Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over night terrors
Ik heb al betere nachten gekend dan die waarin ik met een half oog open in mijn ondergoed ‘nachtangst peuter’ zit te googelen. En toch is dat wat ik de voorbije nachten heb gedaan, om dan op elke zoekpagina hetzelfde te lezen: ‘Probeer zelf rustig te blijven en laat ook je kindje met rust. Na enkele minuten tot een halfuur zal hij of zij vanzelf weer doorslapen.’ Een twijfelachtig advies als je peuter doodsangsten lijkt uit te staan voor onbepaalde maar oneindig lang aanvoelende duur. Zo’n aanval duurt immers zelden slechts enkele minuten tot een halfuur. En je kind met rust laten gaat dan net in tegen alles wat je op dat moment voelt.
Die night terror of nachtangst begint steevast met dezelfde schreeuw waarmee ze zichzelf in het midden van de nacht wekt, hoewel ze theoretisch gezien nog steeds aan het slapen is. Ze lijkt namelijk wakker, maar ze is het niet. Ze gaat dan steeds luider schreeuwen, paniekerig in het rond slaan en zweten. Uit angst dat ze zichzelf pijn doet, nemen we haar uiteindelijk bij ons in bed, ook al is dat niet meteen een oplossing. Meestal begint ze zichzelf dan op het hoofd te slaan en slaat ze in haar razernij ook mijn troostende handen weg. Zelf voel ik dan een grote teleurstelling omdat mijn dochter niet getroost wil worden door mij. Ze roept zelfs: ‘Mama weg!’, en op zo’n moment vraag ik me af of een jaar borstvoeding echt bevorderlijk was voor onze band. Om maar te zeggen dat mijn gedachten tijdens haar nachtangst verworden tot een soort van moederschapsangst, waarbij ik mijn handen dan maar troostend op mijn dikke buik leg om de baby daarbinnen alvast te sussen. De manier waarop die nu al enthousiast reageert op drama, voorspelt weinig goeds.
Tijdens haar nachtangst roept ze: ‘Mama weg!’, en voel ik me enorm teleurgesteld omdat mijn dochter niet getroost wil worden door mij.
Nog wat later lig ik dan aan mijn kant van het bed huilend te hyperventileren van onmacht, want dat is het. Ondertussen zit mijn lief aan zijn kant van het bed op YouTube te zoeken naar die ene aflevering van Tik Tak waarvan ze de vorige keer wél kalmeerde, want uiteindelijk gebeurt het wel. Dan haalt ze eens diep adem, kijkt ze verbaasd doch tevreden omdat ze tussen ons in blijkt te zitten en vlijt ze zich exact op die plek neer. Alsof iemand in haar hoofd het licht heeft aangedaan en ze plots weer bij zinnen is, om na nog geen halve aflevering van Tik Tak gewoon weer in slaap te vallen. Wij daarentegen moeten dan nog beginnen te bekomen van die hele aflevering nachtangst. Ik heb dus al betere nachten gekend. Volgens Google komen die ooit terug, dus tot dan probeer ik nog een rondje Tik Tak te kijken en mijn eigen angst voor de nacht los te laten.
Meer columns van Nele:
