Story of your life: enthousiast een papier aanpakken en je vinger openhalen. Of erger: je favoriete weekblad – Flair, uiteraard – in handen nemen en meteen je hand openratsen. Shit happens. Maar waarom doen die minisneetjes zo belachelijk veel pijn?
First things first: de locatie van het sneetje doet al heel veel. Zo zijn papercuts op je vingertoppen vaak het pijnlijkst, omdat daar enorm veel zenuwen samenkomen. Ter vergelijking: een papercut op je gezicht zou blijkbaar een stuk minder pijnlijk zijn. Niet dat we dat willen meemaken, maar toch.
Een tweede oorzaak? Papercuts lijken heel nette wondjes, maar zijn dat eigenlijk niet. Als je papier microscopisch bekeek, zou je zien dat het eigenlijk gekartelde randjes heeft. Een papercut zou dus eigenlijk als een kleine kettingzaag op je handen werken – en zo voelt het vaak ook.
En om het geheel nog wat erger te maken: papier bevat vaak chemische bestanddelen, waardoor de wond geïrriteerd wordt. Omdat het vaak oppervlakkige wondjes zijn, bloeden ze niet veel. Daardoor stolt het bloed niet, waardoor het beschadigd weefsel blootgesteld blijft. Elke keer dat je je handen gebruikt, wordt dat weefsel weer opengetrokken, waardoor je pijn blijft voelen.
Een onschuldig sneetje, zo’n papercut? Niet dus. Meer een rafelende wond met irriterende bestanddelen op een gevoelige plaats die steeds weer opengaat. Dramatisch doen over een papercut is dus wel degelijk toegestaan.
Meer weetjes:
