Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...

Clara en Astrid waren als tieners onafscheidelijk, maar hun vriendschap verwaterde toen Astrid verhuisde.

Clara schrijft een brief aan haar ex-BFF Astrid: ‘We hebben ieder ons eigen leven nu, en het is goed zo’

Laura Vansweevelt
Laura Vansweevelt Web- en reportagejournalist

Over liefdesbreuken bestaan er talloze liedjes, films en gedichten. Maar wat met vriendschapsbreuken? Clara en Astrid waren als tieners onafscheidelijk, maar hun vriendschap verwaterde toen Astrid verhuisde. Tien jaar later schrijft Clara een brief aan haar verloren beste vriendin.


Lieve Astrid,

Deze brief is niet zozeer een poging tot toenadering, eerder een ode aan onze vriendschap. Want hoewel ze al lang voorbij is, denk ik er nog steeds met een warm gevoel aan terug.

Vijftien jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst. Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Al mijn klasgenoten uit het lager kozen voor een andere middelbare school, waardoor ik moederziel alleen op het schoolplein arriveerde. En toen spotte ik jou. De underdog die een beetje uit de toon viel. Ik wist meteen: zij wordt mijn vriendin. We voelden ons allebei wat verloren op die eerste schooldag, maar samen waren we op ons gemak. In amper enkele dagen tijd werden we twee handen op één buik. Zo’n instant klik zou ik daarna nooit meer ervaren.

Al snel waren we onafscheidelijk. In de klas, de turnles, op het schoolplein. Waar jij was, daar was ik. We fietsten samen naar school, spraken na het avondeten af om nog wat te babbelen bij de kerktoren en gingen nooit slapen zonder elkaar aan de telefoon een goede nachtrust te wensen.

In amper enkele dagen tijd werden we twee handen op één buik. Zo’n instant klik zou ik daarna nooit meer ervaren.


Ook in het weekend liepen we elkaars deur plat. Dan logeerden we bij elkaar en bleven we op tot een gat in de nacht. Het liefst vertoefden we bij jou thuis. Een boswachter als vader met een huis in het midden van de bossen, dat sprak tot de verbeelding, dat begrijp je wel. Al hadden we het meeste lol toen je papa niet thuis was en we het kot voor ons alleen hadden. Zo herinner ik me nog het feestje voor je veertiende verjaardag, toen we met onze klasgenoten dronken van de vele blikjes Cara, ’s nachts het bos in trokken voor een wandeling en elkaar er urenlang de stuipen op het lijf joegen om de volgende ochtend in het jagershuisje wakker te worden met een kater vanjewelste. Die avond blijft een van de beste uit m’n leven.

Drie jaar lang hadden we the time of our lives. Toen je papa besliste om te verhuizen naar een dorp op een uur rijden bij ons vandaan, kwam daar abrupt een einde aan. Het nieuws kwam aan als een mokerslag, zowel voor jou als voor mij. Nu begrijp ik dat je vader die verhuis als de start van een nieuw hoofdstuk zag na de scheiding van je moeder, maar toen was ik vooral kwaad. Hoe kon hij mijn beste vriendin zomaar afpakken? In juni viel de beslissing en tegen september fietste ik voor het eerst in drie jaar weer alleen naar school. De verhuis nam zoveel tijd in beslag dat ik je die zomer amper zag.

Voor je voorgoed uit m’n leven verdween, beloofden we elkaar op te zoeken tijdens de weekends. Maar een halve dag onderweg zijn met trein en bus om elkaar enkele uurtjes te zien, bleek praktisch onhaalbaar. Hoewel er toen nog geen sprake was van sociale media deden we er alles aan om in contact te blijven. Maar al snel werden de mails en sms’jes minder frequent. Op den duur stuurden we zelfs geen kerst- of verjaardagkaartjes meer. Onze band verwaterde en niet veel later was het alsof we elkaar nooit hadden gekend.

Het mag dan wel meer dan tien jaar geleden zijn sinds we elkaar zagen, ik denk nog vaak aan je terug. Zo kan ik niet voorbij ‘jouw’ bos rijden zonder dat die leuke herinneringen aan onze vriendschap door m’n hoofd flitsen. Ook zocht ik je al eens op via Facebook, maar het lijkt erop dat je niet actief bent op sociale media.

Voor mij is onze vriendschap een afgesloten hoofdstuk. Ik heb er ongelofelijk warme herinneringen aan, maar het hoeft geen nieuw leven worden ingeblazen. Ik ben gelukkig met mijn gezin en nieuwe vriendenkring, en intussen weet ik dat ook jij mama bent en getrouwd. We hebben ieder ons eigen leven nu, en het is goed zo.

Ik hoop dat deze brief een glimlach op je gezicht weet te toveren en wens je alle geluk van de wereld toe.

Heel veel liefs, Clara

Lees ook:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' '