NANNY IN NEW YORK: Assepoester krijgt een uitnodiging

In mijn eeuwige sprookjeswereld ben ik uiteraard de prinses. Welke prinses, daar was ik nog niet aan uit. Mijn favoriete prinsessenfilm is ‘Belle en het Beest’, maar toen ik dat tegen iemand zei, vroeg hij of ik dan Belle of het beest was. Sindsdien kies ik mijn vrienden zorgvuldiger.

In New York leek Assepoester opeens de ideale metafoor: het arme, uitgebuite meisje, getergd en gekweld door haar stiefzussen (de Jongens) en de stiefmoeder (de Moeder). Maar met een heel avontuur dat nog te gebeuren stond. En eindelijk leek dat eraan te komen: ik werd uitgenodigd voor een bal.

Ze vroeg me hoe mijn weekend was geweest, dat meestal uit niet meer bestond dan zoveel make-up kopen in Sephora als mijn kredietkaart toeliet, pizza eten en huilen bij Netflix-series.

Wel, niet echt een bal. Dat zou pas flippen zijn. Maar het kwam in de buurt. Op een kalme maandagavond, net voor ik naar huis vertrok, begon ik een zeldzaam praatje met de Moeder. Ze vroeg me hoe mijn weekend was geweest, dat meestal uit niet meer bestond dan zoveel make-up kopen in Sephora als mijn kredietkaart toeliet, pizza eten en huilen bij Netflix-series. Maar niet dat weekend! Eindelijk had ik iets spannends gedaan, iets cultureels: namelijk naar een voorstelling van ‘The Sleeping Beauty’ door het New York Ballet gaan kijken. In mijn blazer, want dat leek cool, was ik helemaal in mijn eentje naar het ballet gaan kijken in het Lincoln Center.

‘Je houdt van cultuur?’ vroeg de Moeder verbaasd, alsof ik een randdebiel was die het verschil tussen Leonardo da Vinci en Leonardo DiCaprio niet kende. Ik slikte eens.

‘Ja’, zei ik. ‘Ik wil de grote drie hier graag gedaan hebben: ballet, opera en musical. Ik kan er al eentje van de lijst schrappen.’

‘Ik ging vroeger vaak naar opera’s’, zei de Moeder een beetje dromerig, alsof ze al jaren het huis niet meer uit was gegaan.

‘Ik heb er nog maar eentje gezien’, gaf ik toe. Twee dagen voor ik vertrok naar New York zelfs. Met een jongen van wie ik nog maar net doorhad dat hij mijn hele hart had. Maar dat is een heel ander sprookje.

‘Dat lijkt me een leuk idee’, zei de Moeder. ‘Waarom gaan we niet met z’n allen naar de opera? De jongens hebben ook wat cultuur nodig. Ik bestel wel tickets, en dan gaan we naar ‘Romeo and Juliet’ kijken.’

Mijn allereerste gedachte was: jij wil twee hyperactieve kinderen meenemen naar een drie uur durende opera in een wereldberoemde zaal? Is je IQ lager dan je schoenmaat? Maar dat zei ik uiteraard niet luidop. Ik ging naar de opera! Gratis!

De Oudste was uiteraard al aan het pruilen dat hij niet mee wilde.

De Jongste was verrassend enthousiast, stond zelfs te springen om naar de opera te gaan. Ik vermoedde dat hij niet goed wist wat dat inhield, maar ik zei maar niks. De Oudste was uiteraard al aan het pruilen dat hij niet mee wilde. Maar zijn uitbarsting was deze keer niet mijn probleem. Met een grote glimlach vertrok ik naar mijn eigen appartement en liet de Oudste achter bij zijn moeder.

We zaten in onze vaste zetels in de woonkamer naar Netflix te kijken en uiteraard wijn te drinken.

Ik had allang besloten dat mijn kamergenote Leeanne mijn goede fee was. Iedereen die wijn blijft uitschenken na een zware dag komt in de buurt van magisch sprookjeswezen, maar Leeanne maakte ook nog eens de lekkerste noedels die ik ooit gegeten had. En bovendien had ze geen gemeen bot in haar lichaam.

‘Zo spannend, naar de opera’, zei ze met een glimlach. We zaten in onze vaste zetels in de woonkamer naar Netflix te kijken en uiteraard wijn te drinken.

‘Wat trek je aan?’ Leeanne deed ‘iets in de modewereld’ – ik vergat constant wat – en het was dus geen onlogische vraag. Maar wel een verontrustende.

‘Moet ik iets speciaals aandoen?’ vroeg ik paniekerig. Misschien was mijn sobere blazer niet voldoende voor een opera in New York. Bij mijn balletbezoek waren bijna alle mannen in kostuum, en de vrouwen droegen lange, sierlijke jurken. Eén vrouw droeg een prachtige, fonkelende rode jurk die me nog eens deed omkijken, alleen om te ontdekken dat ze een baard had en helemaal geen vrouw was.

‘Nee nee, natuurlijk niet’, zei Leeanne haastig, maar het kwaad was al geschied. Het idee had zich al in mijn hoofd geplant: ik moest en zou een jurk voor de opera vinden. En dan zou ik mijn prins wel vinden.

Het soort boetieks die de snobbistische moeders rondom mij weleens bezochten als hun man hun maandelijkse shopgeld gaf.

Zaterdagavond was het zover: opera-time. Maar niet voordat ik mijn droomoutfit bij elkaar had gesprokkeld. Leeanne raadde me aan Downtown te gaan en gaf wat namen en locaties die me zouden kunnen helpen. Dankbaar liet ik mijn goede fee achter in haar maandelijke poetsgekte en nam de metro naar het winkelcentrum Macy’s. Macy’s was tot recent het grootste winkelcentrum ter wereld en neemt een volledig block in, en is naast absoluut gigantisch ook nog eens verschrikkelijk duur. Het soort boetieks die de snobbistische moeders rondom mij weleens bezochten als hun man hun maandelijkse shopgeld gaf. Met andere woorden: dit was geen goed idee. Maar ik had een kredietkaart en eigenlijk geen begrip hoe die functioneerde, dus dat betekende ‘het komt wel goed met mijn financiële situatie’. Eén van mijn vele fouten. Maar goed.

Er stonden vijf grote rekken afgeprijsde jurken die duidelijk niemand wilde, en na meer dan twee uur was het duidelijk waarom.

Ik besloot meteen naar de jurkenafdeling te gaan: een volledige afdeling van jurken, honderden, misschien duizenden. Alle kleuren, alle vormen waren er, vaak op veel te slanke mannequins gedrapeerd. Ik wist niet waar te beginnen, maar ik zag ergens achteraan een groot bord met ‘SALE’, dus uiteraard was dat mijn eerste bestemming. Er stonden vijf grote rekken afgeprijsde jurken die duidelijk niemand wilde, en na meer dan twee uur was het duidelijk waarom. Drie touren door de afdeling later werd ik een beetje wanhopig. Er was zelfs geen enkele jurk die ik wilde passen, laat staan mijn niet bestaande geld aan uitgeven. Uitgeput leunde ik tegen een rek. Ik had niet zo veel tijd meer: over een paar uur moest ik in het appartement van de Jongens staan, en ik had zelfs nog geen outfit. Ik wilde net vertrekken, misschien zou de H&M me iets opleveren, toen mijn blik viel op het rek waar ik tegenaan stond. Deze rekken had ik nog niet echt bekeken, omdat het in de bruidsmeisjesafdeling stond en ze allemaal oerlelijk waren. Maar deze zwarte, met rode rozen geborduurde jurk was helemaal niet lelijk. Integendeel. Terwijl een engelenkoor op de achtergrond zong, hield ik de jurk omhoog. Hij viel tot op de knie, dus te dramatisch zou hij ook niet zijn. Ik vloog naar de kleedkamers en trok mijn eigen basic jeans uit. Even had ik de bekende paniekaanval dat hij me niet ging passen, maar de jurk leek wel voor me gemáákt. Hij was perfect! Ik kon wel huilen van geluk, tot ik het prijskaartje zag. 110 dollar. Het was in ieder geval geen 600, wat ik al te vaak was tegengekomen. maar toch een serieuze deuk in het budget waar ik geen zicht op had. Ik bleef 12 minuten naar mezelf kijken in de spiegel. En toen besloot ik dat het het waard was.

Ik hield mijn geld al in mijn hand, afscheid nemend van mijn kans op eten deze maand.

Aan de kassa kon ik het niet laten tegen de kassierster te kleppen als een echte tourist. ‘Ik ga naar de opera’, zei ik, en ik glimlachte te breed. Ze glimlachte beleefd terug.

‘Wat leuk!’ zei ze. ‘En dit is echt een perfecte jurk.’

‘I know’, zwijmelde ik. Ik hield mijn geld al in mijn hand, afscheid nemend van mijn kans op eten deze maand.

‘Dat is 60 dollar’, zei de kassierster. Ik liet prompt het geld vallen.

‘60?’ Ik raapte casual het geld weer op, alsof ik niets anders verwachtte dan de helft van de prijs.

‘Ja, deze heeft 50% korting’, zei de vrouw met een glimlach. Ik kon officieel huilen van geluk. Ik ben cynisch als maar kan zijn, maar hier was magie mee gemoeid. Assepoester had haar jurk.