COLUMN: ‘De ene zus bezoeken en de ander niet was een no-go, dus boekte ik twee reizen. Life is hard.’

Acht maanden geleden – de tijd gaat snel als je mijn column leest – schreef ik over het moderne kwaad dat holiday-shaming heet, en helaas zijn de problemen de wereld nog niet uit. Deze week was het namelijk weer zover. Concullega K. vroeg na een snelle scroll door mijn Instagram ‘of ik gestopt was met werken’. Ze klonk heel serieus, alsof de mogelijkheid daadwerkelijk bestond dat ik op mijn 27ste was gaan rentenieren op een jacht in Zuid-Frankrijk, gekocht met mijn Flairmiljoenen. Een dag later, op een ander persfeestje, grapte vriend M. dat ik mijn column beter zou stopzetten om een reisblog te beginnen. Dat hij zelf om de veertien dagen naar zijn buitenverblijf in Barcelona fladdert, vond M. niet ter zake doen.

Nu gebiedt de eerlijkheid mij toe te geven dat mijn airmiles de voorbije maand wel degelijk verdubbelden, maar dat is niet mijn eigen schuld. Trouwe lezers weten dat allebei mijn zussen in het buitenland studeren, en niet eens op hetzelfde continent. De een bezoeken en de ander niet was een no-go: er bestaan té veel beschamende puberfoto’s van mij om het tot een familievete te laten komen, dus boekte ik twee reizen. Life is hard. Gelukkig leerde ik onderweg ook nog iets.

Ze dacht dat ik op mijn 27ste was gaan rentenieren op een jacht in Zuid-Frankrijk, gekocht met mijn Flairmiljoenen.

In Gambia kwam ik tot de bizarre vaststelling dat sekstoerisme evenzeer voor vrouwen bestaat. Dat klinkt feministisch – equal pay én equal lay – maar betekende in de praktijk vooral moeite doen om je ogen af te wenden als er weer eens een door de zon en het leven getaande toerist voorbij kwam geblubberd met een Afrikaanse lover aan haar arm. De locals zelf kon het niet deren. Het land wordt the smiling coast of Africa genoemd en daar verandert zelfs een potje 69 met een Britse potvis niks aan. Respect! De helft van de mannelijke Gambianen bleek trouwens Lamin te heten. Handig als je slecht bent met namen, maar lastig als je de dag na een feestje iemand wil toevoegen op Facebook, denk ik dan.

In Oslo waren de levenslessen van een geheel andere aard. De Noren zijn de underdogs van Scandinavië, maar maken hun gebrek aan moeilijk in elkaar te zetten meubels en makkelijk in te slikken speelgoedblokjes goed met een ongeëvenaard gevoel voor humor. Gehoord op café bij een pint van 12 euro: ‘De Zweedse mannen zijn verwijfde metroseksuelen en de Denen dikke racisten. Wij? Wij zijn gewoon awesome.’ Ik denk dat ik deze riposte ga vertalen naar mijn eigen situatie: ‘Vaak op vakantie? Mijn leven is gewoon awesome.’ En als je mij niet gelooft, moet je mijn reisblog maar eens checken.

Deze column verscheen in Flair op 10 mei.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.