‘Het was onze vierde vakantiedag in het zuiden van Frankrijk, toen we plots -telefoon kregen van mijn vader. Totaal overstuur was hij, waardoor we zijn -verhaal niet helemaal begrepen. Chaotisch vertelde hij dat er kortsluiting was -geweest. “Jullie huis”, zei hij de hele tijd.'
'We hebben onze spullen gepakt in allerijl en zijn in de wagen gestapt, terug naar huis. Gedurende de 12 ur durende rit bleven de telefoons komen. Van vrienden uit de buurt, van buren. Met de kilometers die we dichter kwamen, werd ook duidelijker dat we een ravage zouden aantreffen. Maar dat het zo erg zou zijn...’
Een paar stukken muur
‘We reden onze straat in en het beeld dat ik zag, vergeet ik nooit meer. Ons huis was gewoon wég. Er stonden nog een paar stukken muur, verder was er niets meer. Het huis dat we zelf hadden gebouwd, waar we vier jaar al onze tijd hadden ingestoken, waar we voor hadden gezweet en gezwoegd.
Dit was onze eerste vakantie geweest als koppel: jaren hadden we elke cent die we hadden opzijgezet. We hadden het geluk gehad dat we de grond kregen van de ouders van mijn man, zodat we ons eigen droomhuis konden bouwen. Ik heb staan huilen, reddeloos verloren. Alles was weg. Niet alleen ons huis, maar ons hele leven. Onze kleren, speelgoed van ons zoontje, foto’s...'
'Tijdens die nacht besefte ik nog niet half hoeveel we waren verloren. Het is pas later, wanneer je je leven weer probeert op te pikken, dat je beseft wat er nog allemaal in de brand is gebleven. Stomme dingen, belangrijke dingen. Een stamper om puree te maken, de juwelen die ik van mijn man kreeg en speciaal had thuisgelaten omdat ze op vakantie gestolen zouden kunnen worden... Mijn trouwjurk, mijn favoriete pyjama.
Die nacht hebben we uren voor de resten van ons huis gestaan. Mijn moeder had ons zoontje mee naar huis genomen, mijn man en ik hebben staan huilen in elkaars armen. Uiteindelijk, tegen de ochtend, heeft mijn man me vastgepakt en gezegd: “Het had erger gekund. We hadden thuis kunnen zijn gisteren. Ik heb jou nog, we hebben onze zoon nog. De rest, dat komt weer wel.”’
Heel veel liefde
‘We konden terecht bij mijn ouders de eerste periode. Gelukkig was de brand geen fout van ons, waardoor de verzekering tussenkwam. Maar het duurt een tijd voor je wordt uitbetaald en je kan nooit alles vervangen.
Er zijn dingen die je kan aantonen, die overduidelijk zijn. Maar wat met alle spullen met een grote emotionele waarde? Het is verschrikkelijk geweest. Alsof mijn leven was opgebrand.
Ik durfde de eerste weken niet te gaan slapen. Wat als er bij mijn ouders ook brand zou uitbreken? Ons zoontje sliep door het plaatsgebrek bij ons op de kamer, maar daar was ik eigenlijk alleen maar blij om. Ik wilde hem dicht bij me, zodat ik hem meteen kon meepakken als er iets zou gebeuren.
Ik weet het, de kans dat er twee keer na elkaar zoiets gebeurt is bijna onbestaande, maar je geest doet rare dingen met je. Ik ben ervoor bij een therapeut geweest, die me zei dat het veel te maken heeft met de machteloosheid die je voelt bij zo’n brand.'
'Gelukkig zijn er ook ongelofelijk mooie dingen gebeurd in die periode. Dat we gewoon bij mama en papa terechtkonden, bijvoorbeeld. Mijn moeder en ik die gingen shoppen voor kleren en in één dag voor bijna tweeduizend euro hebben uitgegeven. Daar giechelen we nu nog wel eens om met z’n tweetjes.
De vrienden die er voor ons waren, zijn niet te tellen. Een vriendin die ons haar buggy gaf –zelfs al kon ze hem nog gebruiken – vrienden die geld inzamelden om ons een weekend cadeau te doen omdat onze eerste vakantie in al die jaren in het water was gevallen. Mijn beste vriendin die me haar lievelingsjurkje gaf. Ik was er nog jaloers op geweest.
“Wat jij al niet doet om toch je zin te krijgen”, zei ze lachend toen ze het me cadeau gaf. De getuige van mijn man die een nieuw trouwalbum heeft samengesteld met foto’s die hij bij alle aanwezigen op ons trouwfeest verzamelde.
Er zijn ontelbaar veel van die lieve, onverwachte, warme gebaren gekomen. Al heb ik vaak staan vloeken als ik weer eens besefte dat ik iets kwijt was. Dan moest ik naar Kind en Gezin, en een nanoseconde wilde ik dan het inentingsboekje van mijn zoontje gaan halen. Gek hé, dat je toch één moment denkt dat je leven nog is zoals tevoren. Iedere keer weer kwam dan de klap van het besef: het is er niet meer.
Maar dan komen die woorden van mijn man er weer. Wij zijn er nog. Dat is alles wat telt. We huren nu een huis en het eerste wat ik er heb opgehangen, is een vergrootte foto van ons drietjes op vakantie. Toepasselijker kon het niet. We zijn veel kwijt, maar eigenlijk hebben we alles nog. We hebben elkaar.’
Lees ook:
