De cijfers zijn niet hoopgevend: 5% van de Belgen is slachtoffer van huishoudelijk geweld. Véél te veel. Pascale (36) bleef twaalf jaar bij een agressieve man. Ze vertelt over de wanhoop, de schaamte, maar ook over hoop en strijdvaardigheid.
'Hij was mijn eerste serieuze relatie. Ik wist niet beter, denk ik. Jarenlang werd ik vernederd en pijn gedaan. Ik kreeg klappen, stampen, duwen. Hij heeft bovenop me gezeten met een mes op mijn keel. Ik bleef, voor onze kinderen. Ik wilde dat ze een mama én een papa hadden, ook al ging ik eraan kapot.'
De derde keer vertelde ik aan de dokter wat er echt was gebeurd. Hij luisterde, ik bleef praten.
Op de spoedafdeling met drie gebroken ribben en een gebroken oogkas
'Uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis met drie gebroken ribben en een gebroken oogkas. Het was mijn derde keer op de spoedafdeling. De eerste twee keer zei ik dat ik was gevallen. De derde keer vertelde ik aan de dokter wat er echt was gebeurd. Hij luisterde, ik bleef praten. Hij heeft twee uur aan mijn bed gezeten, ik ben hem er nog altijd dankbaar voor. Hij zorgde voor de contacten met een vluchthuis waar ik met mijn kinderen heen kon. Ik ben er een week gebleven en toen toch teruggegaan naar huis. Ik wist waar ik naar terugkeerde, maar zag geen alternatieven. Hoe moest ik alleen voor mijn kinderen zorgen? Was wat mijn kinderen in het vluchthuis zagen zo veel beter?'
Het is hard geweest om opnieuw te beginnen, mijn man liet me niet zomaar gaan en bleef me maandenlang stalken.
'Na een maand wilde hij ons zoontje slaan toen die me wilde beschermen. Toen ben ik vertrokken, voorgoed. Gek, eigenlijk: voor mezelf kon ik het niet, voor mijn kinderen wél. Het is hard geweest om opnieuw te beginnen, mijn man liet me niet zomaar gaan en bleef me maandenlang stalken. Maar ik heb doorgezet, ook al lag ik soms huilend in bed. Ik heb een job gevonden, mijn kinderen en ik zijn gelukkig. Dit weekend zaten we giechelend op de zetel met zijn drieën, gewoon omdat een van hen iets grappigs zei. En ik wist dat ik de goede beslissing had genomen voor mijn kinderen. Ik had een veilig nest voor hen gebouwd. Zonder papa, maar gelukkig. Eindelijk.’
