Ine verloor plots haar broer, twee dagen voor de geboorte van haar eerste kindje.
Ine: ‘Vanop mijn kraambed moest ik de begrafenis van mijn broer regelen’
Samen met haar man Jaron (26) telde Ine (26) ongeduldig af naar de komst van hun eerste kindje. Maar de roze wolk waar Ine zo naar uitkeek werd een donkere hel, toen twee dagen voor Ines dochtertje Anette werd geboren, haar broer het leven liet bij een tragisch ongeval.
‘27 mei werd ik voor de eerste keer mama. Het had een van de mooiste dagen uit mijn leven moeten worden. Ik had met mijn man Jaron op een roze wolk moeten zitten. En had samen met onze familie van deze prachtige tijd moeten kunnen genieten. Maar het draaide helaas totaal anders uit…’
‘Het was vrijdag en het weekend stond voor de deur. De vroedvrouw was ‘s morgens nog een laatste keer langsgekomen. Ik had al drie centimeter opening en kreeg stilaan de eerste weeën. Ons dochtertje zou elk moment kunnen komen. Na de middag viel ik in slaap op de zetel, en het was al halfvijf voorbij toen ik weer wakker werd. Mijn man had nog niet gebeld, en dat was vreemd. Normaal gezien belde hij me zodra hij op school vertrok en zijn werk als leraar erop zat. Dus belde ik hem zelf. Jaron klonk gejaagd en was duidelijk niet in zijn normale doen. Ik was nog niet goed wakker en besefte pas na het inhaken hoe kort Jaron klonk. Dus belde ik hem meteen even terug. Hij was zo goed als thuis, zei hij, en haakte opnieuw in. Wachtend op mijn man, opende ik de nieuwsapp op mijn telefoon. En meteen viel mijn oog op de titel “Man komt om door obus in Tielt”, met daaronder een foto van de werkplaats van mijn vader, het bedrijf waar ook mijn broer werkte.’
Geen schijn van kans
‘In één klap kreeg ik het ijskoud en ben ik als een gek naar de voordeur gerend. Jaron kwam net de oprit opgereden. Ik kon enkel schreeuwen: “Wie is het? Zeg me wie het is?”. Jaron antwoordde meteen: “Het is je broer”. Ik zakte neer op straat en zag in één klap mijn hele wereld instorten. Met mijn armen rond mijn hoogzwangere buik schreeuwde ik al huilend: “Dat kan niet, zeg dat het niet waar is! Mijn broer is dood! “.’
Het verdriet dat zich na het nieuws van de dood van mijn broer bij ons thuis verzamelde, was onwezenlijk.
‘Meteen daarna kwamen ook mijn oudere zus, die zelf vijf maanden zwanger was, samen met de twee kinderen van mijn broer bij ons toe. Het verdriet dat zich op dat moment bij ons thuis verzamelde, was onwezenlijk. Mijn broer was aan het werk bij mijn papa in de zaak. Samen met mijn vader leidt hij een bedrijf in grondwerken. Ze hadden een lading kasseistenen opgekocht die mijn broer, samen met twee werknemers, aan het sorteren was. Tussen de stenen vond hij een obus. Na zijn samenwerking met een aantal archeologen in de regio rond Ieper was mijn broer heel erg gefascineerd geraakt door oorlogen en oude wapens. Hij nam de obus meteen mee naar het magazijn, om hem verder te kunnen onderzoeken. Heeft hij de obus verkeerd gemanipuleerd, of is ze uit zichzelf ontploft? Wat er precies gebeurd is, weet niemand. Ook de politie kan hierover geen uitsluitsel geven. Hij moet op slag dood zijn geweest en maakte geen schijn van kans.’
Geboorte van Anette door immens verdriet overschaduwd
‘Na het ongeluk verzamelde heel de familie bij mijn ouders thuis. Iedereen was compleet van slag. En we haalden de vroedvrouw er opnieuw bij om mij en mijn zus te controleren. Maar gelukkig was met onze baby’s alles in orde. De dag na het ongeval moet ik een hele dag weeën hebben gehad. Maar door de intense pijn om het verlies van mijn grote broer, heb ik ze niet eens gevoeld.’
Het verdriet verlamde me. Na de geboorte heeft mijn man zo goed als alle zorg voor onze dochter op zich moeten nemen.
‘Zaterdagnacht is mijn water gebroken en zondag, net na de middag, ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ik had ondertussen al acht centimeter opening. Amper anderhalf uur later is ons dochtertje Anette geboren. Pas toen ik terug op mijn kamer was, heb ik mijn ouders opgebeld om hen het fijne nieuws te vertellen. Maar veel geluk ging daar toen niet mee gepaard. Het immense verdriet om mijn broer overschaduwde alles en zorgde ervoor dat ik totaal verlamde en tot niets in staat was. De eerste dagen na de geboorte heeft mijn man zo goed als alle zorgen voor Anette op zich moeten nemen.’
Bittere verwijten op sociale media
‘In plaats van de adressen op de geboortekaartjes van onze dochter te schrijven, adresseerde ik de doodsbrieven van mijn broer en werd vanop mijn kraambed zijn begrafenis geregeld. Voor de rest vergat ik alles. Ik zag over het hoofd om de verzekering te verwittigen dat ik bevallen was, dacht er niet aan om mijn geboortelijst vrij te geven en kwam er niet toe om de geboortekaartjes van Anette te versturen. Mijn zus heeft me zelfs moeten aanzetten om een foto van Anette op Facebook te zetten, zodat onze omgeving niet via het doodsbericht van mijn broer zou moeten vernemen dat ik bevallen was. Zelf stond ik daar niet eens bij stil.’
‘ Op nieuwssites kreeg mijn broer er ondertussen volop van langs. Er werden flagrante onwaarheden over het ongeval verspreid, en hij werd afgeschilderd als een roekeloze man. Harde woorden die ons verdriet extra bitter maakten. Maar het afscheid van mijn broer is dankzij de fantastische aanpak en mooie teksten van mijn zus toch een heel mooi moment geworden. Anette was er ook bij, en ik heb een foto van haar en haar geboortekaartje met broerlief meegegeven in de kist. Op het einde van de dienst hebben we onder de aanwezigen zakjes met zonnebloempitjes uitgedeeld, vergezeld van een tekstje, om hem te herinneren.’
Gebukt onder schuldgevoelens
‘Ondertussen zijn we bijna zes maanden verder. Zes maanden met onze prachtige dochter Anette, maar zes maanden zonder mijn grote broer. Mijn zus is ondertussen ook mama geworden van een zoontje. Dat mijn broer online zo door het slijk werd gehaald, doet nog steeds pijn. Ik heb het er moeilijk mee dat hulpverleners blijkbaar zomaar details van een ongeval doorgeven aan mensen van de pers. Nog altijd ben ik kwaad op de kranten, die niet het respect hadden om te wachten tot onze familie op de hoogte gebracht was, vooraleer ze hun nieuws verspreidden. Op die manier hebben ze ervoor gezorgd dat ik via de media heb moeten vernemen dat mijn broer was gestorven.’
Ik voel me schuldig dat ik zo veel mooie momenten van Anettes eerste weken heb gemist.
‘En ik voel me nog elke dag schuldig. Ten opzichte van mijn dochter, omdat ik zo veel mooie momenten van haar eerste weken heb gemist. En tegenover mijn man, die zo veel van de zorg voor Anette op zich heeft moeten nemen. Een onwaarschijnlijk liefdevol gebaar, waar ik hem eeuwig dankbaar voor ben. En ten opzichte van mijn zus, die het afscheid van onze broer bijna volledig alleen heeft moeten plannen en dat zo geweldig heeft gedaan terwijl ze ook zwanger was. Ik ben zo trots op haar.’
‘Een hele zomer lang hebben verschillende mensen ons foto’s gestuurd van hun tuin vol zonnebloemen, en ook in onze tuin bloeiden ze weelderig. Zulke tekenen van troost geeft ons nu hoop voor de toekomst, en helpen mij om samen met ons dochtertje vol goede moed te blijven vooruitkijken.’
Foto’s: Leen Van den Meutter
Meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
