Een tatoeage is voor altijd. Dat weet je op voorhand, en toch krijgen veel vrouwen er spijt van. De tattoo die Stephanie (28) liet plaatsen als herinnering aan haar oma mislukte compleet.
‘Mijn vriend had op vakantie zijn onderarm laten doen en wilde thuis zijn sleeve vervolledigen. Dat kost redelijk wat geld, dus toen hij op een dag een nieuwe collega kreeg die vroeger een tattooshop had gehad en na zijn uren nog bijkluste als tatoeëerder, zag hij een opportuniteit om zijn sleeve goedkoop te laten afwerken. Ik vond wel dat we daarmee moesten opletten, maar de eerste indruk was goed. En hij heeft mijn lief inderdaad goed geholpen. Het begon ook bij mij te kriebelen, en toen heb ik Never a failure, always a lesson op mijn bovenrug laten zetten. Dat was in tien minuutjes klaar en best goed gedaan.’
Voor mijn oma
‘Mijn tweede tattoo liet ik zetten op 1 juni 2016. Mijn oma – met wie ik een heel goede band had – was anderhalve maand daarvoor gestorven en ik wilde een kleine tattoo om haar te eren. Zij en ik hadden een speciale band. Elke vrijdag bracht ik haar naar de kapper, gingen we samen boodschappen doen en koffie drinken. Ik was haar enige kleinkind en ben deels bij haar opgegroeid. Voor mij was ze mijn tweede mama, mijn beste vriendin. En toen ik mijn eerste tattoo liet zetten, en mijn vader dat vreselijk vond, vond zij dat best oké. Het werd: Never gone, never far, in my heart is where you are. Ik liet hem op mijn pols zetten.’
Wazig
‘In het begin was ik heel tevreden, ik kreeg ook veel goede reacties. Maar na ongeveer drie maanden begonnen de lijnen dikker en dikker te worden en werd de tattoo wazig en moeilijk leesbaar. Iedereen die de tattoo op mijn pols zag, vroeg wat het was en ik kreeg telkens te horen dat het niet duidelijk is of dat ze dat er niet in gezien hadden. Mijn hart brak telkens, zeker omdat deze tattoo voor mij zo’n waardevolle betekenis moest hebben. Ik ben leerkracht secundair onderwijs, ik geef praktijkles voeding en verzorging. Geregeld heb ik een nieuwe klas, die dan weer mijn pols ziet en aan wie ik het verhaal weer moet uitleggen.’
Na ongeveer drie maanden begonnen de lijnen dikker te worden en werd de tattoo wazig en moeilijk leesbaar.
Geen cover-up
‘Ik ben daarna nog bij die artiest geweest, mijn vriend moest daar nog iets laten afwerken. Ik kan daar wel iets overzetten, zei hij. Kies maar. Volgens hem was hij niet in de fout gegaan en was het niet te diep gezet, omdat je het reliëf niet voelde. Ik besloot om naar een andere tattooshop te gaan om te kijken wat zij ermee konden doen. Daar kreeg ik te horen dat aan de pols de huid heel dun is en de inkt sneller uitloopt. Inkt kan tot vijf jaar na het plaatsen van de tattoo nog uitlopen en breder worden: de eerste artiest had daar rekening mee moeten houden en de tattoo groter moeten zetten, en dus ook minder diep. Het werd me ook afgeraden om een cover-up te zetten omdat de oude tattoo altijd zichtbaar zou blijven. Ik ga nu bij een dermatoloog om de tattoo te laten weglaseren. Ik heb dan wel bespaard op het zetten van mijn tattoo, ik zal niet besparen op het weglaseren. Ik betaal daar iets meer, maar ik weet dat de kans op littekenweefsel achteraf daar het kleinst is.’
Tweede kans?
‘Op 23 mei 2017 liet ik me de eerste keer laseren. Het is pijnlijker dan het plaatsen van de tattoo en veel duurder. De tattoo kostte 25 euro en het laseren kost 75 euro per keer, verspreid over tien keer gedurende 2,5 jaar. Ik ben nu voor de derde keer gegaan en zoveel is er nog niet veranderd. Maar ik hoop echt dat ze volledig verdwijnt. Misschien ga ik dan terug naar de shop, en laat ik – op een andere plek op mijn lijf – toch nog iets maken voor mijn oma. Misschien. Ik ga er toch nog eens heel goed over nadenken. Dat laseren doet zoveel pijn, dat ik met schrik achterblijf. Wat gaat het nu weer geven? Haar overlijden is ook iets langer geleden nu, ik heb het al wat meer verwerkt.’
Lees ook:
