Marnie

COLUMN: ‘Ondanks een veelheid aan gebaren is wijzen het enige wat mijn kind doet’'Woorden zijn alles wat ik heb, maar sinds de komst van mijn dochter moet ik het anders aanpakken.'

COLUMN: ‘Ik volgde die nacht mijn instinct en ik nam haar bij mij in bed’'Het was het enige wat juist aanvoelde, ook al sliep ik niet.'

COLUMN: ‘Ik was nog niet aan het poortje van de crèche of ik werd al de moeder met de mental breakdown’'Door weer mee te doen met het gewone leven, moest ik toegeven aan de tijd, die nooit echt stilstaat.'

COLUMN: ‘Een gevoel van fierheid overviel me. Zij kon overleven zonder mij! En ik zonder haar!’'Het voelde bevrijdend, maar ook beklemmend aan, want naast die fierheid was er ook een beetje angst.'

COLUMN: ‘Zit ze wel goed in die draagzak of bezorg ik haar een chronische hernia?’'De echte vraag die ik op zo’n moment wil stellen, is of ik mijn baby wel op een degelijke manier in leven hou.'

COLUMN: ‘Geen kinderliedjes, geen gekke geluidjes. Ik moet haar gewoon vasthouden. Er zijn. Mama zijn’Nele heeft het deze week over crisismomenten.

COLUMN: ‘Iedereen die een kind op de wereld gezet heeft, weet wat een sprongetje is’'Mijn kind moet blijkbaar eerst in een monster veranderen voordat ze haar hoofd recht kan houden. Achteruitgang is dus vooruitgang.'

COLUMN: ‘Drie maanden later lijkt het alsof er alsnog een imaginaire navelstreng tussen de baby en mij hangt’'Mensen die ons willen kruisen, struikelen erover en deuren die ons moeten scheiden vallen niet helemaal in het slot, omdat die navelstreng ertussen zit.'

COLUMN: ‘Zag iemand me in dat badpak zitten en voldeed dat niet aan de norm?’'Ik zat met mijn postpartum lijf geplet in een gloednieuw corrigerend badpak in de tuin toen ik via Facebook een bericht kreeg van iemand die ik niet ken, maar duidelijk een dieetchallenge te promoten had.'

COLUMN: ‘Het schuldgevoel kwam en ging. Maar sinds de baby er is, blijft het’'Als zij me dan met haar onschuldige ogen aankijkt, valt dat schuldgevoel als een blok op mij en beginnen mijn borsten ongegeneerd melk te lekken.'

COLUMN: ‘Na twee dagen wist ik helemaal nog niet hoe het was om mama te zijn. Ondertussen weet ik dat wel’'Het is een kwestie van de lat niet te hoog te leggen, dat hele moedergedoe, want het is maar al te verleidelijk om over die lat heen te springen.'

COLUMN: ‘Zelfs als ze haar maaginhoud over mijn schouder drapeert, heb ik het gevoel dat ik overloop van dankbaarheid’'Soms fluister ik ‘dankjewel’ in haar oor. En in dat van mijn vriend.'

COLUMN: ‘Ik had nooit gedacht zo gelukkig te worden van mijn baby die zo hard aan mijn tepel zuigt dat die driedubbel zo lang wordt’'Toen ze me op voorhand vroegen of ik borstvoeding wilde geven, bleef ik altijd neutraal.'

COLUMN: ‘Een gipsafdruk van mijn buik? Ik had er beter een laten maken van mijn lichaam vóór de zwangerschap’'Voor mijn zwangerschap had ik een taille en kon ik het putje van mijn navel nog niet vullen met mijn tepels.'

COLUMN: ‘Met mijn kind halfweg in het geboortekanaal ging ik mijn eigen grenzen en schaamte voorbij. Ver voorbij’'De eerste horde had ik al genomen zodra ik een epidurale verdoving gekregen had en niet meer kon onderscheiden of ik nu vruchtwater, urine of stoelgang verloor.'

COLUMN: ‘Op een donderdagavond kon ik de komst van onze dochter aankondigen: “Ik denk dat ik in mijn broek geplast heb!”‘'Dat mijn vriend meer uitging van urineverlies in plaats van gebroken water probeer ik nu nog te vergeten.'

COLUMN: ‘Ik werd triest omdat ik niet wist hoe mijn dochter eruitzag. Het enige wat ik had gezien, was de bovenkant van haar hoofdje.’'Alleen, liggend op mijn kraambed, leerde ik op foto het gezicht van mijn dochter kennen. Ze leek op iedereen behalve op mij.'

COLUMN: ‘Eindelijk kon ik haar en zij mij besnuffelen en liefhebben. Niets was nog zoals het was’'Het was in haar naakte, klamme lijfje dat ze eerst op mij was gelegd en vervolgens weggenomen werd.'

COLUMN: ‘De “voor” is het leven zonder kind, de “na” gaat over alles met kind. Overweldigend’'Met als breuklijn tussen die twee een toepasselijke knip of scheur tussen mijn benen.'

COLUMN: ‘De een vindt een bevalling prachtig, de ander heeft het over beelden die op z’n netvlies gebrand zijn’'In een relatie is het onvermijdelijk dat je stukje bij beetje wat van je godinnenstatus moet inleveren.'

12