Ontslagen worden is een vreselijke ervaring. Financieel, maar ook emotioneel. Ruby werkte vijf jaar bij een woonbouwbedrijf, maar pleegde fraude om een vriendin te helpen. Toen de baas het ontdekte werd ze op staande voet ontslagen. Niemand mag dit weten, zelfs haar vriend van anderhalf jaar niet.
Interview: Veronique Hazelzet. Om privacyredenen zijn de namen veranderd.
'Natuurlijk ben ik ontzettend dom geweest en achteraf gezien weet ik niet wat me heeft bezield. Ik werkte al vijf jaar op de afdeling incasso van een woningcorporatie en had daar een verantwoordelijke functie. Ik was goed in mijn job en had nog nooit een slechte beoordeling gekregen.
Maar een van mijn beste vriendinnen raakte in financiële problemen en kon de huur van haar flat niet meer betalen. Ze heeft drie kleine kinderen en was in de steek gelaten door haar man, die haar achterliet met enorme schulden. Om de eindjes aan elkaar te knopen, werkte ze ’s morgens als huishoudhulp en ’s avonds op de receptie van een ziekenhuis. Haar flat viel onder onze corporatie en ik had zo met haar te doen dat ik heb gefraudeerd.
Ik wil niet vertellen hoe, maar het lukte me om twee maanden lang een fictieve overboeking voor haar te regelen. Toen kwam het op een heel stomme manier uit. Mijn chef was verbijsterd en zei dat ze geen andere keuze had dan me op staande voet te ontslaan. “Je bent de laatste van wie ik zoiets had verwacht, Ruby”, zei ze. “Ik vind het een groot gemis voor onze afdeling dat je weg moet, want je was net zo’n serieuze en accurate werknemer. Ik ben hier echt ziek van.”
Ik kon niet stoppen met huilen. Ik schaamde me dood en ik wist zeker dat mijn loopbaan nu voorgoed voorbij was. Snikkend legde ik haar uit wat de reden was van de fraude. Gelukkig had ze begrip voor mijn verhaal. Ik heb haar gesmeekt om het aan niemand te vertellen. Ze was bereid met personeelszaken te overleggen hoe we mijn ontslag zo geruisloos mogelijk konden afhandelen.
Mijn grootste angst was niet alleen dat strafblad, ik vreesde ook voor de reactie van mijn collega’s en voor mijn reputatie op de afdeling. We hebben afgesproken dat ik me eerst ziek zou melden en dat ik daarna zelf ontslag zou nemen. Ze zouden het niet in mijn dossier vermelden om mijn kansen op de arbeidsmarkt niet te verpesten. Er is mij op het hart gedrukt dat ze dit héél uitzonderlijk zo wilden oplossen en dat ik het aan niemand mag vertellen.'
'Inmiddels zit ik vier weken thuis en ik heb dus echt nog aan niemand verteld dat ik geen werk meer heb. Alleen de vriendin voor wie ik mijn nek heb uitgestoken weet ervan, en ze moest vreselijk huilen toen ze het hoorde. Ook zij leeft nu met een geheim, want als ze met mijn vriend spreekt, moet ze doen alsof haar neus bloedt.
Mijn leven is nu een slecht toneelstuk geworden. ’s Morgens ga ik op de normale tijd de deur uit en ik kom op een aanvaardbare tijd weer thuis. Want ook de buren mogen niets vermoeden. Ik zwerf wat rond of ga naar mijn vriendin. Twee keer heb ik zogenaamd een vrije dag genomen en twee keer heb ik zogenaamd thuis gewerkt. Van de spanning ben ik al vijf kilo afgevallen.
Mijn plan is om vanaf volgende week ziek thuis te blijven. Dan kan ik wel aannemelijk maken dat ik overspannen ben. Ik heb het even uitgesteld, omdat ik het tegenover mijn vriend zo moeilijk vond om ineens ziek te zijn terwijl er helemaal niets aan de hand is. En ik wil natuurlijk niet dat hij zich zorgen gaat maken over mijn gezondheid.
Maar een paar dagen geleden vroeg hij ineens of het wel goed met me ging, omdat ik er zo slecht uitzie. Toen heb ik verteld dat ik veel hoofdpijn heb en erg moe ben. Hij vond dat we binnenkort maar eens een vakantie moesten plannen. Zo lief! Hoe ik dit dubbelleven moet blijven volhouden, daar zit ik vreselijk over in. Uiteindelijk moet ik het natuurlijk toch vertellen, maar ik hoop dat ik snel een nieuwe baan vind.
Ik heb altijd heel zuinig geleefd en heb genoeg spaargeld om een tijdje verder te kunnen. Mijn vriend en ik hebben gescheiden rekeningen, dus daar heeft hij geen zicht op. Mijn ouders hebben me van jongs af aan op het hart gedrukt dat ik mijn eigen boontjes moet kunnen doppen, dat ik nooit afhankelijk van iemand moet worden, en daar ben ik nu hen dankbaar voor. Ze zouden doodongelukkig zijn als ze hoorden wat er is gebeurd.
Het is makkelijker om het hen pas te vertellen als ik weer werk heb en als ze weten dat alles goed is gekomen. Of misschien hoef ik het ze nooit te vertellen. Wat moeten ze ermee? Het geeft alleen maar een hoop verdriet. En dit is een eenmalige misstap geweest. Ik heb mijn lesje geleerd en zal dit nooit meer doen.'
Lees ook:
