Onze columniste Nele is terug, mét baby ! Ze is nu 3 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘Alles is goed, maar de baby ziet er beledigd uit.’ Dat is wat de dokter zei toen hij de pasgeboren baby van mijn vriendin in de lucht stak. Het kindje haar termijn in de buik was al lang gepasseerd, maar ondanks de vervaldatum maakte ze geen aanstalten om zelf het pand te verlaten. Daarom werd de bevalling ingeleid. En dat was erg tegen de zin van dat kind, blijkbaar.
En die verontwaardiging lijkt me niet helemaal onterecht. Zo’n bruusk verblijfseinde kan toch moeilijk een jolig begin van het leven betekenen. Alsof ze aan de marathon van het leven moest beginnen terwijl ze haar veters nog aan het strikken was. Bovendien had het meisje ook al dagelijks het hart van een ananas, bitter lemon en tonic over zich heen gekregen, want mijn vriendin was ervan overtuigd dat die dingen de bevalling in gang zouden zetten. Tevergeefs.
Ondertussen kan ik uit eigen ervaring zeggen dat Lorenz Monster Munch Chips ook een bevalling in gang kan zetten. Na vijf chipjes kon ik op een gewone donderdagavond de komst van onze dochter aankondigen met de volgende gedenkwaardige uitspraak: ‘Ik denk dat ik in mijn broek geplast heb!’ Dat mijn vriend meer uitging van urineverlies in plaats van gebroken water probeer ik nu nog te vergeten. Ik liet de chips staan, krabbelde recht en liep als een incontinente gans naar het toilet alwaar ik de befaamde slijmprop mocht aanschouwen. Google het niet. Vertrouw mij dat het eruitziet als je vagina een stevige sinusitis heeft en een paar keer haar neus gesnoten heeft in je slip.
Dat mijn vriend meer uitging van urineverlies in plaats van gebroken water probeer ik nu nog te vergeten.
‘Het is begonnen !’riep ik daarop naar mijn vriend. En in plaats van in paniek te slaan, leken we te kalmeren. Ik stak een handdoek tussen mijn benen, we aten de chips op en mijn vriend stak nog een diepvriespizzaatje in de oven. Enkele uren later vertrokken we naar het ziekenhuis.
Voorbereid op alles en niets. Het enige waar ik echt op rekende na die chips en pizza was een lavement. Een hele nacht later bleek dat mijn baarmoeder nog te knus was en werd ook mijn bevalling ingeleid. Vijfentwintig uur nadat we die zak chips opengetrokken hadden en mijn water brak, zou onze dochter eindelijk ter wereld komen. En hoe. Ergens onderweg dacht ik aan de dochter van mijn vriendin, maar ik maakte me alsnog niet te veel zorgen over een beledigd kind. Als ik mezelf, mijn vriend en onze baby goed kon inschatten, rekende ik na die bevalling eerder op een beledigde dokter.
Lees meer columns van Nele:
