B. wilde maar één ding: vrij zijn, haar eigen keuzes maken, haar eigen beslissingen nemen. Aangezien ze opgroeide in een traditioneel islamitisch Marokkaans gezin, bleek dat echter niet zo vanzelfsprekend. Tien jaar lang moest ze vechten om vrij te zijn, de vrouw te worden die ze altijd al wilde zijn. B. vertelt hier haar verhaal. Een universeel verhaal, waarin elke vrouw zich een stukje kan herkennen.
Ik was 23, afgestudeerd en verliefd op een man die niet alleen superlief voor me was, maar ook nog eens op dezelfde golflengte leek te zitten als ik. Mijn ouders hadden hem niet voor me uitgekozen, dat had ik zelf gedaan, maar dat hij voldeed aan hun eisen – hij was Marokkaan én moslim – was wél mooi meegenomen.
Ik was oprecht verliefd. Nu ja, dat dacht ik toch. Pas later zou ik beseffen dat ik niet verliefd was op hém, maar wel op de vrijheid die hij me kon bieden. Thuis, bij mijn ouders, bestond mijn leven uit van school naar huis gaan en van huis naar school. Naar de cinema gaan was uit den boze. Iets gaan drinken was not done, naar een fuif of een discotheek gaan, kende ik enkel uit verhalen van klasgenoten. Alleen losgeslagen meisjes of vrouwen gingen uit of met vrienden op reis.
Ik weet dat mijn ouders me al die dingen verboden om me te beschermen, op me op het rechte pad te houden. Ze hebben hun best gedaan. Maar ik had voor mezelf een andere toekomst uitgestippeld: ik zou verder gaan studeren in het buitenland, ik zou de wereld zien en grootste dingen verwezenlijken.
Dus kwam hij mijn hand vragen op 18 juni 2004, werd de bruidsschat geregeld en de datum van het trouwfeest gekozen. Op 26 december 2004 zou ik trouwen. Het was de dag waarop de tsunami zou plaatsvinden, een gebeurtenis die heel symbolisch zou blijken voor mijn huwelijk.
Dus kwam hij mijn hand vragen op 18 juni 2004, werd de bruidsschat geregeld en de datum van het trouwfeest gekozen.
Hoe dichter de dag van mijn huwelijk naderde, hoe meer ik begon te twijfelen. De man die in het begin van onze relatie zo lief en begripvol was geweest, bleek te veranderen in iemand de helemaal niet open-minded was, die helemaal niet van plan was om me de vrijheid te geven waar ik zo naar verlangde. Ik weet niet of het de liefde was die me had verblind of mijn drang naar vrijheid, maar het liefst van al wilde ik alles afblazen, het hele trouwfeest.
Toch durfde ik uiteindelijk niet meer terug te krabbelen en zo werd ik, die bekendstond voor mijn sterke persoonlijkheid en feminisme, een vrouw die haar man moest dienen.
Ik moest hem tevreden houden op alle vlakken. Werd hij ziek, dan moest ik verlof nemen om hem te verzorgen. Wilde hij vrijen, dan moest ik klaarstaan wanneer hij het wilde. Hoe ik me voelde en of ik wel zin had, dat deed er niet toe. Wilde hij iets kopen, de laatste nieuwe gsm bijvoorbeeld, dan moest ik bijleggen. Hij vond trouwens ook dat ik mijn loon op zijn rekening moest storten zodat hij alle geld zou beheren. Dat heb ik gelukkig geweigerd!
Uiteindelijk leefde ik alleen nog voor hem. Ik had geen vrienden of vriendinnen meer, het was alsof ik van de aardbol was verdwenen. Alleen met mijn zussen sprak ik nog weleens af en zelfs daarvoor moest ik zijn toestemming vragen. Ook moest ik altijd op tijd thuis zijn. Naar mijn ouders gaan, was zowat de enige ‘fun’ die ik had, en dat terwijl ik een jonge vrouw van amper 23 was. De rebel in mij werd volledig onderdrukt, tot ik een brave onderdanige vrouw zonder identiteit was geworden.
Mijn man was gelukkig. Ik daarentegen, voelde me vreselijk eenzaam en een mislukkeling.
Mijn man was gelukkig. Ik daarentegen, voelde me vreselijk eenzaam en een mislukkeling. Het was het begin van een verhaal dat tien jaar zou duren. Toen durfde ik eindelijk mijn vrijheid op te eisen, met alle gevolgen van dien...
Volg vanaf deze week 8 weken lang het heftige levensverhaal van B.
