Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

Lily (21) heeft borderline

Borderline is een persoonlijkheidsstoornis waarbij gedachten, gevoelens en gedragingen anders zijn dan wat als normaal of gezond wordt beschouwd. Mensen met borderline denken erg zwart-wit en hebben een grote behoefte aan intimiteit. Ze zijn ook erg bang om verlaten te worden. Veel mensen met borderline verwonden zichzelf opzettelijk (automutilatie). Borderlinepatiënte Lily( 21) vertelt.

De automutilatie was een zoektocht naar échte pijn.
 
‘Er is een pijn vanbinnen in mij die ik voel, non-stop. Een pijn die zo fel is, en tegelijk weet ik niet of die echt is. Zo is de automutilatie begonnen, het was een zoektocht naar échte pijn. Intussen zijn we vier jaar verder, ben ik weer opgenomen in de psychiatrie en kras ik mezelf nog altijd.
 
Het is mijn manier om mijn emoties onder controle te krijgen. Alsof ik met het bloed dat ik laat vloeien ook mijn gevoelens kan kanaliseren. Ik heb geen reden om te zijn zoals ik ben. Ik heb nog een zus en een broer, maar die zijn “gewoon”. We hebben de scheiding van mijn ouders meegemaakt, maar ik ben de enige die ermee bleef worstelen.
 
Ze zeggen dat borderline aangeboren is. Dus misschien kan ik er zelf niet echt aan doen. Ik ben nu eenmaal wie ik ben. Heel gevoelig, ontzettend impulsief, extreem zwart-wit in mijn denken en voelen. Op mijn vijftiende voelde ik dat het niet goed met me ging. Anders dan de anderen was ik. Altijd alleen met mezelf. Aan de ene kant vond ik dat erg – ik miste de aansluiting met anderen – maar aan de andere kant: mijn hoofd zit al zo vol.
 
Ik heb genoeg aan mijn eigen gedachten, anderen erbij lijkt me dodelijk vermoeiend. Het is zo’n dubbel gevoel: ik voel me zo vol dat het lijkt of ik elk moment kan overlopen, en tegelijk voel ik me leeg, leeg, leeg. Ik ben bang van mezelf. Vierentwintig uur per dag woedt er een strijd in mijn hoofd: haak ik af, of ga ik door?
 
Ik heb genoeg aan mijn eigen gedachten, anderen erbij lijkt me dodelijk vermoeiend.
 
Nu ben ik voor de vijfde keer opgenomen, in de hoop dat ik nu wél een manier aangeleerd krijg om al die heftige gevoelens die in mij razen onder controle te krijgen. Ik ben intussen al op het punt gekomen dat ik kan accepteren dat ik borderline heb. Dat was voor mij al een immense stap, zover ben ik al.
 
Ik heb niet de moed verloren, maar wel de hoop dat ik ooit zonder borderline zal leven. Dat is hard. En tegelijk is er die wens om verder te gaan. Tegelijk droom ik als elk jong meisje van een fijn lief ooit, van studeren en een leuke job vinden, van reizen.’
 

Dit ben ik. Ik mag er zijn

Ik heb me lang geschaamd voor wat ik heb. Ik heb me lang afgevraagd: waarom ik? Dat probeer ik nu los te laten. Onder andere door een project waar ik aan meewerk op Facebook (zie Facebookpagina ‘uncover your body’, nvdr). Daar laat ik mijn lichaam zien, met alle sporen van de automutilatie. Daar probeer ik mezelf te tonen in al mijn kwetsbaarheid.
 
Er zijn er anderen zoals ik. Ik weet dat ik niet alleen ben met mijn gevoelens en gedachten. Jonge vrouwen die worstelen met zichzelf, hun lichaam, hun leven. Voor hen wil ik me tonen. Hen wil ik inspireren. Want vreemd genoeg ben ik dan het gelukkigst: als ik anderen kan helpen. Bij ons op de afdeling is er wel eens een meisje dat naar me toekomt en zegt: “Als jij niet opgeeft, dan ik ook niet.” en dat geeft me kracht.
 
Ik hoop dat het me nu wél lukt. Zodat ik een leven kan opbouwen, kan gaan reizen, de wereld kan zien. Zodat ik rust vind in mijn hoofd. Dat lijkt me het mooiste cadeau ooit.
 
 
 
Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '