Gen F

Join onze community en krijg extra toegang tot artikelen, deel jouw verhaal & ...
© @moriigraphy by Joyce Van Parys

'De tattoo geeft me de kracht die Alicia als geen ander in zich had. Het zorgt ervoor dat ik nooit opgeef en dat ik blijf vechten. Net zoals zij altijd deed.'

Margo (23): ‘Mijn beste vriendin kreeg te horen dat de kanker over haar hele lichaam uitgezaaid was’

Herlinde Matthys
Herlinde Matthys Webjournalist


Bij Flair zijn we gek op tattoos. Heel wat van die kunstwerkjes zijn niet enkel mooi, maar hebben ook een speciale betekenis. In Tat Talks vertellen lezeressen welk verhaal er schuilgaat achter hun tatoeage(s). Margo (23) verloor haar beste vriendin aan botkanker en ze liet een tattoo zetten als herinnering aan Alicia.


‘Ik leerde Alicia kennen toen ik mijn vierde middelbaar opnieuw moest doen en ik bij haar terechtkwam in de klas’, vertelt Margo. ‘Samen met nog drie andere meisjes vormden we een hecht vriendinnengroepje. We noemden onszelf MENCA. Die naam werd gevormd met de eerste letters van onze vijf namen: Margo, Ellen, Nora, Caitlin en Alicia. Alicia vertelde dat ze in het tweede middelbaar voor de eerste keer botkanker kreeg in één van haar knieën. Ze kreeg toen chemo en onderging een operatie om een bot te vervangen met een prothese. Door haar ziekte verloor ze heel wat vriendinnen en wij beloofden met MENCA dat we elkaar altijd door dik en dun zouden steunen. Op dat moment was Alicia kankervrij. Ze had geen tumoren meer, maar moest wel nog regelmatig op controle gaan.’

Strijdlustig


‘Alicia praatte heel open over haar ziekte met mij. Ze vond het vreselijk dat ze haar mooie, lange lokken was verloren tijdens de chemo. Ik beloofde haar als ze ooit zou hervallen dat ik mijn haar ook kort zou knippen. Natuurlijk hoopten we dat die vreselijke ziekte verleden tijd was en dat ze voor de rest van haar leven gezond zou blijven. Maar een half jaar later kreeg ik plots een telefoontje. Alicia vertelde me dat ik mijn haren niet kort hoefde te knippen. Ik wist onmiddellijk hoe laat het was... De kanker was helaas terug. Om haar te verrassen liet ik toch ook de schaar in mijn haar zetten. Zij geen haar, ik geen haar, dacht ik. Ik wilde haar op die manier tonen dat ik haar steunde en dat ze ook prachtig was met kort haar.’

‘In de drie jaar dat ik Alicia kende, is ze achtmaal hervallen’, gaat Margo verder. ‘De botkanker werd teruggevonden in haar beide knieën en in haar longen. Telkens werden er met verschillende operaties stukjes long weggehaald en ook in haar andere knie werd een prothese gestoken. Ondanks het slechte nieuws dat ze iedere keer opnieuw te horen kreeg over de kanker die zich had uitgezaaid, bleef ze toch positief en strijdlustig. Ze verloor haar glimlach en goede humor nooit.’

Wensen in vervulling doen gaan


Een maand na haar achttiende verjaardag kwam helaas de verschrikkelijke diagnose dat de kanker uitgezaaid was over haar volledige lichaam en dat er geen behandeling meer mogelijk was. Ik hoorde dit de dag na de aanslagen in Brussel en ons land stond in rep en roer, maar mijn wereld stond volledig stil. Het was ook de allereerste keer dat ik haar zag wenen, maar toch slaagde ze erin een mopje te maken om de sfeer opnieuw wat luchtiger te maken. De dokters gaven haar nog maximum een à twee maanden, maar onze dappere meid bleef nog tweeënhalve maand bij ons.’

De dokters gaven haar nog maximum een à twee maanden, maar onze dappere meid bleef nog tweeënhalve maand bij ons.


In haar laatste maanden hebben we er alles aan gedaan om al haar wensen nog te doen uitkomen‘, aldus Margo. ‘We verkochten met MENCA en haar andere vrienden en familie snoep om daarvoor geld in te zamelen. Zo kon ze nog een keertje naar de Efteling gaan, woonde ze de opnames van een film bij, vloog ze met een helikopter, liet ze een tattoo zetten, deden we een fotoshoot en brachten we haar zelfgeschreven fictieverhaal ‘Machtige ogen’ uit. We maakten ontzettend veel mooie herinneringen die ze ons nooit meer kunnen afnemen. Op een zondag belden haar ouders me op dat het echt niet goed ging met haar. Ik liet toen onmiddellijk alles vallen, ik zat midden in mijn examenperiode, en ging langs bij haar thuis. Later die dag is ze overleden. Ik heb gelukkig nog afscheid kunnen nemen.’

Vogels als symbool


‘Alicia was iemand die vanaf het moment dat ze begon te spreken je raakte’, vertelt Margo. ‘Ze betekende de wereld voor mij. Ze was de moedigste persoon die ik kende en ik hield zielsveel van dat meisje. Ik wilde een aandenken aan haar en daarom liet ik een tattoo zetten. Alicia had zelf een vogeltattoo op haar arm als teken van vrijheid. Vrij van haar ziekte en alle pijn. Die vogel werd voor ons vriendinnen het symbool voor Alicia. Daarom liet ik zeven vogeltjes samen met het zinnetje ‘She flies with her own wings’ tatoeëren op mijn onderarm. De zin beschrijft Alicia perfect: een uniek en speciaal meisje. Ik liet deze tattoo drie dagen na haar overlijden zetten. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze nog meeging naar de afspraak, maar dat is jammer genoeg niet meer gelukt. Ik had haar wel tot in de puntjes uitgelegd hoe de tattoo er ging uitzien en waarvoor het stond en ze voelde zich enorm vereerd. Een jaar na haar overlijden liet ik ook nog de quote ‘Fly with your imagination’ op mijn ribben zetten. Dat was Alicia’s motto. Het stond in haar Instagrambio en later ook op haar bidprentje en grafsteen.’

‘Mijn familie is niet echt zo’n grote fan van tattoos en dat zorgde in het begin toen ik ze liet zetten wel wat voor discussies. Maar gelukkig begrepen ze uiteindelijk wel hoeveel dit voor mij betekende. Andere vriendinnen van ons MENCA-groepje lieten trouwens ook een tattoo zetten en ook Alicia’s mama koos die manier om haar prachtige dochter te herdenken. Ik ben Alicia’s ouders trouwens enorm dankbaar dat wij zoveel tijd mochten doorbrengen met haar tijdens haar laatste maanden. Ze betrokken ons bij alles en waren een grote steun. Ik heb nu nog steeds contact met hen en ik probeer verschillende keren per jaar langs te gaan om over Alicia te praten.’

Zelfgeschreven gedicht


‘De tattoo is een deeltje van mijzelf geworden’, besluit Margo. ‘Ik heb het gevoel dat ik Alicia op die manier altijd voor een stukje met me meedraag. Als ik ernaar kijk, word ik soms triest omdat ik haar natuurlijk keihard mis. Maar het maakt me ook dankbaar dat ik zo’n fantastische persoon in mijn leven had en het doet me terugdenken aan al onze mooie momenten samen. De tattoo geeft me ook de kracht die Alicia als geen ander in zich had. Het zorgt ervoor dat ik nooit opgeef en dat ik blijf vechten. Net zoals zij altijd deed.’

Die vogel werd voor ons vriendinnen het symbool voor Alicia. Daarom liet ik zeven vogeltjes samen met het zinnetje ‘She flies with her own wings’ tatoeëren op mijn onderarm.


‘Het gemis wordt niet draaglijker met de tijd, ik leer er gewoon op een andere manier mee omgaan. Er zijn wel momenten dat het verdriet me plots overvalt zoals op mijn verjaardag. We zijn namelijk jarig op dezelfde dag: 17 februari. Ik vind het moeilijk om die dag te vieren, omdat ik wilde dat we dit samen konden doen. Ik zal haar nooit vergeten en ze zit sowieso verweven in mijn dagelijks leven. Zo denk ik altijd aan haar als ik een vogel tegenkom, pizza eet, haar lievelingskleur geel zie en nog zoveel meer.’

Ik zou graag nog een gedicht willen meegeven dat ze zelf schreef. Het geeft mooi weer hoe ze haar ziekte beleefde en is herkenbaar voor wie in hetzelfde schuitje zit:

Haar ogen hadden nog te weinig ontdekt.
Haar oren hadden nog zoveel geluiden niet gehoord.
Haar lippen hadden nog te veel onuitgesproken woorden klaar liggen.
Haar handen waren nog te ongehavend.
Haar voeten hadden haar nog naar te weinig plaatsen gebracht.
Haar hart had nog te weinig geslagen.
Haar verhaal had nog te weinig pagina’s.
De voeten hadden nog naar zoveel plaatsen moeten reizen.
De handen hadden nog zoveel moeten doen.
De ogen hadden nog zoveel moeten ontdekken.
De oren hadden nog zoveel moeten horen.
Er hadden nog zoveel woorden over haar lippen moeten rollen.
En bovenal had het hart nog zoveel moeten voelen.
Hadden Nog zoveel. Moeten.
Hadden, want voor hebben is het te laat.
Nog zoveel, maar tijd is soms een monster.
Moeten, maar het leven moet jou niets.’

Margo en Alicia



MENCA: Margo, Ellen, Nora, Caitlin en Alicia.



De tattoo van Margo



De tweede tattoo van Margo 

Foto’s: @moriigraphy by Joyce Van Parys


 

Nog meer mooie TAT Talks:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content

' ' ' '