Het is een nacht die je leven voor altijd verdeelt in voor en na. Een nacht die je hoopt nooit mee te maken. ‘Natuurlijk wist ik dat het foute boel was toen ik de deur opendeed', zegt Els. 'Drie uur ’s nachts, politie en iemand van slachtofferhulp. “Mevrouw, mogen we binnenkomen?”, vroegen ze.'
'Ik weet nog dat ik in die paar seconden van de voordeur naar de woonkamer probeerde te bedenken wat ik met ons dochtertje moest doen. Wie kon ik op dit uur bellen om haar op te vangen terwijl ik naar het ziekenhuis zou gaan? Zo groot was de shock dus, dat ik nog dacht dat ik naar het ziekenhuis zou gaan...
Dirk moest werken tot twee uur. Hij heeft blijkbaar een klapband gekregen en is frontaal tegen een verlichtingspaal gevlogen. Hij was op slag dood.
De agente moest het keer op keer herhalen. Ik bleef maar “dood?” prevelen. Geen tranen, geen geschreeuw, alleen maar dat ene woord dat in mijn hoofd leek te donderen. Dood.
Ik heb mijn moeder en zus gebeld. Ze zijn allebei in hun wagen gesprongen en naar ons huis gereden. Ik vertelde hen wat de politie mij had verteld, maar het leek over iemand anders te gaan.’
Dit kon niet
‘Dit kon mij niet gebeuren. Niet mij en Dirk. We hadden zo hard moeten vechten voor onze liefde. Ik leerde hem drie jaar ervoor kennen toen hij nog in een relatie zat. Hij kwam bij ons werken, en vanaf dag één vond ik hem leuk. Ik voelde hoe ik zijn gezelschap opzocht. Toen ik hoorde dat hij een relatie had, deed het echt pijn. Ik probeerde wat afstand te nemen, maar ik werd als een magneet naar hem toegetrokken. En de aantrekkingskracht was wederzijds.
Acht maanden hebben we het volgehouden, toen kuste hij me vol op mijn mond. Om me daarna triomfantelijk aan te kijken. “Godverdomme, eindelijk zeg”, zei hij. En daarmee was de kous af. Hij zou weggaan bij zijn vriendin zodat we samen verder zouden kunnen.'
'Zijn ex kon de breuk niet verkroppen en probeerde ons uit elkaar te drijven. Door me zwart te maken bij Dirks ouders, door roddels te verspreiden – we wonen in een dorp, zulke dingen gaan snel rond. Zo lanceerde ze het bericht dat ik Dirk bedroog, op zijn geld uit was en iets tegen haar had en Dirk alleen maar probeerde te versieren om haar een loer te draaien. Als we naar ons stamcafé gingen, stond ze er ook, om aandacht te trekken. De ene keer met een huilbui, de andere keer door me fysiek aan te vallen.
Ze ging ver, die vrouw. Het zorgde voor spanningen tussen ons. Ik nam het Dirk kwalijk dat hij lief bleef tegen haar. Als hij haar op haar plaats zou zetten, zou ze wel ophouden met haar gestook, vond ik. Maar zo was Dirk nu eenmaal: een hele lieve man. Hij wilde haar niet kwetsen. Hij probeerde constant te bemiddelen.’
1 nacht alleen
‘Zijn ouders accepteerden me niet, en ook wat dat betrof, nam hij niet echt een standpunt in. Onze liefde was groot, maar het leek er even op dat ze niet -bestand was tegen zo veel druk van buitenaf.
Op een gegeven moment, we waren twee jaar samen, ging ik terug naar huis. Een breuk was het niet voor mij, ik had gewoon even tijd nodig om na te denken over ons. Ik was amper een dag thuis toen ik besefte dat Dirk de ware was voor mij. Ik miste hem verschrikkelijk.
Ik ben nog een nacht bij mijn ouders gebleven om echt goed na te denken, tot rust te komen na de woelige voorbije jaren.
Wat heb ik daar nu spijt van. Het is een stom detail voor veel mensen, maar ik kan de haren uit mijn hoofd trekken als ik denk aan die twee gemiste nachten met Dirk. Nu kan ik nooit meer tegen hem aankruipen. Ik kan nooit meer snuffelen aan zijn borst, zoals ik dat zo graag deed. Ik zei hem altijd dat hij zo lekker rook. Zelfs als hij een hele nacht had gewerkt of twee uur in de fitnessclub had gezeten, rook hij nog lekker. Daar moest hij altijd zo om lachen...
Het waren dat soort gedachten die ik had, die nacht. De politie weg, mijn moeder en zus bij me. Ze probeerden me te troosten, maar ik hoorde hen maar half. Ik kon alleen maar denken aan alle dingen van Dirk waar ik zo van hield. Hoe hij me 'moppie' noemde. In het begin had ik hem daarmee uitgelachen, omdat het zo’n Nederlands woord was, maar intussen was ik zo verknocht geraakt aan zijn koosnaampje voor mij.'
'Ik dacht aan hoe hij me gék kon maken met zijn besluiteloosheid, maar hoe hij me altijd weer kon ontroeren als hij me dan zo hulpeloos aankeek. Dirk was geen perfecte man. Maar voor mij was hij wel perfect. Dat besefte ik in die nacht. En dat ben ik sinds dan blijven beseffen. Hij is er nu een jaar en drie maanden niet meer. Ik mis hem nog elke dag. De hele dag door. Het is alsof de pijn erger wordt, ze neemt niet af. Ik mis hem godverdomme zo hard.
Ik mis wat we samen hadden en zouden hebben. “Ooit trouw ik met je”, zei hij altijd. Hij was nooit getrouwd, had het altijd “romantische zever” gevonden. Maar met mij wilde hij het wel. “Ik wil je mijn vrouw kunnen noemen”, zei hij dan.
We hadden onze dochter samen, die hij mee had moeten zien opgroeien. Ze was een jaar toen hij stierf, ze kent hem niet meer. Elke avond, voor ze gaat slapen, gaan we naar Dirks foto om dag te zeggen aan papa.
Elke dag vertel ik haar over haar papa. Maar ik weet ook dat ze alleen maar zal opgroeien met mijn woorden over hem. Ze zal zich zijn knuffels niet meer herinneren. Ze zal niet meer weten hoe hij praatte, hoe gek hij op haar was. Hij zal voor haar een schim zijn, een verhaal. En ook dat doet pijn.’
Mijn hart is mee gestorven
‘Het waren allemaal dingen die ik besefte die nacht. Hoe wazig het allemaal ook was, mijn gedachten waren glashelder. Ik besefte: mijn leven is voorbij. De enige reden waarom ik er nog ben, is voor onze dochter. Zij is mijn reden van bestaan. Net zoals Dirk dat vroeger was.
Misschien deed dat nog het meeste pijn die nacht: het besef dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Mijn grote liefde, de man die ik altijd had gezocht, was dood. Niemand kan hem ooit vervangen. Niet eens omdat Dirk zo uniek was, maar omdat ik nooit meer iemand anders wil. Wat ik heb gevoeld in de nacht van zijn dood, wil ik nooit meer voelen. Mijn hart is er toen uitgerukt. Op de grond gegooid en vertrappeld.
Mijn tranen zijn opgedroogd sinds dan – ik heb er zo veel gehuild, ooit moest het ophouden – en ik lach weer met vriendinnen of de schattige toeren van onze dochter. Maar mijn hart, dat lacht niet meer. Mijn hart is meegestorven met Dirk die nacht, zo lijkt het...’
Lees ook:
