Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

‘Het was voor mijn omgeving heel moeilijk om te begrijpen dat ik het zwaar had. “Ik had nu een kind, dus ik moest maar gelukkig zijn."'

Cindy (40) verloor haar eerste kindje en kreeg na de bevalling van haar tweede een postnatale depressie

Jolien Meremans
Jolien Meremans Webjournalist

Een postnatale depressie, het lijkt voor veel toekomstige mama’s een ver-van-mijn-bedshow. Toch leeft niet elke mama na de bevalling, hoe graag ze het ook zou willen, op een roze wolk. Ook Cindy raakte het noorden kwijt na de bevalling van haar tweede kindje. Vandaag deelt ze haar verhaal, omdat ze ook andere mama’s duidelijk wil maken dat het oké is om op een grijze wolk te leven.


‘Mijn man en ik kunnen heel moeilijk kindjes krijgen. Volgens de artsen kreeg onze kinderwens enkel via ivf een kans. Toen ons eerste kindje tijdens de bevalling overleed, dachten we dat we onze kinderwens zouden moeten opbergen, maar toen raakte ik via ivf toch zwanger van Xandres. Mijn geluk kon niet op, maar was van korte duur, want Xandres werd drie maanden te vroeg geboren, wat betekende dat hij heel lang in het ziekenhuis moest blijven liggen voordat ik hem mee naar huis mocht nemen. Dat was voor mij een bijzonder moeilijke periode. Toch viel ik pas daarna in een postnatale depressie.’

Courgettes


‘Ik had mijn verdriet heel lang opgekropt en eenmaal Xandres mee naar huis mocht, viel ik in een zwart gat. Ik weende elke dag, omdat ik niet wist wat ik met hem moest aanvangen. Hij was een huilbaby en is nadat hij naar huis mocht nog zeven keer opgenomen in het ziekenhuis. De problemen leken alleen maar groter te worden en ik was oververmoeid, omdat ik constant schrik had om ook hem te verliezen.’

‘Toen ik Xandres voor de allereerste keer uit handen gaf en hem voor een avondje bij mijn schoonouders achterliet, voelde ik voor het eerst dat er iets niet pluis was. Xandres had een overgevoelig maagje en een van de dingen die ik vaak voor hem klaarmaakte, waren courgettes. Toen ik die bewuste avond aan het koken was, wist ik plots niet meer hoe ik courgettes moest snijden. Het leek wel alsof ik een kortsluiting in mijn hoofd had en de wereld eventjes bleef stilstaan. Toen besefte ik het: “Ik heb een probleem.”’

Toen ons eerste kindje tijdens de bevalling overleed, dachten we dat we onze kinderwens zouden moeten opbergen.


‘Mijn partner en ik hebben toen meteen onze vroedvrouw gebeld en ook zij bevestigde mijn vermoeden: ik had een probleempje. Na dat telefoontje heb ik mij een tweetal weken laten opnemen zonder Xandres. Pas nadat ik er klaar voor was, werden we samen opgenomen in de “moeder & baby”-afdeling. Het was voor mij heel moeilijk om te aanvaarden dat ik een probleem had en dat dat probleem bij mijn kind lag. Het voelde alsof ik voor een tweede keer gefaald had.’

Op natuurlijke wijze


‘Het was voor mijn omgeving heel moeilijk om te begrijpen dat ik het zwaar had. “Ik had nu een kind, dus ik moest maar gelukkig zijn.” Zo werkt het, ondanks dat ik dat in het begin ook tegen mijzelf zei, niet. Gelukkig kon ik heel goed praten met de vrouwen die ik tijdens mijn therapie leerde kennen. Ik ontdekte toen voor het eerst dat het helemaal geen schande is om een postnatale depressie te hebben.’

‘Het was wel pas na mijn ontslag uit het ziekenhuis dat ik besefte dat het de goede kant uitging. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om naar huis te gaan, omdat ik schrik had om te hervallen. Uiteindelijk bleek ik toch sterk genoeg te zijn en kon ik ten volle van het mama zijn genieten. Mijn man en ik besloten samen om na Xandres te stoppen met de ivf-behandelingen, omdat we zo’n zware periode niet nog eens wilden meemaken. Ik nam het zekere voor het onzekere en maakte een afspraak om een spiraaltje te laten steken. Toen gebeurde het onmogelijke: de gynaecoloog vertelde mij dat ik opnieuw zwanger was, en dat op “natuurlijke” wijze.’

Ik had mij tijdens mijn zwangerschap mentaal voorbereid op een nieuwe depressie en ben inderdaad heel eventjes hervallen, maar kon relatief snel uit de put kruipen.


‘Dat nieuws sloeg natuurlijk in als een bom. Ik was helemaal niet klaar om nog eens mama te worden en zo’n donkere periode door te spartelen. Tijdens die zwangerschap heb ik dan ook heel veel schrik gehad. Ik wilde niet nog een kindje verliezen, had schrik dat het baby’tje opnieuw te vroeg geboren zou worden en zag met tegenzin uit naar de periode die na de bevalling zou volgen.’

‘Kleine spruit’


‘Uiteindelijk is Xandres zijn broertje vijf weken te vroeg geboren. Ik had mij tijdens mijn zwangerschap mentaal voorbereid op een nieuwe depressie en ben inderdaad heel eventjes hervallen, maar kon relatief snel uit de put kruipen, omdat we er nu wél op tijd bij waren. Dat is een heel belangrijke boodschap die ik wil verspreiden: als je voelt dat het niet meer gaat, trek dan meteen aan de alarmbel.’

‘Ik vind het belangrijk om nu ook andere vrouwen te helpen met mijn verhaal. Het is verschrikkelijk om door iedereen gefeliciteerd te worden met “je kleine spruit”, terwijl je je diep vanbinnen helemaal niet zo goed voelt. Stel daarom grenzen. Als het niet gaat, dan gaat het niet. Als dat betekent dat je vrienden en familie de deur moet wijzen en geen cadeautjes of kaartjes wil of kan ontvangen, dan is dat maar zo. En als zij daar geen begrip voor kunnen opbrengen? Dan is dat ook maar zo.’

Is het bij jou of bij jouw partner dichtbewolkt daarboven? Of ben je op zoek naar getuigenissen, naar hulp of wil je de symptomen leren herkennen? Surf dan naar Wolkinmijnhoofd.be.


Lees ook: 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '