Een banaal ongeluk met een stukje vlees joeg Vanessa’s (32) zoontje Mauro (2) bijna de dood in, en haalde het leven van haar gezin volledig overhoop. Ze proberen de traumatische ervaring nu een plaats te geven.
‘Ons dochtertje Estée was anderhalf jaar oud toen mijn man en ik beslisten om aan een tweede kind te beginnen. Een gezinsuitbreiding die uiteindelijk groter werd dan we in eerste instantie gedacht hadden. Ik werd zwanger van een tweeling, en aan dat idee moest ik toch even wennen. Mijn man werkt als arbeider in vijf verschillende ploegen in een parketbedrijf, en ik heb een eigen zaak als nagelstyliste. Onze dagen zijn goed gevuld. Als ik buiten de uren van de school of crèche aan het werk ben, blijven de kindjes regelmatig bij mijn ouders.’
Vóór ik onze kindjes naar mijn papa bracht, had ik nog een foto op Facebook gepost van hen drieën, met de boodschap: “eindelijk rust”.
‘Die bewuste paasmaandag, vorig jaar, was dat ook het geval. Vóór ik onze kindjes naar mijn papa bracht, had ik nog een foto op Facebook gepost van hen drieën, met de boodschap: “eindelijk rust”. Ons zoontje Matthi heeft een immuniteitsstoornis en ook bij Mauro vermoeden ze dat de stoornis zich ontwikkelt. Daardoor hebben we de eerste maanden van hun leven regelmatig met de tweeling in het ziekenhuis moeten verblijven. Maar rond Pasen vorig jaar was de situatie eindelijk een beetje gestabiliseerd en voelden mijn man en ik ons voor het eerst een volmaakt gelukkig gezin.’
“Mauro ademt niet meer, je moet meteen komen”, stamelde mijn vader aan de telefoon.
‘Blijgezind wilde ik aan mijn tweede klant van de dag beginnen, toen ik plots telefoon kreeg van mijn vader. “Hij weet niet goed wat hij moet aanvangen met de medicatie van de kinderen”, dacht ik. Maar zodra ik zijn stem hoorde, besefte ik dat er meer aan de hand was. “Mauro ademt niet meer, je moet meteen komen”, bracht hij uit. Totaal in paniek ben ik naar mijn man gelopen, die in de keuken zat. Amper vijf minuten later zaten we al in de auto, op weg naar mijn vader.’
Helemaal blauw
‘Toen we daar aankwamen, was de ambulance er al en werd Mauro volop gereanimeerd. Het beeld van ons zoontje van amper veertien maanden, in ontbloot bovenlichaampje, met daarnaast een arts met defibrillators in de hand, staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Ik barstte in tranen uit en wilde mijn lieverd zo graag vastnemen, maar ik kon niets anders doen dan lijdzaam toekijken hoe ze hem weer tot leven probeerden te wekken. Uiteindelijk zijn de dokters er min of meer in geslaagd om Mauro’s ademhaling te stabiliseren en meteen daarna werd hij in allerijl naar het ziekenhuis vervoerd en binnengebracht via de spoedafdeling.’
Pas toen Mauro in het ziekenhuis geïntubeerd werd, merkten ze dat er iets vastzat in zijn luchtpijp.
‘In het ziekenhuis polsten de dokters bij mijn vader naar zijn verhaal. Maar die kon enkel antwoorden dat hij geen flauw idee had van wat er gebeurd was. Mauro zat op de grond, mooi te spelen en viel kort daarna in slaap. Toen mijn stiefmoeder hem wilde oppakken en in de zetel leggen, was hij al helemaal blauw geworden. Voor mijn vader was het allemaal één groot raadsel. Pas toen Mauro in het ziekenhuis geïntubeerd werd, merkten ze dat er iets vastzat in zijn luchtpijp. Uit zijn keel werd een Mayaworstje van 1 centimeter dik en zo groot als een stuk van 2 euro gehaald. De dag voordien waren de kindjes van mijn zus bij mijn vader blijven eten. Waarschijnlijk werd het stukje worst bij het opkuisen over het hoofd gezien en heeft Mauro dat gevonden. Ons zoontje had duidelijk erg veel pijn, daarom besloot de dokter om hem een kunstmatige coma te brengen. Meteen daarna werd hij overgebracht naar het universitair ziekenhuis.’
Kwaad op pa
‘Hoe konden mijn vader en stiefmoeder in hemelsnaam over het hoofd hebben gezien dat Mauro dat worstje vond en in zijn mond stopte… Een klein kind zoals hij. Ik kon die gedachte onmogelijk bedwingen. En tot op de dag van vandaag kunnen mijn man en ik nog altijd niet begrijpen hoe het mogelijk was dat mijn vader en stiefmoeder niet gehoord hebben dat Mauro aan het stikken was. Zoiets gebeurt echt niet geluidloos. Hoe erg dat ook mag klinken, diep vanbinnen neem ik mijn papa dat nog altijd kwalijk. Drie dagen na Mauro’s ongeluk heb ik er met hem over proberen praten. Ik ga ervan uit dat hij zich schuldig voelt over wat er gebeurd is. Maar we slagen er niet in om daar ernstig over door te spreken.’
Diep vanbinnen neem ik mijn papa het nog altijd kwalijk dat zoiets is kunnen gebeuren.
‘Nadat hij drie dagen in kunstmatige coma had gelegen, werd de medicatie afgebouwd, zodat Mauro opnieuw wakker zou worden. Maar uiteindelijk heeft het daarna nog drie dagen geduurd voor Mauro effectief uit de coma is ontwaakt. Zodra hij volledig stabiel was, werd hij weer overgebracht naar het ziekenhuis bij ons in de buurt, en twee dagen later mocht hij mee naar huis.’
Midden in de nacht schrok Mauro wakker, krijste hij van angst luidkeels het hele huis bij elkaar en was hij ontroostbaar.
‘Maar daarmee was het leed jammer genoeg nog niet geleden. Vanaf de eerste seconde dat hij wakker was, merkte ik al dat Mauro niet meer dezelfde was als voordien. Midden in de nacht schrok hij wakker, krijste hij van angst luidkeels het hele huis bij elkaar en was hij ontroostbaar. Alsof hij in zijn slaap alles opnieuw beleefde. Hij vertoonde ook een ernstige vorm van verlatingsangst. Als ik nog maar naar het toilet wilde gaan, schoot hij in paniek en wilde hij het koste wat het kost bij mij blijven. Kort daarna begon er zich in zijn gedrag duidelijk een patroon van aantrekken en afstoten te ontwikkelen: hij begint te huilen en ik ga hem troosten. Die troost wijst hij halsstarrig af, maar als ik uiteindelijk opgeef en hem met rust wil laten, begint hij nog harder te huilen, en wil hij absoluut dat ik bij hem blijf.’
Wanneer mijn vader na het ongeval op Mauro babysitte, belde ik om het uur om te checken of alles in orde was.
‘Ons zoontje, een maand na het ongeval, voor het eerst opnieuw achtergelaten bij mijn vader en stiefmoeder, was niet makkelijk. In het begin belde ik om het uur om te checken of alles in orde was. Ik wist dat ik daarin misschien overdreef, maar het was gewoon sterker dan mezelf. Mijn vader leek het wel te begrijpen. Hij heeft er nooit iets over gezegd.’
Bang voor hersenschade
‘Naarmate de tijd vorderde, liep de situatie almaar meer uit de hand. Omdat Mauro ’s nachts niet meer kon slapen, werd hij al snel ook overdag bijzonder lastig. En ook stappen kon hij niet meer zoals voordien. Hij viel regelmatig en liep overal tegenaan. Eerst dachten we dat er iets mis was met zijn ogen. Maar toen dat niet het geval bleek te zijn, hebben we uiteindelijk om een hersenscan gevraagd om te kunnen vaststellen of Mauro misschien hersenschade opgelopen had. Tot nader orde blijkt dat niet het geval te zijn, maar ik ben daar toch nog altijd niet helemaal gerust op.’
Wat we ook probeerden, Mauro bleef ’s nachts ontroostbaar.
‘Blijven werken was voor mij geen optie meer in die omstandigheden. Dus zette ik, zes maanden na Mauro’s ongeval, noodgedwongen mijn zaak stop. Ik deed mijn uiterste best om Mauro ’s nachts te troosten en te kalmeren. En overdag probeerde ik daarnaast ook een zo goed mogelijke moeder te zijn voor onze andere twee kinderen. Maar wat we ook probeerden, Mauro bleef ’s nachts ontroostbaar. We hebben er zelfs een kinderpsycholoog bijgehaald om Mauro via slaaptherapie weer rustig te krijgen. Maar dat leverde niet het gehoopte succes op. Langzaam maar zeker verloor ik alle moed. En zakte ik, mede dankzij een chronisch slaaptekort, weg in een depressie.’
Uit huis geplaatst
‘Toen ook onze oudste dochter Estée vier maanden geleden op een negatieve manier om aandacht begon te vragen en bij momenten zelfs zei dat ze een andere mama wilde, ben ik gebroken. Als moeder voelde ik me compleet gefaald. Terwijl ik rationeel gezien wel weet dat ik alles gedaan heb wat in mijn macht lag. Als we ons gezin overeind wilden houden, zat er niks anders op dan drastische maatregelen te nemen. In samenspraak met de kinderpsycholoog en de kinderarts hebben we daarom anderhalve maand geleden beslist om Mauro tijdelijk te laten opnemen in een Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning (CKG). Mijn kind uit huis moeten laten gaan, was voor mij als moeder een verschrikkelijk moeilijk moment. Ik wist dat ik alles gedaan had wat ik kon, maar toch kon ik mijn kind niet langer aan. Mauro wordt in het CKG nu 24 op 24 uur opgevolgd en krijgt opnieuw een normaal leef- en slaappatroon aangeleerd. Daarnaast krijgt hij ook Bobaththerapie om zijn bewegingspatroon en evenwicht beter onder controle te krijgen.’
Mijn kind uit huis moeten laten gaan, was voor mij als moeder een verschrikkelijk moeilijk moment.
‘Oorspronkelijk werd Mauro voor zes weken opgenomen in het CKG, maar dat verblijf werd ondertussen al twee keer verlengd en is nu omgezet naar een lang residentieel verblijf. Thuis krijgen we vanuit het CKG nu crisisbegeleiding, die ervoor zorgt dat we langzaamaan kunnen toewerken naar de thuiskomst van Mauro. Ook met mij gaat het stilaan weer de goede kant op. Ik kan het weer aan om zelf voor de kindjes te zorgen en probeer weer zo goed mogelijk structuur te brengen in ons leven, zodat ik op termijn ook mijn job als nagelstyliste weer kan oppikken.’
Financiële aderlating
‘Het tragische ongeval van Mauro heeft ook op financieel vlak zijn sporen nagelaten. Onze hospitalisatieverzekering betaalt niet alle medische onkosten terug, en ik kan al een hele tijd geen geld meer verdienen. We zijn volop aan het bouwen en moeten nu noodgedwongen een aantal dingen opgeven in ons nieuwe huis. Gewoon omdat de kosten te hoog oplopen. Maar ook als koppel hebben we de voorbije twee jaar zwaar onder druk gestaan. Gelukkig zijn mijn man en ik altijd op elkaar blijven vertrouwen en zijn we elkaar altijd blijven steunen.’
Van de buitenwereld krijgen we soms negatieve reacties. Alsof ik mijn kind dump uit gemakzucht of wij een gezin marginalen zijn.
‘Van de buitenwereld krijgen we soms wel negatieve reacties nu Mauro tijdelijk uit huis geplaatst werd. Alsof ik mijn kind dump uit gemakzucht of wij een gezin marginalen zijn. Maar niemand weet echt hoe zwaar wij het de voorbije jaren hebben gehad door de veelvuldige ziekenhuisopnames van Matthi en Mauro en het tragische ongeval van Mauro. Maar mijn psycholoog drukt me op het hart om me daar niet door te laten beïnvloeden.’
Mijn psycholoog zou graag een groepsgesprek houden met mijn vader en stiefmoeder, zodat we de schuld- en wrokgevoelens kunnen uitpraten.
‘Ik probeer de toekomst nu zo positief mogelijk te bekijken. Als alles goed blijft gaan, zou Mauro volgens de begeleiders van het CKG binnen enkele weken weer thuis kunnen komen wonen. Hij zal wel nog een tijd onder begeleiding moeten blijven van de kinderpsycholoog om zijn trauma te leren plaatsen. En mijn psycholoog zou binnenkort graag een groepsgesprek houden met mijn vader en stiefmoeder, zodat we de schuld- en wrokgevoelens die door de situatie tussen ons in zijn komen te staan, deftig kunnen uitpraten en een plaats geven. Maar daar wil mijn vader voorlopig niet aan meewerken.’
Wanneer kan je een beroep doen op het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning?
Johan Feskens, directeur van het CKG Mechelen en Willebroek: ’Ouders die problemen ondervinden met de opvoeding van hun jonge kinderen (tussen 0 en 12 jaar) kunnen langskomen in het centrum. De meeste begeleidingen vinden thuis plaats. Een gezinsbegeleidster komt dan één of meerdere keren per week op huisbezoek gedurende enkele weken tot maanden. Daarnaast biedt het CKG ook residentiële opvang in kleine leefgroepen. Soms vanwege een crisissituatie, andere keren vanwege een tijdelijke stresssituatie zoals bijvoorbeeld een depressie van een van de ouders. Ouders kunnen zelf vragen om hun kind tijdelijk op te vangen. Maar ook andere diensten zoals de jeugdrechtbank kunnen een beroep doen op het centrum. Na een oproep van het provinciaal Crisismeldpunt-18 worden kinderen in nood door de jeugdrechter of het OCMW doorverwezen voor een dringende opname. Tijdens die opvang verblijven ze in een kleine leefgroep van acht tot tien kindjes. Tijdens die opvang wordt er gekeken of er eventueel verdere, gespecialiseerde, opvang en begeleiding nodig zijn, of de kinderen gewoon terug naar huis kunnen. Ouders worden tijdens de opvang zo goed mogelijk betrokken bij de begeleiding. Zo kunnen ze bijvoorbeeld zelf een badje komen geven. De opvang kan voor een korte of langere periode zijn, en gaat steeds samen met een begeleiding van het gezin. Met het CKG stellen wij altijd als doel om het kind zo snel mogelijk te kunnen laten terugkeren naar de vertrouwde thuissituatie. Als derde optie kunnen ouders deelnemen aan groepstrainingen zoals Triple P (Positive Parenting Program) en Stop4-7. Een groepstraining, zoals Stop4-7, is een sociale vaardigheidstraining voor kindjes van 4 tot 7 jaar met gedragsmoeilijkheden.
Ook voor kinderen die niet in gevaar zijn
‘Ook de ouders en de leerkracht van de school worden intensief betrokken bij deze training. Voor gezinnen in kansarmoede is er een specifiek groepsaanbod, Cedes. Elk gezin met jonge kinderen tot twaalf jaar dat kampt met opvoedingsproblemen, kan bij het CKG aankloppen voor hulp. Vaak wordt er gedacht dat alleen kinderen uit een gevaarlijke omgeving of een problematisch milieu in onze opvang terechtkomen, maar dat is zeker niet zo. Trainingen zoals de Triple P zijn heel populair in de meest uiteenlopende gezinssituaties. Onze diensten zijn voor iedereen toegankelijk.’
Meer info via: www.ckg.be, www.stop4-7.be, www.triplep.be en www.cedes-ed.org.
