Toen Lies ongepland zwanger werd van haar ex, dacht ze dat een baby haar leven weer zin zou geven. Het tegendeel is waar: Lies voelt zich eenzaam en ongelukkig sinds ze mama is.
Lies: “Afgelopen winter was de hel: Mila ziek, ik ziek, dan Mila weer ziek. Tel daarbij de peuterpuberteit en je weet: ik heb het zwaar gehad. Eén keer, een goeie maand geleden, had ik een serieuze crisis. Ik had de griep, 39°C koorts, en Mila bleef maar zeuren. ‘Mama, koek’, ‘mama, spelen!’. Ik negeerde haar, had niet de fut om recht te komen. Toen ze op een gegeven moment naar me toe kwam – ik lag op de zetel – dacht ik dat ze me een aaitje over m’n wang zou geven. Maar ze sloeg me, pets, met haar kleine handje, recht in mijn gezicht. ‘Mama, stout!’, gilde ze. Ik ben beginnen te huilen, roepen en tieren. En zij ook, natuurlijk. Ik heb me in mijn kamer opgesloten en ben daar een uur blijven zitten. Dat ze zichzelf maar iets aandeed, daar beneden. Het kon me niet schelen. Toen ik wat gekalmeerd was, heb ik mijn moeder opgebeld en die is haar komen halen. God, wat voelde ik me schuldig. Want even, een paar minuten lang, had ik m’n kind vervloekt. Op zulke momenten weet ik het echt niet meer. Soms kijk ik naar mijn huilende dochter en vraag ik me af of ik haar wel graag genoeg zie om het aan te kunnen. Wat voor een moeder ben ik nu, denk ik dan. Een seconde later is die gedachte weer weg, maar hij is er wel geweest. Ik probeer dat soort gedachten te blokken – maar het lukt me niet altijd.”
De rest van Lies' verhaal lees je in Flair.
