#Megafoon: ‘Het doet pijn dat er nog zoveel mensen mama’s als ik zien als onmensen’

Binnenkort is het vijf jaar geleden dat ik voor de moeilijkste keuze van mijn leven kwam te staan. Er is sindsdien geen dag voorbij gegaan dat ik er niet meer aan gedacht heb. En toch draag ik mijn verdriet voornamelijk alleen. Want ook in mijn progressieve, liefhebbende omgeving zou mijn keuze op onbegrip stuiten.

Op dagen als deze, als ik lees dat vrouwen als ik elders ter wereld behandeld worden alsof ze criminelen zijn, wil ik het uitschreeuwen. Ik wil schreeuwen dat abortus eigenlijk geen echte keuze is, maar soms gewoon het minste van twee kwaden. Dat je een verdomd goede moeder moet zijn om die keuze te durven maken. Dat het niet gaat om die zes, acht, of twaalf weken, maar om alles wat erna komt. Dat iedereen die abortus ondergaat op een manier levenslang krijgt. Dat vrouwen niet gestraft, maar geholpen moeten worden. En dat mensen die nog nooit een ongewenst positieve zwangerschapstest in hun handen hebben gehad, niet beseffen hoeveel geluk ze hebben om nooit te moeten meemaken wat ik heb meegemaakt en nog altijd meemaak. En zoveel vrouwen net als mij.

Abortus is geen gemakkelijkheidsoplossing, het is de moeilijkste keuze die er bestaat. Die keuze moeten maken, is op zich al zwaar genoeg. Het laatste wat we nodig hebben, is mensen die ons veroordelen eens we een keuze gemaakt hebben of erger nog: ons die keuze koudweg afpakken.

Al deze dingen klinken evident als je het hebt meegemaakt. Maar voor wie aan de zijlijn staat, ligt dat anders. En jammer genoeg zijn het vaak de mensen aan de zijlijn die de wetten maken. Een paar van die mensen hebben nu beslist dat vrouwen in Texas niet meer voor abortus mogen kiezen van zodra er een hartslag hoorbaar is. Wie het toch doet, is een crimineel. Wie zo’n vrouw helpt, is medeplichtig. En er wordt opgeroepen om ook vanuit de samenleving klaar te staan met veroordelingen op een kliklijn.

In het Texas van vandaag zou ik ofwel een crimineel geweest zijn ofwel een slechte moeder.

In het Texas van vandaag zou ik ofwel een crimineel geweest zijn ofwel een slechte moeder. Want dat waren mijn opties. Ik kon ervoor kiezen mijn kindje te houden in een hoogst onzekere en moeilijke toekomst: zonder een liefhebbende papa – want die was van meet af aan heel duidelijk: mijn meisje mocht er niet komen – en met mogelijke gezondheidsproblemen door de zware medicatie die ik genomen had vlak voor en tijdens mijn prille zwangerschap. Ik hield te veel van haar om haar dat aan te doen. En dus deed ik wat ik nooit voor mogelijk gehouden had: ik liet haar los. Uit moederliefde. Omdat ik haar wilde kunnen geven wat ze verdiende: een warme thuis, met een mama en een papa die van haar hielden en haar welkom heetten.

Pro-life activisten doen abortus vaak af als een egoïstische keuze. Voor mij voelde mijn abortus niet aan als iets dat ik voor mezelf deed. Ik deed het voor mijn kindje. Mijn meisje, dat ik een naam gegeven heb, een plaatsje in mijn hart èn op mijn vel in de vorm van een tattoo, een sterretje op één van de prachtige sterretjesweides die ons land rijk is. Mijn meisje, dat elke dag in mijn gedachten is. Het doet pijn te lezen dat er nog zoveel mensen zijn die mama’s als ik zien als onmensen zonder respect voor nieuw leven.

Waar ik diep verdrietig van word, is dat er vrouwen zijn die nooit een keuze gehad hebben, of wiens keuze hen nu ontnomen wordt.

Ik heb op geen enkele manier spijt van mijn keuze. Ik weet dat wat ik deed het juiste was. Waar ik wel spijt van heb, is dat ik dit nog altijd moet schrijven onder een schuilnaam. En waar ik diep verdrietig van word, is dat er vrouwen zijn die nooit een keuze gehad hebben, of wiens keuze hen nu ontnomen wordt. Door mensen die nooit begrepen hebben waar het écht om draait.

Laat ons. Mama’s weten het altijd het best. Laat ons. Laat ons alsjeblieft. En als we hulp nodig hebben, zullen we die wel vragen. In de vorm van meer begrip voor de moeilijkste keuze die er bestaat. In de vorm van toegankelijkere abortuscentra en hulpverlening. In gesprekken zonder oordeel. In representatie in de media. In een luisterend oor. In een knuffel of een begrijpend knikje. Dat is de hulp die we nodig hebben. Onze keuzes maken we zelf. Doordacht en met meer inlevingsvermogen dan de mensen die deze wet gemaakt hebben.

* Vivian is een schuilnaam. Zij zocht en vond hulp bij Fara.

Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be !