Nele Reymen

COLUMN: ‘Moet ik haar laten huilen? En hoe lang dan?’ 'Ik kom steeds dichter bij het gehuil, ik leg mijn hand op de deurklink en twijfel.'

COLUMN: ‘Nu mag ik ook met een hoog stemmetje praten en een foto van haar als beginscherm instellen’'Nog voor mijn dochter geboren was, vroeg ik me af wat ik met dat beginscherm moest doen eenmaal zij er zou zijn.'

COLUMN: ‘Iedereen zei me dat die roze wolk een fabeltje is om ons af te leiden van luiers, tepelkloven en slaapgebrek’'Het doet me beseffen dat in het moederschap het weer niet te voorspellen is.'

COLUMN: ‘In hetzelfde bed slapen met de baby of niet? Met of zonder slaaptraining? De baby laten huilen of niet?’Columniste Nele kocht een opvoedingsboek.

COLUMN: ‘Zij draagt een schoon rompertje, ik een beha vol melkvlekken’'Want als het kind er maar proper uitziet, geef je de indruk dat je alles onder controle hebt. Toch?'

COLUMN: ‘Ondanks mijn grote vertrouwen in Tena Lady moest ik mijn plasprobleem fiksen’Nele bracht een bezoekje aan de postnatale kine.

COLUMN: ‘Ik wil niet gekwetst worden, en zij mag niet gekwetst worden. Net dat maakt ons zo kwetsbaar’'Het is die gedachte die me verlamt als moeder, alsof mijn kind een open zenuw is.'

COLUMN: ‘Ik volgde die nacht mijn instinct en ik nam haar bij mij in bed’'Het was het enige wat juist aanvoelde, ook al sliep ik niet.'

COLUMN: ‘Ik was nog niet aan het poortje van de crèche of ik werd al de moeder met de mental breakdown’'Door weer mee te doen met het gewone leven, moest ik toegeven aan de tijd, die nooit echt stilstaat.'

COLUMN: ‘Een gevoel van fierheid overviel me. Zij kon overleven zonder mij! En ik zonder haar!’'Het voelde bevrijdend, maar ook beklemmend aan, want naast die fierheid was er ook een beetje angst.'

COLUMN: ‘Zit ze wel goed in die draagzak of bezorg ik haar een chronische hernia?’'De echte vraag die ik op zo’n moment wil stellen, is of ik mijn baby wel op een degelijke manier in leven hou.'

COLUMN: ‘Geen kinderliedjes, geen gekke geluidjes. Ik moet haar gewoon vasthouden. Er zijn. Mama zijn’Nele heeft het deze week over crisismomenten.

COLUMN: ‘Iedereen die een kind op de wereld gezet heeft, weet wat een sprongetje is’'Mijn kind moet blijkbaar eerst in een monster veranderen voordat ze haar hoofd recht kan houden. Achteruitgang is dus vooruitgang.'

COLUMN: ‘Drie maanden later lijkt het alsof er alsnog een imaginaire navelstreng tussen de baby en mij hangt’'Mensen die ons willen kruisen, struikelen erover en deuren die ons moeten scheiden vallen niet helemaal in het slot, omdat die navelstreng ertussen zit.'

COLUMN: ‘De verkoopster zei verbaasd dat echt niemand zulke grote tepels heeft. Behalve ik dan’'Ik mocht zelfs met mijn tepel aan een industriële stofzuiger gaan hangen, die melk bleef in mijn borst.'

COLUMN: ‘Ik had moeten weten dat niet alles wat er gemakkelijk uitziet ook gemakkelijk is’'Het deed me denken aan de tekeningen in de folders over de bevalling. Daar lachte ook iedereen toen er geduwd moest worden.'

COLUMN: ‘Zag iemand me in dat badpak zitten en voldeed dat niet aan de norm?’'Ik zat met mijn postpartum lijf geplet in een gloednieuw corrigerend badpak in de tuin toen ik via Facebook een bericht kreeg van iemand die ik niet ken, maar duidelijk een dieetchallenge te promoten had.'

COLUMN: ‘Het schuldgevoel kwam en ging. Maar sinds de baby er is, blijft het’'Als zij me dan met haar onschuldige ogen aankijkt, valt dat schuldgevoel als een blok op mij en beginnen mijn borsten ongegeneerd melk te lekken.'

COLUMN: ‘Na twee dagen wist ik helemaal nog niet hoe het was om mama te zijn. Ondertussen weet ik dat wel’'Het is een kwestie van de lat niet te hoog te leggen, dat hele moedergedoe, want het is maar al te verleidelijk om over die lat heen te springen.'

COLUMN: ‘Zelfs als ze haar maaginhoud over mijn schouder drapeert, heb ik het gevoel dat ik overloop van dankbaarheid’'Soms fluister ik ‘dankjewel’ in haar oor. En in dat van mijn vriend.'

123