Na jarenlang op de kermis geschoten te hebben, waagde Mieke (32) zich aan een echte schietbaan. Sindsdien toont ze als gepassioneerde schutter steeds het beste van zichzelf in de schietclub.
‘Als kind ging ik graag naar de kermis, en het schietkraam was met stip mijn favoriete halte. Mijn vader merkte al snel dat ik best wel handig was met een kermisgeweer. Waarom ga je niet naar een schietclub, zodat je het echt kan leren? vroeg hij me. Maar die stap vond ik op mijn 18de toch nog te groot. Tot ik enkele jaren later mijn vriend leerde kennen en ook hij mij tijdens een bezoekje aan de kermis complimenteerde met mijn schietkunsten. Het begon me te triggeren om het echte werk te leren. Toen ook mijn vriend daarin interesse toonde, hakten we de knoop door en zochten we een schietclub bij ons in de buurt.
Ons eerste bezoek aan de schietclub was meteen een voltreffer. We zagen in één klap al onze vooroordelen van tafel geveegd worden. De schietclub bleek helemaal geen duister oord waar alleen maar zwaar getatoeëerde hell’s angels- types of lugubere wapenfreaks rondhingen. We kwamen gewoon terecht in een fijne groep mensen waarin alle lagen van de maatschappij waren vertegenwoordigd.’
Meteen verkocht
‘En toen was het mijn beurt. De eerste keer met een echt wapen in de hand op de schietbaan staan was bijzonder spannend. Ik stond te trillen op mijn benen. Natuurlijk hadden ze me duidelijk geïnformeerd over de terugslag die het wapen teweeg kon brengen. Maar je weet pas écht wat dat betekent zodra je het zelf hebt meegemaakt. De adrenaline die na mijn eerste schot door mijn lichaam stroomde, was onbeschrijfelijk. Wat was ik trots dat ik het had gedurfd! Het is een gevoel dat nog altijd een beetje terugkomt telkens wanneer ik een nieuw wapen test.
Al bij mijn eerste schietervaring was ik verkocht. Zodra mijn vriend en ik weer in de auto stapten, beslisten we unaniem om lessen te gaan volgen om een eigen vergunning te behalen. De sfeer van de bunker waarin geschoten wordt en de echo die na elk schot weerklinkt, waren zo bijzonder. Dat deed echt iets met mij.’
Ik mag totaal gestrest aankomen op de schietclub, zodra ik één voet op de schietbaan zet, verdwijnen al mijn zorgen als sneeuw voor de zon.
Ultieme mindfulness
‘Vandaag is schieten voor mij de perfecte ontspanning. Het is een hobby die me ook de vrijheid geeft om het te doen wanneer ik daar zin in heb en er tijd voor is. Toen ik een halfjaar mijn vaste licentie had, ben ik begonnen met wedstrijden luchtpistool en sportpistool schieten.
Soms ga ik meerdere keren per week naar de schietclub, andere momenten zit daar al eens wat tijd tussen. Ik zie schieten nu eigenlijk als de ultieme vorm van mindfulness. Zodra ik naar de baan stap en mijn oorbeschermers opzet, kom ik in mijn eigen bubbel terecht. Ik pak mijn wapen uit, zet mijn speciale bril op en leg alles klaar, perfect zoals de veiligheidsvoorschriften het vragen. Die handeling is ondertussen een ritueel geworden.
Vooral tijdens wedstrijden vraagt elke stap in het proces een enorme focus die je niet toelaat om aan andere dingen te denken. Daarom is schieten voor mij zo ontspannend. Ik mag totaal gestrest aankomen op de schietclub, zodra ik één voet op de schietbaan zet, verdwijnen al mijn zorgen als sneeuw voor de zon. Dan denk ik alleen nog maar aan alle stappen die ik moet zetten om op een veilige manier te kunnen schieten. En toch hangt er een heel gemoedelijke sfeer op de baan.’`
Achter slot en grendel
‘Als schutter word je door buitenstaanders nog vaak in een negatief daglicht gezet. Dat is jammer en ook heel erg onterecht. De veiligheidsvoorschriften en reglementen waaraan een schutter zich moet houden in België, zijn bijzonder streng. Zonder medisch attest en blanco strafregister krijg je geen vergunning, en één zware verkeersovertreding kan die vergunning al op het spel zetten. Ook voor het bewaren van wapens in huis moeten we ons houden aan strenge voorschriften die thuis door de politie worden gecontroleerd. Zo moet je een eigen wapenkluis bezitten waarin de wapens ongeladen bewaard worden. De munitie moet op een andere plaats opgeborgen worden.
Zoals bij elke hobby hangt ook aan schieten een prijskaartje. Vooral de wapens zijn een investering: een wedstrijdwapen kost al snel € 1500 en je geeft natuurlijk ook nog vrij veel geld uit aan munitie. Per maand loopt dat bij ons toch al snel op tot € 100 per persoon. Als ambtenaar voor de Vlaamse overheid zien veel buitenstaanders in mij niet meteen een fervent schutter. Maar de sport is me gewoon op het lijf geschreven. Ik zie me er dan ook nog een hele tijd mee doorgaan.’
Lees ook:
