Ryanne (29) overleefde als door een wonder het toxischeshocksyndroom

‘Toen ik eerder dit jaar vernam dat er in België een zeventienjarig meisje was gestorven door complicaties ten gevolge van het toxischeshocksyndroom, werd ik even stil. Voor mij was dat nieuws een reminder dat mijn verhaal heel anders had kunnen aflopen, want op mijn zeventiende werd ik plots ook met die levensbedreigende en acute ziekte geconfronteerd. Ik herinner me die periode nog goed. De herfstvakantie was nog maar net begonnen en destijds vulde ik mijn dagen als jobstudent aan de lopende band in een kaasfabriek. Mijn werkdag begon al om zes uur, waardoor ik heel vroeg uit de veren moest.’

‘Die ochtend was er eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht. Ik voelde me niet anders dan gewoonlijk, maar toen ik al twee uur aan het werk was, werd ik erg misselijk en had ik het gevoel dat ik moest overgeven. Dat op zich was al vreemd, want ik was nooit ziek, en al helemaal niet misselijk. Naarmate de uren verstreken, begon ik me steeds slechter te voelen en kreeg ik ook last van andere lichamelijke klachten, zoals vermoeidheid, koude rillingen en diarree. Toen ik daadwerkelijk moest overgeven, was dat voor mij het signaal om naar huis te gaan om vervolgens in bed uit te zieken.

Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te delen, want het kan iedereen overkomen.

Hoewel ik mezelf de nodige rust gunde, knapte ik maar niet op. Elk slokje water dat ik dronk, kwam er onmiddellijk weer uit. Me naar het toilet begeven zat er ook niet meer in. Ik kon nog amper op mijn benen staan. Omdat ik me zo beroerd voelde, nam mijn vader me ’s avonds mee naar de huisarts, die op basis van mijn klachten de diagnose buikgriep stelde. “Ga naar huis en drink voldoende water. Dan ben je over een paar dagen weer de oude”, zei hij. Ik volgde het advies van de dokter op en kroop thuis meteen mijn bed in, maar zodra ik wakker werd, had ik hoge koorts en was ik enorm verward. Ik had waanbeelden en beeldde me allerlei zaken in. Ik kon fantasie en realiteit niet meer van elkaar onderscheiden. Zo was ik er heilig van overtuigd dat ik nieuwe lingerie had gekocht, terwijl ik alleen maar in bed kon liggen.’

Geen minuut te laat

‘Dat mijn koorts bleef stijgen en ik zo verward was, baarde mijn ouders veel zorgen. Ze installeerden een bed in de woonkamer, zodat ze een oogje in het zeil konden houden. Toen ze merkten dat mijn armen en benen blauw kleurden, belden ze de huisarts op, die een paar minuten later ter plaatse was en op zijn beurt de hulpdiensten waarschuwde. Zodra ik in de ambulance lag die met spoed naar het ziekenhuis reed, begon ik af en toe het bewustzijn te verliezen. Een van de ambulanciers deed zijn uiterste best om me wakker te houden, zodat ik niet in een volledige shocktoestand zou raken. De andere hulpverlener deed er alles aan om een infuus aan te leggen, wat niet lukte omdat mijn bloeddruk zo laag was en er nog amper bloeddoorstroming was.’ 

‘Na een rit van twintig minuten arriveerden we in het ziekenhuis, waar een medisch team klaarstond om met mij aan de slag te gaan en me richting intensive care te brengen. Dat was hulp die geen minuut – wellicht zelfs geen seconde – te vroeg kwam, want ik ging zienderogen achteruit. Op dat ogenblik functioneerden mijn nieren al niet meer. Gelukkig slaagde het verplegend personeel erin om vier infusen met vocht aan te leggen, al was ik te ver van de wereld om nog te beseffen wat er gebeurde. Meer dan de helft van de tijd was ik buiten westen, en als ik al eens wakker werd, drong de ernst van de situatie nog steeds niet tot me door. Intussen probeerden de dokters te achterhalen wat er met me aan de hand was, maar ze stonden voor een raadsel. Ik herinner me het volgende niet, maar blijkbaar heb ik tegen de dokters verteld dat ik me tijdens mijn vorige menstruatie ook niet zo goed voelde, waardoor ze de link met het het toxischeshocksyndroom legden.’

Mentale weerslag

‘TSS is een ziekte die, als er niet tijdig wordt ingegrepen, tot de dood kan leiden omdat vitale organen, zoals de nieren, hersenen en het hart, uiteindelijk stoppen met werken. Nadat de dokters hadden achterhaald in welke richting ze moesten zoeken, volgde een behandeling met antibiotica, maar het was bang afwachten of ik de nacht zou overleven. De volgende ochtend was het grootste gevaar geweken en was mijn toestand stabiel, al moest ik nog wel een tijdje in het ziekenhuis blijven om volledig te herstellen. Na vier dagen op intensive care kwam ik op een gewone afdeling te liggen. Ik voelde me al een stuk beter, al had ik veel pijn ter hoogte van mijn rug. Toen er een dag later een foto van mijn longen werd genomen, bleek dat ik een longembolie had, met als gevolg dat ik pas na twee weken naar mijn vertrouwde omgeving mocht terugkeren. Zodra ik thuis was, kon ik de draad geleidelijk aan weer oppakken, al was ik nog erg vermoeid en verzwakt.’



‘Ik was zo’n tien kilo kwijt en moest dus nog flink aansterken voor ik weer de oude was. Na drie maanden kon ik weer naar school, maar niet veel later kreeg ik mijn mentale weerslag. Enerzijds schaamde ik me als zeventienjarige voor de situatie en wilde ik er niet over praten met mijn ouders of vriendinnen. Dat ik deze ziekte had overleefd, was het enige wat telde. Maar nadat ik door TSS door het oog van de naald was gekropen, vertrouwde ik mijn lichaam niet meer. Als ik nog maar buikpijn had of me duizelig voelde, was dat voor mij al voldoende om in paniek te raken. Steeds vaker werd ik met heftige paniek- en hyperventilatieaanvallen geconfronteerd, waardoor ik meer dan eens op spoed belandde omdat ik ervan overtuigd was dat er iets ernstig mis met me was. Ik zat dus vast in een vicieuze cirkel van angst. Op een gegeven moment durfde ik zelfs niet meer naar de supermarkt te gaan, wat voor mij het teken was om aan de alarmbel te trekken en hulp te zoeken. Die vond ik bij een psycholoog, die me cognitieve gedragstherapie aanleerde, met als doel het vertrouwen in mijn lichaam terug te winnen. Met succes, want uiteindelijk kreeg ik de regie van mijn leven weer in handen.’

Extra waakzaam

‘Zelf ben ik nooit bang geweest dat ik het niet zou redden. Ik zie het niet als een tweede kans, al ben ik uiteraard dankbaar dat ik er nog ben. Sindsdien heb ik nog meer het gevoel dat ik alles uit het leven wil halen. Daarom ben ik in zekere zin zelfs dankbaar dat het me overkomen is, al wens ik niemand TSS toe. Voor ik ziek werd, had ik – net zoals zovelen – nog nooit van het toxischeshocksyndroom gehoord. Ik heb heel veel brute pech gehad dat het me overkomen is, al vind ik het wel belangrijk om mijn verhaal te delen, want als het mij kan overkomen, kan iedereen het meemaken. Opmerkingen als “Je hebt je tampon te lang laten zitten” doen me niets. Ik weet hoe het is gegaan en dat ik mijn tampons vaak genoeg wisselde. Vandaag durf ik nog steeds tampons te gebruiken, maar ik ben wel extra waakzaam. TSS is gelukkig zeldzaam en is eerder uitzondering dan regel, maar als het je toch overkomt, is het van levensbelang om zo snel mogelijk te handelen. Als vriendinnen ziek zijn en griepachtige klachten hebben, vraag ik hen dan ook altijd of ze toevallig ongesteld zijn. Mocht iemand zulke klachten vertonen, zeg het dan in ieder geval tegen de huisarts, want dat kan écht het verschil tussen leven en dood maken.’

Beelden: © Sophie Oelrich

Meer straffe verhalen: 

• VIDEO: Nikki gaf haar werkzekerheid in volle coronacrisis op en richtte haar eigen zaak op
• VIDEO: Ellen en Thomas maakten een documentaire over hun strijd tegen endometriose
• Charlotte van @trustyourssstruggle: ‘Het stotteren moet zich aan mij aanpassen, niet omgekeerd’