serie is al internationaal verkocht. Is dat een geruststelling dat het in Vlaanderen ook wel zal werken?
‘Ik heb daar eigenlijk helemaal geen stress voor. Ik kan me niet voorstellen dat dit niet zou werken. Daarvoor is het echt te goed (lacht).’
Ook niet een beetje spanning voor de reacties op jouw prestatie?
‘Nee, nee. Dat is over. Vroeger had ik dat wel. Toen ik 26 jaar was, speelde ik als pas afgestudeerde actrice in het theater. Ik had een rol tussen allemaal mannen in een best moeilijk stuk van Beckett. Er was toen een scène waarvan ik niet wist hoe ik het moest aanpakken. Ik vond het echt niet, waardoor ik heel zenuwachtig en onzeker werd. Op een bepaald moment vroeg ik aan de regisseur: “Zeg mij alsjeblieft hoe ik het moet doen.” Hij antwoordde heel kalm: “Ik heb je toch gebeld omdat ik je heb zien spelen? Omdat ik weet dat jij dat kan?” Hij had gelijk. Ik heb toen geleerd meer op mezelf te vertrouwen. Toen ze me hiervoor vroeger, wist ik dan ook dat ik het nog wel een keer zou kunnen zoals op de auditie. Je moet dat geloven, anders is het niet leefbaar.’
Kan je van jezelf zeggen dat je ‘t goed hebt gedaan?
‘Ja. Dat is moeilijk, maar ik kan naar mezelf kijken in “De Twaalf” en zeggen dat ik tevreden ben. Je kijkt natuurlijk heel kritisch naar je eigen prestatie en je vindt altijd wel momenten waarvan je denkt: dat had ik anders kunnen doen. Maar eigenlijk is het oké.’
Op de barricade
Je kwam onlangs naar buiten met een verhaal over een rol die je had mislopen omdat je als 45-jarige te oud werd bevonden om een 45-jarige vrouw te spelen. Hoop je iets in gang te zetten?
‘Ik weet niet of ik iets zal kunnen veranderen, maar ik kan wel een keer goed aan de kar rammelen. Die situatie had me heel erg gefrappeerd omdat het zo kafkaiaans was. Ik kon dit als ultiem voorbeeld gebruiken om het probleem eindelijk aan te kaarten. Het probleem is niet dat ik beledigd zou zijn omdat ik er zogezegd niet goed genoeg uitzie voor mijn leeftijd, maar het probleem is dat het er voor een vrouw blijkbaar heel erg toe doet hoe ze eruitziet op een bepaalde leeftijd.’
Het is seksisme. Puur en blunt. Ik ben niet bang om de dingen bij hun naam te noemen.
‘Geef mij één intelligent argument om te zeggen: je bent 45 jaar, dus je kan die rol van een 45-jarige niet spelen. Er is er geen. Wat is het dan? Seksisme. Puur en blunt. Ik ben niet bang om de dingen bij hun naam te noemen.’
Voel je zelf een bepaalde druk om er jonger uit te zien? Om aan jezelf te laten werken zelfs?
‘Als ik dat doe, dan ben ik die 45-jarige met een pak botox in haar wezen. Het probleem gaat daarmee niet weg. We moeten leren aanvaarden dat we eruitzien zoals we eruitzien. Als je er iets aan wil veranderen: perfect. Als je dat niet wil: ook perfect. Maar er mag niet opgelegd worden in de media hoe we eruit zouden moeten zien. Wat zegt dat over mij als actrice, dat ik niet los van mijn snoet bekeken en beoordeeld kan worden? Ik wil bovendien perspectief geven aan jonge vrouwen. Wat een toekomstbeeld is het voor hen, dat ze verplicht moeten pieken op het moment dat hun schoonheid alles bepaalt, terwijl hun verstand nog zo veel aan het opnemen en aan het leren is?’
Was je bang om je uit te spreken over het probleem?
‘Het is niet makkelijk om met zoiets naar buiten te komen, want je hangt als actrice af van heel veel mensen. Maar het kan me even niet meer schelen. Een vriend van me zei: “Ik weet dat je altijd wel iets zal vinden om te doen, ook als je geen actrice meer bent”. Desnoods ga ik dan op de barricade staan. Het maakt me niet uit. Maar ik hoop natuurlijk te kunnen acteren zolang als ik wil. Ik doe het echt heel graag.’
‘De twaalf’ is vanaf zondag 3 november elke week om 21u05 te zien op Eén.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
