Yentl Keuppens lanceerde tien jaar na haar eerste opname haar nieuwste boek ‘Genoeg’. Daarin geeft ze zich helemaal bloot over haar strijd met anorexia. Tot op de dag van vandaag zijn er nog steeds dingen uit die periode die ze zich niet meer herinnert omdat ze toen zo zwak was. Met de hulp van haar ouders en vrienden, maar ook van de psychiatrische kliniek in Tienen, heeft ze alles kunnen neerpennen in de hoop anderen een leidraad te bieden.
Wat wil je precies bereiken met het boek?
Yentl Keuppens: ‘In het boek wou ik onder andere de vragen ‘hoe komt het’, ‘welke oorzaken zijn er’ en ‘wat kunnen we eraan doen’ beantwoorden. Zowel voor de persoon met een eetstoornis als voor een persoon die erbuiten staat. Zo wordt het onderwerp opengetrokken en informeer ik iedereen die zich er op een of andere manier in herkent. Ook mensen die geen eetstoornis hebben, maar wel met andere onzekerheden kampen. Ik wil dat de lezers er hoop uit kunnen halen en dat ze zien dat het ook met hen goed kan komen, zolang ze hun manier vinden om erdoor te geraken. Ik heb zelf nooit een leidraad gehad, en hoop anderen dat met dit boek wel te bieden.’
Hoe ben jij erdoor geraakt?
‘De professionele hulp in Tienen is mijn redding geweest. Dat is echt een must als je wil genezen: hulp zoeken. Ook het feit dat ik mijn diploma heb gehaald in het ziekenhuis heeft veel goeds gedaan. Daardoor heb ik journalistiek kunnen studeren en is mijn blog ontstaan als deel van mijn eindwerk. Daarna begon ik mij beter te voelen en open te bloeien. Daarnaast had ik ook enkele positieve dingen gevonden in mijn leven, zoals mijn liefde voor beauty, en heb ik mij daaraan vastgeklampt. Selfcare geeft me veel energie. Ik heb op een bepaald moment ook beseft dat ik geen 100 vrienden nodig heb, maar dat enkele hele goede meer dan voldoende zijn.’
“Genoeg” gaat nog dieper dan “100% Yentl”.
Wat is het grootste verschil met je eerste boek?
‘”Genoeg” gaat nog dieper dan “100% Yentl”. Dit keer wou ik geen enkele foto op of in het boek. Daarom is de cover een illustratie geworden. Op de achterflap wilde de uitgeverij een auteursfoto, maar ook dat wilde ik niet. Het boek mocht zo min mogelijk een link hebben met Instagram.’
Vloeiden de woorden zo uit je pen bij het schrijven van het boek?
‘Nee, eigenlijk niet. Tijdens mijn laatste opname woog ik nog zo weinig en was ik zo zwak dat ik me nog heel weinig herinner van toen. Tijdens mijn opnames heb ik veel dingen neergepend. Om het boek te kunnen schrijven, heb ik die teksten opnieuw gelezen.’
Was dat niet moeilijk voor jou om alles van toen te herbeleven?
‘De medewerkers van de psychiatrische kliniek in Tienen wilden eigenlijk niet dat ik dingen in mijn eentje opnieuw las, maar ik was koppig en ik wilde het kunnen. Ik moest het kunnen. Uiteindelijk is het ook gelukt. Het meeste heb ik in mijn eentje gelezen. En dat heeft me eigenlijk deugd gedaan. Al had ik niet verwacht dat ik zo diep kon teruggaan. In die periode voelde ik nog weinig emoties, die waren precies uitgeschakeld. Dus het was wel heavy om alles te lezen.’
Wat was voor jou het moeilijkste aan het schrijven van dit boek?
‘Het stuk van mijn ouders aanhoren en schrijven, was zonder twijfel het moeilijkste. Ik wist dat het voor hen zwaar was geweest, maar de details herinnerde ik mij niet meer. Zo staat er een stukje in van mijn ouders die vertellen hoe ze met mijn familie afscheid kwamen nemen van mij, omdat ik nog maar twee weken te leven had. Om dat stuk te schrijven, heeft de uitgeverij enorm moeten helpen. ‘
Door anorexia zijn mijn botten het dubbele van mijn werkelijke leeftijd.
Zijn er gevolgen van anorexia waar jij nog steeds last van hebt?
‘Ik heb osteoporose, botontkalking. Dat wil zeggen dat mijn botten dubbel zou oud zijn als mijn werkelijke leeftijd. Daarvoor moet ik calcium innemen en mag ik niets doen waardoor mijn botten gemakkelijk kunnen breken. Het gaat om stomme dingen, maar ik vind het wel jammer. Zo mag ik bijvoorbeeld nooit meer schaatsen of fietsen. Tot een tijd geleden had ik ook hele slechte bloedwaarden, maar dat is ondertussen weer goed gekomen. Gelukkig had ik, toen ik anorexia had, altijd littekenzalf bij om mijn wonden in te smeren, waardoor ik ook daar weinig aan heb overgehouden.’
Ben je bang dat je ooit zal hervallen?
‘Nee, eigenlijk niet. Ik weet dat de mensen die mij er tien jaar geleden bovenop hebben geholpen, er voor mij zijn als ik ze opnieuw nodig heb. Ik hoop natuurlijk dat ik nooit zal hervallen, maar als het gebeurt, weet ik bij wie ik terechtkan.’
Wat doe je als je merkt dat je het even moeilijk hebt?
‘Als ik merk dat ik getriggerd wordt, praat ik met mensen. Ondertussen weet ik welke mensen ik echt kan vertrouwen en tegen wie ik het kan zeggen als het niet gaat. Ik praat ook nog steeds met een psycholoog. Daarnaast helpt een ademhalingsapp mij om tot rust te komen. Ik moet mijzelf er blijven aan herinneren dat gezondheid op de eerste plaats komt.’
Kan je nu terug van eten genieten?
‘Ja. Vroeger waren de feestdagen voor mij een echte hel, maar sinds drie jaar gaat ook dat goed. Van 23 tot 31 december zat elke avond vol met etentjes en ik keek er ook telkens echt naar uit. Daar ben ik veel losser in geworden. Ik heb beseft dat het zo snel gedaan kan zijn. Ik geniet meer van het leven nu. De enige moeilijkheid blijft het feit dat ik zoveel allergieën heb. Op restaurant geef ik daarom standaard een briefje af waar ze allemaal op staan.’
Door mijn eetstoornis heb ik een onderscheid leren maken tussen goede en slechte vrienden.
Ben je veel mensen verloren door anorexia?
‘Vrienden ben ik niet verloren, maar ik heb ze op een andere manier leren kennen. Ik heb leren een onderscheid maken tussen de goede en slechte.’
Heb je er nieuwe vrienden aan overgehouden?
‘De belangrijkste vriendschap die ik aan de ziekte heb overgehouden, is zonder twijfel die met Elisabet. Zij sliep in Tienen bijna een half jaar bij mij op de kamer. Toen ik zo zwak was, duwde zij mij vooruit in een rolstoel. We hebben een band die ik niet kan omschrijven. Zij had het zelf moeilijk met haar eetstoornis en toch heeft ze mij bij zoveel geholpen.’
Aan de hand van welke dingen kan je vaststellen dat iemand een eetstoornis heeft?
‘Dat is bij iedereen persoonlijk, maar enkele voorbeelden zijn heel gezond willen eten, er alles aan doen om het avondmaal of de lunch te missen, eten verstoppen, liegen...’
Hoe kan een omgeving iemand helpen met een eetstoornis?
‘Probeer erover te praten, maar forceer het vooral niet. Dat werkt averechts. Als dat niet lukt, schakel dan professionele hulp in.’
De beste tip die ik kan geven is zonder twijfel: praat erover.
Welke concrete tips heb je voor jongens/meisjes die in dezelfde situatie zitten?
‘Hoe stom het ook klinkt, groepstherapie was voor mij echt een grote hulp. Dus de beste tip die ik kan geven is zonder twijfel: praat erover. Met een groep mensen, vrienden, je lief, je familie... Gewoon mensen die het oprecht met je menen. Alles opkroppen is niet goed. Daarnaast moet je ook op zoek gaan naar positieve dingen in je leven die je kunnen oppeppen.’
Tenslotte: welke boodschap heb je voor jongeren die worstelen met anorexia?
‘Heb hoop, geloof in jezelf en vooral: geef niet op.’
Lees ook:
- Olivia Trappeniers: ‘Mijn ex-vriend stuurde over “You Have A Heart” of hij mocht delen in de winst’
- Laura Tesoro: ‘Tijdens de schrijfsessies lachten ze soms dat ik te gelukkig ben om liedjes te schrijven’
- ‘The Witcher’-actrice Anya Chalotra: ‘Yennefers onzekerheden zijn een bron van haar kracht geworden’
