Joanna wil geen kinderen omdat ze bang heeft dat hen iets overkomt. 'Dat risico wil ik niet nemen, ik zou het niet overleven.'
‘Ik ben politie-inspecteur. Door mijn beroep zie ik ongelofelijk veel ellende bij gezinnen, ongelukkige kinderen... Dat zorgt ervoor dat ik helemaal geen zin heb om er zelf te hebben. Dat heb ik trouwens nooit echt gewild, ook al heeft mijn vriend vier kinderen waar ik dol op ben. Eigenlijk ben ik bang voor de zwangerschap. Ik heb zo'n angst dat er iets gaat gebeuren met de baby dat ik het risico liever niet neem. Ook al weet ik dat zelfs de kleinste afwijking tegenwoordig vrij makkelijk opgespoord kan worden.'
'Ik heb een groot hart. Ik weet dat ik het mezelf mijn hele leven kwalijk zou nemen als mijn kind iets zou overkomen. Ik zou de hele wereld verwijten maken en ik zou een schuldgevoel hebben. Ik ben ook bang dat mijn kind ongelukkig zou zijn, dat het geplaagd zou worden, dat klasgenootjes het zouden pesten. Ik weet niet of ik in staat zou zijn om dat te aanvaarden. Een van mijn collega’s heeft een kindje dat ziek is. Ik zie hem superongelukkig op het werk verschijnen. Het is een te zware verantwoordelijkheid. Ik heb geen zin om dat mee te maken.'
Ik weet dat ik het mezelf mijn hele leven kwalijk zou nemen als mijn kind iets zou overkomen. Ik zou de hele wereld verwijten maken en ik zou een schuldgevoel hebben.
Anders dan de anderen
'Ja, mijn nogal negatieve visie op het moederschap wint het van het positieve. Mijn niet-verlangen naar het moederschap komt voort uit de angst dat het kind ongelukkig zou zijn: het is strikt genomen geen “egoïstische” keuze. Nu ik er over nadenk, komt het misschien ook doordat mijn broer verschrikkelijk heeft geleden onder de scheiding van onze ouders. Hij draagt er nog de gevolgen van en stottert nog altijd. Ik zou zo bang zijn dat mijn kind zou lijden.'
Ik weet dat mijn moeder een sterke wens heeft om ooit grootmoeder te worden, dat zegt ze me regelmatig. Maar voor haar zal ik niet van mening veranderen.
'Ik heb al heel wat kritiek te verduren gekregen, maar de mensen begrijpen het... voorlopig. Ze denken dat ik van mening zal veranderen omdat ik nog jong ben. Ik weet dat mijn moeder een sterke wens heeft om ooit grootmoeder te worden, dat zegt ze me regelmatig. Maar voor haar zal ik niet van mening veranderen. Het is geen evidente keuze: mijn vriendinnen, mijn nichten... iedereen wordt moeder en het is moeilijk om je anders dan de anderen te voelen. Maar ik zal altijd achter mijn keuze blijven staan.’
