Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

'Sinds die derde miskraam ben ik in een diepe put gevallen. Als ons zoontje er niet was geweest, had ik er al een eind aan gemaakt, denk ik.'

Stephanie (31) kreeg het afgelopen jaar drie miskramen te verwerken

De redactie

Je bent zwanger en geniet van het prille leven in je buik. Dan gaat het plots mis en blijf je achter met intens verdriet en een onbeschrijflijke leegte… Stephanie (31) kreeg het afgelopen jaar drie miskramen te verwerken.

‘Ik was 26 toen mijn man Martin en ik beslisten om aan kinderen te beginnen. Na vier maanden proberen werd ik zwanger. Ik beleefde een zorgeloze zwangerschap en beviel van een perfect gezonde zoon, Maurice. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan dat een tweede kindje er misschien niet zo gemakkelijk zou komen.

Na amper vijf weken, speelde ik onze baby kwijt en kreeg ik mijn eerste miskraam te verwerken. Een grote klap.

‘We genoten van ons gezin met drie en ik ging weer volop voor mijn carrière. Tot Maurice drie jaar werd en we ons helemaal klaar voelden voor een tweede kind. En dat kwam er snel. Zes maanden later was ik weer zwanger. Maar toen keerde het tij. Na amper vijf weken, speelde ik onze baby kwijt en kreeg ik mijn eerste miskraam te verwerken. Het was een klap, maar toch zette ik me er vrij snel overheen. Ik vertelde tegen niemand wat ons was overkomen en we gingen gewoon verder met ons leven.’

Een hartje… maar geen hartslag

‘Amper enkele weken later was ik opnieuw zwanger. Maar de zorgeloosheid die ik daarvoor altijd gekend had, was nu ver te zoeken. Het minste dat ik voelde, maakte me doodongerust. Ik liep de deur van mijn gynaecoloog plat. En dan kwam er onze eerste echografie. We zagen een hartje, maar een hartslag hoorden we niet…’

De tweede miskraam heeft me volledig onderuitgehaald. Elke avond huilde ik me hysterisch in slaap. Dat we dit een tweede keer moesten ondergaan… ik kon het maar niet aanvaarden. We waren nog zo jong, het was zo oneerlijk. Hoe is het mogelijk dat je zonder problemen één kind krijgt en het daarna gewoon niet meer wilt lukken? Wat had ik toch verkeerd gedaan? Wat had ik niet mogen eten? Ik piekerde me kapot. Ook mijn man leed erg onder ons verlies.’

Derde keer, goede keer. Maar van de eerste seconde was ik compleet in paniek. Ik durfde nauwelijks uit mijn zetel te komen en ging kapot van de stress.

‘Ten einde raad hebben Martin en ik ons volledig laten onderzoeken. In de hoop om op die manier een antwoord te vinden op onze vragen. Maar die kregen we niet. Er was niks met ons aan de hand. De gynaecoloog gaf ons groen licht om opnieuw zwanger te worden. Dus dat deden we ook. En tegen alle verwachtingen in, was ik meteen weer zwanger. Derde keer, goede keer. Maar van de eerste seconde was ik compleet in paniek. Ik durfde nauwelijks uit mijn zetel te komen en ging kapot van de stress. Tien weken ver zijn we geraakt, en toen liep het opnieuw fout. Voor de derde keer op rij. In een oogopslag zag ik het: het hartje van onze baby was weer gestopt met kloppen. Sinds die dag ben ik in een diepe put gevallen. Als Maurice er niet was geweest, had ik er al een eind aan gemaakt, denk ik. Ondertussen zijn we enkele maanden verder, en kan ik het stilaan een beetje een plaats geven. Maar toch blijf ik zitten met die grote vraag: Waarom, waarom, waarom…’

Tekst: Jill De Bont


Lees ook: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '