Als je alleen reist, doe je alleen waar jíj zin in hebt. Ideaal, maar ook best eenzaam, niet? Redactrice Sabrina zette toch de stap en wij mogen meelezen in haar reisdagboek.
Sabrina: “Het is niet eenvoudig om een grote reis te boeken, zeker niet als single. Niet één iemand kan zich een maand vrijmaken en ik ken ook niemand met wie ik zo lang zou willen optrekken. Tja, dertig dagen lang eten, slapen en leven met elkaar? Het is niet vanzelfsprekend. Er zit niets anders op dan alleen te vertrekken naar Thailand.
Maar die keuze gaat gepaard met heel wat twijfels: ga ik het wel aankunnen in m’n eentje? Wat als ik vroeger naar huis wil, geef ik me dan gewonnen? En wat als het me niet lukt om contacten te leggen?”
Dag 1: Hoera, een vriendje!
“Als ik in de trein naar de luchthaven stap, voelt mijn beslissing om alleen te reizen plots niet meer zo goed aan. Ik zwaai uitbundig naar mijn familie op het perron, tot ik ze écht niet meer kan zien. Oh. My. God. Ik ben helemaal alleen! Ik word overmand door een gevoel van paniek, terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Het is officieel: ik ben op mijn hoofd gevallen. Wie o wie boekt er nu een maand vakantie in een land waar ze de taal niet spreekt, zonder ook maar íémand aan haar zijde? Ik dus. Maar op het vliegtuig word ik meteen aangesproken. Hoera, ik heb een maatje! Als is het niet voor lang, hij wordt namelijk opgewacht door collega’s. Ach ja... Misschien dat contact leggen vanaf nu veel vlotter gaat? Not. De eerste persoon die ik aanspreek in het hostel laat me weten dat hij de volgende dag naar huis gaat en vroeg gaat slapen.
Resultaat: ik zit wéér alleen. Boehoe, wat is er mis met me? Ik ben een sociaal beestje, verdorie.”
Lukt het Sabrina toch nog om vrienden te maken? Was het een heuse nachtmerrie of pakt ze volgende keer haar koffer weer? Lees het allemaal in Flair.
