COLUMN: ‘Een snelle exit na die onenightstand is door de avondklok geen optie. Ontbijt dan maar?’

23u29

‘De laatste keer dat ons moeder de avondklok heeft ingevoerd, was in 1997’, schrijft E. op Facebook. Tientallen mensen reageren met lachende smileys en verhalen over hun eigen jeugd. Hier en daar sluipt er een dubieus virologisch inzicht tussen. De status verwijst natuurlijk naar de nieuwe maatregelen die Antwerpen invoerde als antwoord op de tweede golf aan coronabesmettingen. Bewoners van ’t Stad en omstreken moeten klokslag halftwaalf binnen zijn op straffe van boete. Van strenge ouders gesproken.

Bij mij is het van 2004 geleden dat ik nog ‘een uur had’, zoals we dat toen noemden. Ik was een jaar of zestien en trok elke vrijdagavond samen met mijn zus naar ons stamcafé in Brasschaat. Om één uur ’s nachts werden we weer thuis verwacht, maar dat haalden we zelden of nooit. Om te vermijden dat mama boos werd, verzonnen we allerlei smoesjes. Onze fiets was gestolen, de ketting lag eraf of – mijn favoriet – er had om halfeen net iemand een rondje gegeven, dus moesten we nog wat langer blijven om die persoon terug te trakteren. Vrijgevigheid is het hoogste goed in onze familie, dus respecteerde mijn moeder die (verzonnen) blijk van generositeit. Ze moet vast gedacht hebben dat wij enorm populair waren, aangezien er elke week wat te vieren viel.

Als mijn zus en ik te laat thuiskwamen van ons stamcafé, schuifelden we achterwaarts de trap op. Werden we betrapt, dan deden we gewoon alsof we een glaasje water gingen halen in de keuken.

De klok tikte dan ook langzaam verder van één naar twee en drie uur, tot we ergens tegen de ochtend het huis binnenslopen en achterwaarts de trap op schuifelden. Al wie ooit jong geweest is, kent deze truc: word je betrapt, dan doe je gewoon alsof je net een glaasje water gaat halen in de keuken. Helaas doorzag mijn moeder onze list meteen. Sterker nog: ze had hem uitgevonden! Toen ze onze puberstreken doorkreeg, was ze niet alleen kwaad om onze ongehoorzaamheid, maar ook teleurgesteld in onze amateuristische uitvoering. Terwijl mijn zus en ik in een walm van bier en sigaretten naar boven klauterden, was zij als tiener zo slim om haar stinkende kleren al op de oprit uit te doen. Op die manier leidde ze mijn oma medio jaren zeventig om de tuin. Nog gewiekster zou het zijn om ergens een propere pyjama te verstoppen. Kids, don’t try this at home!

Alle snode plannen ten spijt zal er deze zomer niet veel gerebelleerd worden in de provincie Antwerpen. Jong en oud staan dezer dagen onder nachtelijk huisarrest. Lachen dat ze op de parking doen! Ik vraag me af hoe afspraakjes nu verlopen. Door de mondmaskerplicht zie je pas aan tafel hoe je date er in het echt uitziet. En wanneer het café om elf uur sluit, moet je wel héél snel beslissen of je met je nieuwe vlam meegaat. Vervolgens zit je daar vast tot de volgende ochtend. Een snelle exit na die onenightstand is dus geen optie. Ontbijt dan maar? Gevolgd door een collectieve walk of shame te zessen, als een soort van kruistocht in de spijkerbroek van gisteren.

Zelf rijd ik om klokslag 23u29 met de fiets de garage in. Mijn lief speelt een apocalyptische horrorgame – iets met zombies en een virus dat nu verrassend dichtbij lijkt. Ik tuur door het raam naar de uitgestorven straten en zie hier en daar nog iemand een sprintje huiswaarts trekken. Over de zin of onzin van deze maatregel ga ik me hier niet uitspreken. Daarvoor moet je in de Facebook-comments zijn. Dat het een domper op de zomervreugde is, staat buiten kijf, al zal ik de komende weken met beduidend minder katers wakker worden, en dát is ook wat waard.

Meer columns van Catherine: 

• ‘Enige tijd terug kwam ik onder vuur te liggen. Mijn eerste reactie: keihard in de verdediging gaan.’
• ‘Mijn alter ego van rotverwend kind steekt de kop op rond mijn geboortedatum’
• ‘Terwijl ik er met moeite in slaagde om de cava te ontkurken, gaf zij haar baby gracieus de borst’