Als ze keihard toeslaat, houdt De Liefde duidelijk geen rekening met trouwbeloftes, culturele verboden en andere taboes. Spannend én tragisch is het, als je verstrikt raakt in een verboden relatie. Veerle heeft een affaire met haar getrouwde baas, en doet hier haar verhaal.
'Natuurlijk weet ik dat het niet kan, een relatie met een getrouwde man, die dan ook nog eens mijn baas is. Het is vragen om problemen, natuurlijk. En toch ben ik er met mijn ogen open in gesprongen. Alleen maar omdat Jan het allemaal waard is. Jan is directeur in de school waar ik lesgeef. Toen ik voor het eerst bij hem op gesprek kwam, was ik al onder de indruk van zijn grijze ogen. Ik was zenuwachtig en daar had mijn sollicitatie niet zo heel veel mee te maken. Zijn blik, díé zorgde ervoor dat ik het warm kreeg...
De gedachte aan Jan elke dag zien was een leuke bonus.
Het was mijn eerste sollicitatiegesprek, ik was niet afgestudeerd, en ik kreeg de job. Natuurlijk was ik gelukkig. De gedachte aan Jan elke dag zien was een leuke bonus. Ik wist verder niets over hem op dat moment. Ik had wel gezien dat hij een ring droeg, dus ik ging ervanuit dat hij getrouwd was. Jammer, maar hey, dat zou me niet beletten om elke dag te genieten van het uitzicht.'
Giechelen als een bakvis
'Een paar maanden na mijn eerste werkdag was er een bezinning van drie dagen met de kinderen van het jaar waar ik lesgaf. Met de fiets zouden we erheen rijden, mijn collega’s vertelden er enthousiast over. Het was elk jaar leuk geweest. Overdag met de leerlingen, maar ook ’s avonds met de leerkrachten. Toen mijn collega een dag voor de driedaagse ziek werd en Jan zich opwierp als vervanger, werd ik helemaal blij. De voorbije maanden hadden we overduidelijk geflirt. Net iets te lang naar elkaar kijken, zijn hand op mijn arm als hij iets zei... Het had me vlinders bezorgd, maar meer dan dat zag ik er niet in. Intussen wist ik dat hij getrouwd was en vader van twee kinderen. En dat ik mijn job kwijt zou zijn als ik een relatie met hem begon, daar was een strikte policy rond in de school. Ik zag het gewoon als een extra motivatie om elke dag met plezier te komen werken, meer niet. Wat vlinders, een beetje dagdromen, giechelen als een bakvis als ik hem weer eens had gezien... Ik genoot ervan, en dat was genoeg voor mij.
Ik zag het gewoon als een extra motivatie om elke dag met plezier te komen werken, meer niet.
Tot de eerste avond van de driedaagse. De kinderen sliepen, wij zaten met de leerkrachten nog wat na te praten en de activiteiten van de dag erna te bespreken. Een van mijn collega's had duidelijk ook een boon voor Jan, een beetje aanstellerig probeerde ze zijn aandacht te trekken. Ik vond het een beetje zielig en vroeg me af of ik ook zo overkwam met mijn crush. Een beetje ontnuchterd ging ik slapen. We waren klaar met de voorbereiding, ik kon net zo goed naar bed gaan. Ik had nét mijn pyama aangetrokken toen er op mijn kamerdeur werd geklopt. Het was Jan. Hij zei niets, ik ook niet. En toen kuste hij me. Ik heb me geen seconde verzet. Dit was wat ik zo hard wilde. Ik dacht niet aan zijn vrouw of kinderen, het was alsof er niets of niemand meer bestond, behalve wij en onze passie. Als vanzelf kwamen we in het kleine bed terecht en vreeën we. Pas toen we allebei waren klaargekomen en dicht tegen elkaar aan lagen, was het alsof ik wakker werd uit mijn roes. "Jan, je bent getrouwd", zei ik. Hij zei niets, kuste mijn haar.'
Geen halsoverkopmeisje
'En zo is het sindsdien eigenlijk nog altijd. We weten allebei dat het niet kan, wat we doen. En toch kunnen we elkaar niet weerstaan. De aantrekkingskracht tussen ons is té groot. Intussen hebben we al enkele maanden een relatie. Zo vaak als het kan zonder op te vallen zijn we samen. Hoe langer hoe meer doet het afscheid nemen ons allebei pijn. We hebben er wel al over gepraat, maar we lopen altijd opnieuw vast. Jan heeft kinderen van twaalf en veertien jaar, hij kan hen niet zomaar achterlaten. En hoe moet het met mijn werk? Ik zou mijn job verliezen, en iedereen weet dat de vaste plaatsen als leerkracht niet voor het rapen liggen.`
Er zijn zo veel ‘maars’ aan ons verhaal dat we het altijd maar voor ons uit schuiven.
En intussen doen we alsof, allebei. Ik in mijn familie en bij mijn vrienden. Er worden af en toe wel vragen gesteld, of ik nog niemand heb leren kennen, maar ik heb mezelf intussen de rol van happy single goed eigen gemaakt. Ik denk zelfs dat véél mensen zouden schrikken als dit zou uitkomen. Ik bén niet zo’n halsoverkopmeisje, ik ben nuchter, denk na. Dat ik me zo verlies in een verliefdheid, is heel atypisch voor mij.
Ik denk zelfs dat véél mensen zouden schrikken als dit zou uitkomen.
Op school is het moeilijker om te doen alsof. Er is nu eenmaal een chemie die tussen ons zindert. De collega die een boon heeft voor Jan, heeft al toespelingen gemaakt. Dat Jan op een speciale manier naar me kijkt. Of dat hij raar doet als hij in mijn buurt is. Omdat ik echt niet wil dat het uitkomt, doe ik nu hetzelfde. Als Jan voorbijkomt, zeg ik tegen haar dat hij altijd haar blik zoekt, of haar nog even nakijkt. Ik weet het, ik geef haar valse hoop, het is niet fair van me. Maar wat moet ik dan? Als iemand erachter komt dat wij een relatie hebben, zijn Jan en ik alles kwijt. We zouden elkaar nog hebben, maar hoe lang hou je het samen vol, als de hele wereld je uitspuwt?'
Romantisch? Niet echt...
'Een paar weken geleden zei Jan me dat hij eraan denkt weg te gaan bij zijn vrouw. Hij wil een ‘gewone’ scheiding, en dan een paar maanden later zogezegd iets met mij beginnen. Mijn hart maakte een sprongetje toen hij dat zei – het is fantastisch te weten dat hij ook denkt aan een toekomst voor ons samen. Want heel eerlijk, er is weinig romantisch aan een affaire. Ik ben niet het type om te zitten wachten op een man, en nu lijk ik niets anders te doen. Jan probeert vaak langs te komen na een vergadering, zodat hij een alibi heeft, maar als die uitloopt, heb ik een hele avond voor niets op hem zitten wachten. Weekends zijn voor zijn vrouw en kinderen, vakanties verlopen zonder contact. Ik mis hem, meer en meer. Ik heb er al aan gedacht om ermee te stoppen. Het zou het beste zijn, voor zijn gezin, voor mijn werk, voor onze familie en onze vrienden. Dat wéét ik. Maar ik weet ook dat het niet het beste zou zijn voor Jan en mij. Want ondanks alle twijfels en alle verdriet en alle frustratie, ben ik nooit zo gelukkig als wanneer ik in zijn armen lig.'
