Een routineoperatie liep helemaal mis voor Matti (4), het zoontje van Tamara (33)

‘8 februari 2016. De dag dat Matti geopereerd werd aan zijn amandelen. Een ingreep die mijn zoontje onderging omdat hij vaak verkouden was en oorontstekingen had. Mijn man en ik gingen uit van een spoedig herstel, maar na een week voelde Matti zich nog steeds ellendig. Hij had pijn wanneer hij sprak en was minder actief, maar het was niets om ons zorgen over te maken. Dat waait wel over, dachten we. Nog enkele dagen uitzieken en hij is weer de oude. Maar toen ik Matti en zijn oudere zus Margot op 16 februari in bad stak, begon hij stevig te hoesten. “Zit er iets in je keel?” vroeg ik. Mijn woorden waren nog niet koud of er kwam bloed uit zijn mond. Ik nam Matti meteen uit bad en met een handdoek probeerde ik het bloed op te vangen. Hij kokhalsde meermaals en hoestte ook vleesachtige klonters op. Het leken wel kleine stukjes biefstuk. Ik was in shock en belde in volle paniek naar de pediatrie. “Waarschijnlijk zijn het nabloedingen”, stelde die persoon me in eerste instantie gerust. “Geef hem fris water, en dan zal de bloeding vanzelf stoppen.”‘

Weinig interesse van de dokter

‘Omdat ik het zekere voor het onzekere wilde nemen, vertrok ik met Matti naar de spoeddienst van het AZ Damiaan in Oostende. Het duurde een kwartier vooraleer er iemand naar ons omkeek, al is dat niet ongewoon voor een spoedafdeling en bloedde mijn zoontje op dat ogenblik niet. We werden door een verpleegster naar een aparte ruimte begeleid. Ze was nog maar net de kamer uit of Matti hoestte opnieuw bloed, waarop ik alarm sloeg. De spoedarts kwam ter plaatse, maar toonde weinig interesse. Toen ik over de klonters begon en de handdoek met bloed wilde tonen, weigerde de dokter die te bekijken. Hij zei dat hij wist wat ik bedoelde en ging de kamer uit om te overleggen met de neus-, keel- en oorarts van Matti, die besloot om opnieuw te opereren. Matti moest onder het mes, zodat ze de wonde konden hechten.’

Bloedklonter in de luchtpijp

‘Ruim anderhalf uur wachtte ik op nieuws. Ik had al twee keer aan de verpleegkundige gevraagd of ze meer wist, maar ze verzekerde me dat de operatie vlot verliep. Amper vijf minuten later kwamen er drie chirurgen mijn richting uit. Hun blik sprak boekdelen. Ik voelde dat er iets ernstig mis was en vroeg of Matti nog leefde. Ik kreeg te horen dat er complicaties waren tijdens de operatie. Een bloedklonter was in zijn luchtpijp terechtgekomen, waardoor Matti onvoldoende zuurstof kreeg en in een kunstmatige coma lag. Ik dacht dat ik gek werd en voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Geen flauw idee wat er toen nog werd gezegd, maar Matti werd diezelfde avond nog overgebracht naar het UZ Gent, waar de dokters vertelden dat zijn toestand zeer kritiek was. We zouden hem diezelfde nacht verliezen, ofwel zou ons zoontje hersendood zijn.’

Gigantisch verschil

‘Matti zweefde een tijdlang tussen leven en dood. Hij lag al drie dagen in coma toen we vernamen dat er zwellingen plaatsvonden rond zijn hersenstam. Volgens de dokters was de kans op een kwalitatief leven klein. Na drie lange weken ontwaakte hij uit zijn coma en op 14 maart 2016 startte zijn revalidatie. Eind mei mocht Matti eindelijk naar huis, en sindsdien gaan we vijf dagen per week naar het UZ Gent. De afgelopen maanden boekte hij veel vooruitgang. Hij eet en beweegt weer, maar kan niet stappen en spreken. Voor de operatie was Matti een echte kwajongen. Eentje met het hart op de juiste plaats, maar ook een kapoen met veel energie. Je moest er bij wijze van spreken de batterijen uit halen of hij viel niet stil. Vandaag is Matti niet meer hetzelfde kind. Het is een verschil van dag en nacht.‘

Zwemmen of verdrinken

‘We zaten al samen met de dokters van het AZ Damiaan, maar na een intern onderzoek beweerden ze dat er geen fouten werden gemaakt. Daar kunnen wij ons niet bij neerleggen. We hebben klacht ingediend, en het parket onderzoekt nu de zaak. We willen geen minnelijke schikking. We krijgen ons kind niet terug met een som geld. Ik wil zwart-op-wit krijgen dat de dokters een fout hebben begaan. Als de spoedarts correcte informatie had gegeven aan de chirurgen, had Matti aangepaste beademing gekregen en was deze situatie nooit aan de orde geweest. De toekomst bekijken we met een groot vraagteken. Ons leven staat immers op pauze. Mijn man en ik waren dolblij dat we uit de luiers waren. We hadden zo veel plannen met ons gezin, maar die hebben we voorlopig opgeborgen. Ook Margot heeft het moeilijk. Ze mist haar broer en was er de eerste maanden zelfs van overtuigd dat het haar schuld was dat hij begon te bloeden. Onze dochter was al een ruwe bolster, en dat is sindsdien alleen nog erger geworden. Ik mis het geluid van onze kibbelende kinderen. Ik zou grof geld geven om te weten wat er in Matti omgaat, want daar hebben wij het raden naar. Momenteel zorg ik fulltime voor ons zoontje. Dat is soms zwaar, maar Matti heeft er ook niet voor gekozen. Het is zwemmen of verdrinken, maar wij blijven zwemmen tot we de overkant bereiken.’

Tekst: Marijke Clabots