Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© Getty

'Ik wilde mijn gsm opladen toen het opeens muisstil werd in de bar. Ik begreep niet wat er gaande was, dus draaide ik mij om en keek recht in de ogen van de overvaller.'

Hélène (26) maakte tijdens haar Erasmus een gewapende overval mee en draagt daar nog steeds de gevolgen van

Jolien Meremans
Jolien Meremans Webjournalist


Op Erasmus gaan, het wordt steeds eenvoudiger én belangrijker, want een buitenlandse ervaring staat nu eenmaal goed op je cv. Hoewel op Erasmus gaan voor vele studenten een jeugddroom en must is, komt niet iedereen met toffe herinneringen en mooie foto’s naar huis. Ook Hélène kijkt met een dubbel gevoel terug op haar Erasmus.



Ze had er ontzettend veel zin in en was klaar om de wereld te tonen wat ze in haar mars had, maar de Erasmus van Hélène draaide uit op een nachtmerrie. Ze maakte een gewelddadige gewapende overval mee en draagt daar tot op de dag van vandaag de gevolgen van.

Liefde op het eerste gezicht


‘Toen ik net startte op de hogeschool had ik een fijne relatie. Mijn lief en ik besloten dat we onze stage zouden gebruiken om nog één keer zonder elkaar te reizen, voordat we na het afstuderen aan een gezin zouden beginnen. Uiteindelijk bleef onze relatie niet duren en zetten we een punt achter ons sprookje nog voordat we op Erasmus vertrokken. Toch moest en zou ik op reis vertrekken: ik had geen relatie, geen gezin en niemand om rekening mee te houden. Het ideale moment om nog even voluit te leven, dus.’

‘Ik was al jaren verliefd op Italië: het land en de taal wisten mij al op een heel jonge leeftijd te fascineren en daarom besloot ik om daar een stageplaats te zoeken. Ik studeerde “Audiovisuele Media”, dus het was geen lachertje om zelf een stageplaats te vinden, want die zijn nu eenmaal beperkt, en al helemaal in de richting die ik volgde. Toch lukte het mij relatief snel om een bedrijf te vinden waar ik welkom was en kon ik zonder zorgen op het vliegtuig stappen, of dat dacht ik toch.

Het was opeens muisstil in de bar. Ik begreep niet wat er gaande was, dus draaide mij om en keek recht in de ogen van de overvaller.


‘De eerste weken leek het wel alsof ik met mijn gat in de boter gevallen was. Ik werd meteen hartelijk onthaald door de familie die mij een slaapplaats en eten gaf en zij stelden mij meteen gerust. Ze hielpen mij met de praktische kant van de zaak en verzekerden mij dat ze mij zouden helpen met het vinden van de juiste vrienden en kennissen. Mijn geluk kon niet op, tot ik op die ene avond besloot om samen met mijn collega’s na het werk nog iets te gaan drinken.’

Geweer


‘Een van mijn collega’s was jarig. Omdat we maar met drie op een bureau werkten, waren we redelijk gehecht aan elkaar en besloten we om na de werkuren een glas te klinken op haar verjaardag. In Italië is het gebruikelijk om ’s avonds koffie te drinken en daarom gingen we naar onze vertrouwde koffiebar om gezellig na te praten. Ik wilde er mijn gsm opladen toen het opeens muisstil werd in de bar. Ik begreep niet wat er gaande was, dus draaide ik mij om en keek recht in de ogen van de overvaller.’

‘Hij gaf enkele bevelen in het Italiaans en terwijl iedereen aan de linkerkant van de bar liep, verstijfde ik van de angst. Hij richtte zijn revolver op mij en riep iets in het Italiaans. Ik begreep niet wat hij beviel en ging ervan uit dat ik bij de groep gijzelaars moest gaan staan, maar had het mis. Hij bedoelde duidelijk iets anders, want in een fractie van een seconde richtte hij zijn geweer niet meer op mij, maar drukte hij het tegen mijn voorhoofd.

Ik ging ieder weekend werken om mijn therapie te kunnen betalen.


‘Iemand probeerde hem uit te leggen dat ik geen Italiaans sprak en uiteindelijk liet hij zijn wapen zakken. Hoelang de overval precies heeft geduurd, is voor mij tot op de dag van vandaag een groot raadsel. Het leek wel uren te duren, maar de man is hooguit een paar minuten binnen geweest. De politie kwam amper vijf uur later opdagen. Omdat ik geen Italiaans sprak, konden ze mij niet helpen en werd er geen verklaring genoteerd. Ze bestempelden de gebeurtenis als een futiliteit, en de overvaller? Die loopt hoogstwaarschijnlijk nog steeds op vrije voeten.’

Posttraumatisch stresssyndroom


‘Na de overval moest ik nog een maand in Italië verblijven. Ik heb het ontzettend moeilijk gehad in die periode en had elke nacht minstens twaalf nachtmerries. Dat weet ik, omdat ik elke keer wanneer ik wakker schrok een streepje trok. Zelf was ik niet meer in staat om nog op een normale manier na te denken en niemand vertelde mij wat ik moest doen om hulp te zoeken. Ik wist niet dat ik de Belgische ambassade moest contacteren om bijstand te krijgen en bleef nog een maand lang zonder enige ondersteuning van buitenaf in mijn cocon zitten.’

‘Ik had kunnen terugkeren én psychologische hulp kunnen krijgen. Meteen en gericht. Ik heb die informatie nooit gekregen en zocht pas maanden na het voorval voor het eerst om hulp. Mijn lichaam en geest waren toen al volledig uitgeput. Ik ging ieder weekend werken om mijn therapie te kunnen betalen, waarvan je in België nauwelijks iets terugbetaald krijgt. Die regel geldt enkel voor mensen met een depressie en bij mij werd het posttraumatisch stresssyndroom vastgesteld. Ik moest dus alles zelf betalen. Op vlak van psychologische hulp hebben we hier nog veel te verbeteren, want ook de kosten maken de drempel nóg groter.’

Ik ben ontzettend gegroeid sinds de reis. Ik kan veel beter relativeren en zou het zelfs een tweede keer willen proberen.


‘Mijn vrienden en familie hebben ontzettend veel te verduren gekregen. Ik wilde niet over de overval praten, maar tegelijkertijd verwachtte ik wel dat ze mij begrepen. Ik kan al lang niet meer tellen hoe vaak ik “Oké, het is gebeurd, maar je moet verder met je leven” heb moeten aanhoren, alsof ik dat zelf niet besefte. Ik neem het hen natuurlijk niet meer kwalijk. Ik heb dankzij mijn psycholoog geleerd dat mijn overval ook hier in België had kunnen gebeuren. Ik was gewoon op het verkeerde moment, op de verkeerde plaats. Puur ongeluk. En dat maakt dat ik nu met een fijn gevoel kan terugkijken op de leuke ervaringen daar.’

Fotoserie


‘Daarom raad ik het, ondanks mijn nare ervaring, iedereen aan. Ik ben ontzettend gegroeid sinds de reis. Ik kan veel beter relativeren en zou het zelfs een tweede keer willen proberen. Ga ik later met een bang hartje toekijken hoe mijn kinderen op Erasmus vertrekken? Tuurlijk, maar ik zal mijn angst opzij kunnen zetten en zowel hen als mijzelf gerust kunnen stellen. Dat is iets wat ik intussen als geen ander kan.’

Na mijn Erasmus ontwikkelde ik een fotoserie rond de overval. De jurk die ik droeg tijdens de overval gebruikte ik in een paar van mijn kunstwerkjes als een soort “tweede vel”. Als ik nu naar de reeks kijk, begrijp ik nog meer wat ik toen wilde zeggen, maar niet kon vertellen. En hoewel de jury mijn fotoserie niet kon appreciëren, ben ik er nog steeds ontzettend trots op.’

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '