Wat voorafging: zes maanden gingen voorbij sinds Liesl werd gearresteerd voor de moord op haar ex-minnaar Alec.
Het was koud. De wind floot langs haar hoofd en deed haar dieper wegduiken in de kap van haar jas. Ze stapte stevig door. Ze wilde niet te laat zijn op de afspraak.
Regelmatig hield ze even halt en keek ze om. Het was goed dat het zo guur was buiten. Er was niemand in dit immense bos. Niemand die vermoedens kon krijgen over het waarom van haar aanwezigheid hier.
Alec was precies zes maanden dood. Zes maanden waarin ze niet wist hoe ze zich moest gedragen. Moest ze rouwen om zijn dood? Of moest ze opgelucht zijn dat zijn overspel was uitgekomen? Blij zijn dat hij gestraft was voor wat hij gedaan had? Ze wist dat zijn dood onvermijdelijk was geweest. Een tragisch gevolg van de omstandigheden die hij zelf gecreëerd had.
Ze stapte stevig verder en probeerde niet te denken aan die fatale laatste dagen. De dagen waarin alles in een stroomversnelling was gekomen. Ze had hem altijd lief gehad. Zonder meer. Zonder vragen bij te stellen. Hij was er voor haar. Zij voor hem. Onvoorwaardelijk.
‘We hebben het gered’, zei hij. ‘Niemand vermoedt dat wij Alec gedood hebben. Alle schuld wijst in Liesls richting.’
Een geluid ergens in het bos deed haar opschrikken. In de verte zag ze een man naderen. Hij droeg een muts en een lange winterjas. Hij stapte in haar richting, zijn hoofd naar de grond gericht. Een vreemd gevoel klauwde in haar buik. Het liefst zou ze zich omdraaien en weglopen. Toch wist ze dat ze verder moest. Vandaag zou er een definitief punt achter een lange periode gezet worden.
Toen hij voor haar stond en haar aankeek, zag ze de pijn in zijn ogen.
'Dag Tim', zei ze zacht.
'Dag Sandra', zei ook hij.
Hij keek achterom en toen langs haar heen.
'Niemand weet dat ik hier ben', zei ze geruststellend.
'Goed', zei hij alleen maar. Hij keek haar onderzoekend aan.
'Hoe gaat het met je?'
Ze haalde haar schouders op.
'We hebben het gered', zei hij toen. 'Niemand vermoedt iets. We hebben het goed gedaan.'
Sandra knikte aarzelend.
'Soms ben ik bang dat ze er alsnog achter komen. Ik schrik iedere keer op wanneer de telefoon gaat.'
Je moet geen angst hebben', zei hij. 'Niemand weet dat wij Alec gedood hebben. Alle schuld wijst in Liesls richting. Het nylontouw op haar kamer was doorslaggevend.'
'Het touw dat jij daar gelegd hebt.'
Sandra keek het bos in. Het was moeilijk om oog in oog te staan met de moordenaar van haar man. 'Wat is er die ochtend precies gebeurd?' vroeg ze.
Tim keek opnieuw om zich heen.
'Ik zag Liesl het huis verlaten. In tranen. Ik heb aangebeld. Alec deed open. Hij was verrast. Verwachtte waarschijnlijk Liesl opnieuw. Hij kende mij niet. Hij heeft me nooit eerder gezien. Van zijn verwarring maakte ik gebruik om de deur open te duwen en naar binnen te gaan. Het was niet moeilijk. Ik was sterker. Duwde hem tegen de grond. Het touw zat snel rond zijn nek. Hij heeft zich nog verzet. Maar de kracht was snel uit hem.'
Sandra slikte. Sloot haar ogen een tel.
'Het was een goed plan, Sandra. Het vermoeden dat ik had, dat zij een affaire hadden, was juist. Daar was die foto het bewijs van. Ik ben blij dat ik je gecontacteerd heb. Ik ben blij dat we hen hebben gestraft.'
Sandra dacht aan de avond dat zij Alec en Liesl in de aula bezig zag. Als beesten zaten ze aan en in elkaar. Het had een ongekende woede in haar naar boven gebracht. Ze wilde wraak. Genadeloze, ongeziene wraak.
'Ze verdienen dit. Ze zijn beiden schuldig. Zij hebben ons beiden vernederd.'
'Ja', knikte Sandra. 'Ik weet het. Je hebt gelijk. Ik hield van Alec net zoals jij van Liesl hield, maar wat zij ons hebben aangedaan, daar bestaat geen excuus voor.'
Tim trok Sandra naar zich toe en omhelsde haar.
'Niemand zal ooit de waarheid weten. Alleen jij en ik kennen die.'
Tim liet Sandra los, keek haar een laatste keer aan, draaide zich om en vertrok.
Tekst: Anja Feliers
Lees hier alle eerdere afleveringen.
