Een ouder verliezen snijdt er diep in. Het is iets waarvan je hoopt dat het gebeurt als je bejaard bent. Hoe vernietigend is het verdriet dan niet als je nog jong bent en plots wees blijkt te zijn. Tine (24) verloor haar vader toen ze twee was in een ongeval, haar moeder stierf enkele maanden geleden aan kanker.
'Toen mijn moeder vertelde dat ze niet meer kon worden geholpen, was het alsof mijn wereld instortte. De gedachte dat ze er over een paar maanden niet meer zou zijn – de prognose was maximaal vier maanden – was ondragelijk. Ik had mijn vader al niet meer, en nu zou mijn mama ook sterven? Razend was ik, op welke god dan ook die ons dit aandeed. Troosteloos ook, want mijn mama was mijn leven.'
De gedachte dat ze er over een paar maanden niet meer zou zijn – de prognose was maximaal vier maanden – was ondragelijk.
'Ik heb palliatief verlof genomen om bij haar te blijven. Ik trok weer thuis in om zo veel mogelijk bij haar te zijn. We sliepen zelfs in dezelfde kamer, om nog even slaapwel te kunnen zeggen voor we in slaap vielen. Ik probeerde alles in die paar maanden te proppen. Met haar naar de zee, omdat ze daar zo van hield. Rolstoel in de wagen en op weg. Naar Rome, omdat ze daar ooit was met papa. Haar haren uit haar gezicht wrijven terwijl ze boven de wc hing, de ziel uit haar lijf te kotsen. Elke dag zorgde ik dat ze het lekkerste eten kreeg. Ik reed ervoor naar de bakker in haar geboortedorp – zo'n veertig kilometer verder – omdat ze zo hield van de pistolets daar. Ik zorgde voor bloemen in huis, non-stop, omdat ik wist dat ze zo genoot van het zien ervan.'
We hebben gehuild samen. Ik omdat ik verder moest zonder haar, zij omdat ze me moest achterlaten.
'Ik ben ontzettend blij dat ik die paar maanden met haar nog heb gehad. We hebben gepraat, uren aan een stuk. Over doodgaan, over een leven na de dood, over hoe ik verder moest zonder haar. We hebben gehuild samen. Ik omdat ik verder moest zonder haar, zij omdat ze me moest achterlaten. Ze vertelde over haar angsten, maar ook over de verlossing waar ze naar uitkeek – ze had zo veel pijn op het einde... Ik kon haar alles vragen, alles vertellen. Ik ging vaak mee bij haar in bed liggen als ze sliep om haar warmte tegen me aan te voelen, haar ademhaling te horen, te weten dat ze er was.'
Verdriet slijt niet
'Uiteindelijk heeft mama zelf gekozen voor het moment waarop ze stierf, zodat ik ook dan haar hand kon vasthouden. De week erna was ik bezig met haar afscheid, dat moest het mooiste ter wereld worden. En ook in de weken die volgden, bleef ik bezig. Pas een maand later kwam de knak. Ik zat ’s ochtends te ontbijten en toen hoorde ik op de radio een liedje dat we ook op haar afscheid hadden gespeeld. Opeens was het alsof ze nét dood was. Die ochtend kwam het besef: 'ik ben helemaal alleen'. Ik heb een hele lieve vriend, een hoop vriendinnen, een tante, leuke collega's. Maar ik heb geen mama. Geen papa. Geen broer. Geen zus. Ik ben moederziel alleen. Je familie, dat zijn de mensen naar wie je kan bellen, dag en nacht. No matter what, ze zijn er voor je. Onvoorwaardelijk.'
Ik heb een hele lieve vriend, een hoop vriendinnen, een tante, leuke collega's. Maar ik heb geen mama. Geen papa. Geen broer. Geen zus. Ik ben moederziel alleen.
'Hoe langer het geleden is dat mijn moeder stierf, hoe harder het wordt. Ik mis haar, zo verschrikkelijk hard. Het is gek, ik heb nog elke dag een moment waarop ik denk: "Dit moet ik aan mama vertellen" of "Ik ga mama even bellen". Ik weet zo goed dat ze dood is, ik heb me de ogen al uit mijn hoofd gehuild omdat ze er niet meer is. En toch zijn er iedere keer van die momenten waarop het lijkt dat ik het voor het eerst besef.'
