Beste jeugdbeweging,
Vandaag is het jouw dag, en dat doet een beetje pijn. Zestien jaar lang trok ik op deze vrijdag in mijn chirorok en met blote benen – kousenbroeken zijn voor plooiers – naar school om op de speelplaats een geweldloze oorlog met iedereen in een scoutsuniform te voeren. Maar meer nog dan een competitiedrang tegenover andere jeugdbewegingen, voelde ik een soort compassie voor de leerlingen zónder uniform. Man toch, wisten zij even niet wat ze misten.
De beste beslissing die m’n ouders in mijn jonge leven voor mij hebben gemaakt, is me naar de chiro sturen. Nu ja, veel ‘sturen’ was er op dat moment niet meer aan. Als jongste van drie had ik de zomer voor ik oud genoeg was om naar de jeugdbeweging te gaan tien dagen thuis gezeten terwijl mijn broer en zus op kamp waren. Ik herinner me weinig van m’n kleutertijd, maar ik weet nog perfect hoe ik op één van die tien dagen heel verdrietig een tekening voor hen maakte van het kampterrein, of van hoe dat er in mijn fantasie uitzag. Toen die eerste chirozondag er dan eindelijk was, stond ik dus eerder te springen. En terecht, zo bleek.
Ik ben ervan overtuigd dat ik een heel andere persoon zou zijn zonder jou, beste jeugdbeweging. Dankzij de chiro heb ik niet alleen ontelbaar veel hilarische herinneringen die me altijd opnieuw blij maken, ik heb ook een geweldige vriendengroep met wie ik die herinneringen tot in het oneindige kan ophalen. En wees maar zeker dat we bij de twintigste herhaling even hard zullen lachen als bij de eerste. Zelfs om de zure momenten – ik blijf eerlijk: die waren ook talrijk – waarop dat ene lid alwéér in haar bed had geplast of de jongensleiding alwéér vervelend deed, wordt nu gegrinnikt.
Maar je hebt me ook gevormd als persoon. Samenwerken met verschillende karakters, initiatief nemen, organiseren, behulpzaam zijn, hard werken: het zijn kwaliteiten die nu, als 26-jarige in het werkleven, veel waardevoller blijken dan het gros van de dingen die ik op de schoolbanken leerde. Het feit dat ik af en toe kan uitpakken met mijn ‘stoere’ bierfles-open-kunsten (met bestek, een aansteker en alles met ‘n scherpe rand, jawel) is een leuk extraatje.
Er wordt vaak met modder naar jou gegooid, liefste jeugdbeweging. Razend kwaad werd ik afgelopen zomer van de commentaren onder artikels van bepaalde nieuwssites over kampen waar meerdere kinderen ziek werden. ‘Daarom stuur ik mijn kind dus niet naar de jeugdbeweging!’ schreeuwden verschillende dramaqueens op Facebook. Want thuis heeft hun kind natuurlijk nog nooit overgegeven, laat staan diarree gehad. In hun ivoren toren zou hun arme oogappel nooit zulke tragedies overkomen.
Natuurlijk zijn er slechte jeugdbewegingen en slechte leiding. Net zoals er slechte scholen en leerkrachten zijn, slechte politieagenten, slechte trainers… Maar wat die moddergooiers vergeten, is dat er voor elke slechte leider zeker twintig zijn die, in hun vrije tijd én volledig onbetaald, keihard werken om kinderen en jongeren een fijne zondag en een onvergetelijk kamp te bezorgen. Die paar dagen kotsen en kakken – pardon my French – nemen absoluut niets weg van de geweldige tijd die ze hebben op bivak. Meer nog, zoveel jaar later wordt dat kak- en kotskamp een van die herinneringen die telkens opgehaald worden en waarmee ook telkens opnieuw smakelijk gelachen wordt. Ik spreek uit ervaring.
Het belangrijkste op een dag als vandaag, lijkt me dan ook om leiding te bedanken. Want dat gebeurt veel te weinig. Soms zelfs niet nadat ze hun leden na tien dagen bivak – lees: goedkope kinderopvang – veilig en wel én heel tevreden terug in de armen van hun ouders duwen. Maar terwijl krijgen ze wel een heel HLN-leger over zich wanneer zes (!) kinderen op kamp ziek worden, en krijgen ze van oudleiding steevast te horen dat het ‘vroeger allemaal beter was’ – ik moet met schaamte schuldig pleiten, mijn excuses.
Het is belangrijk dat zij weten dat ze verdekke kanjers zijn. En dat het eigenlijk alleen maar uitmaakt wat die kleine snotapen die elke week met plezier blijven terugkomen denken. Want het zijn zij die binnen twintig jaar op een dag zoals vandaag met een glimlach zullen terugkijken op die geweldige tijd die ze, grotendeels dankzij de leiding, hadden. En die dan zullen denken: ‘De jeugdbeweging is van het mooiste dat me kon overkomen’.
Gelukkige Dag van de Jeugdbeweging!
