COLUMN: ‘Misschien verhuis ik en kom ik dan aan jouw eettafel uitleggen waarom het elders beter is’

‘Oh mijn God, wat heb ik Belgisch eten gemist!’ Bij ons aan tafel schept N. gretig gebakken patatjes en zelf­ gemaakte truffelmayonaise op. Ze is zeven maanden geleden naar Los Angeles verhuisd en voor het eerst weer in het land. Honderduit vertelt ze over haar nieuwe leven en wij luisteren met een mix van bewondering en ge­zonde Europese scepsis. ‘In L.A. doet bijna niemand aan dinner parties,’ zegt ze, ‘toch niet hoe wij dat gewoon zijn. Eten is daar geen avondvullende activiteit.’

Daar loop je pakweg Tom Hanks tegen het lijf, hier hoogstens Tom Barman. L.A. vs. Antwerpen: 1-0.

Eten is bij ons de énige ac­tiviteit, denk ik terwijl mijn lief twee perfect gegaarde steaks en één veg­gieburger op tafel zet, en ik nog een fles wijn opentrek. ‘En die Amerika­ nen drinken veel minder. Ik moet echt wennen aan het tempo hier.’ Half ver­ontwaardigd neem ik nog een slok: ‘Zóveel zuipen wij nu ook weer niet, hè.’ De collectie leeggoed in de keu­ken spreekt mijn statement helaas tegen. We palaveren over verschillen en gelijkenissen en onbewust turf ik pro’s en contra’s alsof het een wed­strijd is. Daar loop je pakweg Tom Hanks tegen het lijf, hier hoogstens Tom Barman. L.A. vs. Antwerpen: 1-0. Daar moet je soms 1,5 uur rijden om met iemand af te spre­ken, hier zit iedereen elke vrijdag in hetzelfde café. L.A. vs. Antwerpen: 1­-1. Daar sta je constant in de file, hier sta je constant in de file. Nog steeds 1­-1. Daar betaal je pakken minder belasting, hier pakken minder voor een ziekteverzekering. Daar heb je een president achter wie niemand staat, hier een koningshuis waar nie­mand mee bezig is. En ga zo maar door.

Telkens wanneer België achterop dreigt te komen, ga ik in de tegenaan­val. ‘In L.A. heeft iedereen een échte job om de rekeningen te betalen en een creatieve side hustle om het ooit mee te maken’, legt N. uit. ‘Vermoei­end!’ luidt mijn reactie. Ik heb met één baan al amper tijd om de was te doen. ‘Soms ga ik uitwaaien op het strand of herbronnen in de woestijn. De natuur rond de stad is adembenemend.’ Waarop ik: ‘Ah, Sint-­Anneke! De Kalmthoutse Heide!’

De waarheid is dat je je eigen keuze altijd de beste vindt. Buyer’s bias noemen ze dat. Zonder die vorm van bevooroordeling zouden we gek worden van jaloezie. Natuurlijk shop ik liever op Melrose Avenue dan op de Meir en weet ik dat Het Eilandje Hollywood niet is, maar ik zou ner­gens anders willen wonen. Nu toch niet. Misschien verandert dat binnen een paar jaar, verhuis ik en kom ik dan aan jouw eettafel uitleggen waarom het elders beter is. Vergeef het mij en maan mij voorzichtig aan tot Belgische bescheidenheid. Het liefst met een lepel truffelmayonaise.

Deze column verscheen in Flair op 4 april.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'Voor een schappelijk modellelnloon leenden we een uurtje de mooiste kameel van Mexico'
• COLUMN: 'Er is mij een groot onrecht aangedaan! Ik word gediscrimineerd vanwege mijn kapsel'
• COLUMN: 'De grap van Fashion Week: je moet er al zijn om uitgenodigd te kúnnen worden'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.